Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Síða 21

Á FERÐ OG FLUGI.
45
«Að lokinni skrúðgöngunni um þilfarið, kom
sjálfur guðinn Neptún í ljós með hirðmönnum
sínum, og var honum heilsað með nokkkrum
byssuskotum. Hann settist í hásæti, sem honum
var fyrirbúið við stórmastrið. Rað var raunar
ekki annað en sápubali á hvolfi, og í kringum
hann stóð í fylking föruneyti hans, þar á meðal
var ástaguðinn Amor, sem skipsdrengurinn lék.
Oll sveitin hafði fáránlegan klæðaburð og langt
skegg.
Sjávarguðinn reis nú upp í allri sinni tign,
og tilkynti það skipverjum og farþegum með
hátíðlegri rödd, að hann af sinni föðurlegri um-
^yggju og mikilli góðvild hefði ákveðið að
saga af þeim öllum saman höfuðin til þess
framvegis að losast við höfuðverk, svo og skera
af þeim handleggi og fætur, svo að giktin legð-
ist ekki framar í útlimi þeirra. Síðan tóku fjórir
hásetar einn og einn farþega og leiddu þá
fram fyrir guðinn, og létu þeir allir skilding
í lófa guðsins, en hann stráði yfir þá heilögu
ilmvatni og lét þá svo fara; og var þá fyrsti
þáttur hátíðahaldsins á enda.
En svo var eftir alt umstangið með vin
vorn Bovreuil. Hann hafði haldið að hann
'nyndi losna á sama hátt og aðrir farþegar
Weð því að offra guðinum félegum peningi,
en honum varð ekki kápan úr því klæðinu,
því skipverjar og farþegjar slógu nú hring um
hann. Hann fór nú að gruna að einhverja ó-
svífni mundi eiga að fremja við sig, og hann
þóttist glögt sjá það á svip og látbragði far-
þegjanna að eitthvað meir en lítið stæði nú til;
varð hann því mjög óttasleginn, og reyndi að
rifa sig lausan frá böðlum sínum, en þeir héldu
honum blýföstum, og drógu hann þangað, sem
stór bali stóð, sem tjaldaður var utan með
gömlutn stássflöggum og var breitt yfir
með borðum og ábreiðum. Hinir fjórir þjónar
hafguðsins, sem altaf höfðu haft hemil á hon-
Urr>, settu hann nú nauðugan viljugan ofan á
balann. Svo kom þar að einn af förunautum
guðsins með Iangan nagla og þungan járnham-
ar og miðaði naglaoddinum á enni hans. Nirf-
illinn var"utan við sig af ótta, reiði og ör-
vílnun, hann var í efa um, hvort verið væri
að leika með sig eða það ætti að gera út af
við sig. Alt ruglaðist í huga hans; einungis
eitt var honum ljóst, að allir á skipinu voru
andstæðingar hans, og höfðu ánægju af því, að
illa væri farið með hann, og því blandaðist
gremjan, reiðin og hatrið, stöðugt saman við
hræðsluna. Hann sá hinn grímuklædda háseta
reiða hamarinn til höggs og.fann kaldan nagla-
oddinn við enni sér, hann Iét aftur augun og
æpti upp yfir sig af öllum kröftum. Um leið
reið höggið en höfuðið hélt og naglinn varð
að klessu á enni hans, í honum hafði aldrei
verið annað en brauðdeig, sem málað var svo
það fengi sama lit og járn. Allir farþegarnir
tóku þessari uppgötvun með skellihlátri, en
nirfillinn þoldi .glensið illa, og var þrútinn af
reiði. En það var engin vægð hjá böðlunum,
og hver háðungarmeðferðin rak aðra á karl-
inum; þeir rifu hann úr skóm og sokkum,
máluðu hann í framan eins og negra, og að
síðust sviftu þeir fjölunum ofan af balanum
og hrundu houum aftur á bak ofan í balann.
lenti hann þar í hinni fyrirhuguðu skírnarlaug
tvöfaldur, svo ekki stóð upp úr nema höfuð-
ið og fæturnir. Boðaföllin gengu þó langt upp
yfir höfuð og gerðu karlinn nærri blindan,
var lögur nægur í lauginni, þótt gruggugur
væri hann í meira Iagi, því í balann hafði
verið safnað fljótandi úrgangi á skipinu, svo
sem olíuleifum, tjöru, sósu og súpuleifum. Alt
þetta góðgæti hafði verið hræit vel saman og
þynt út með sjó, svo að maukið yrði ekki of
þykt. Þarna niðri í balanum þvældu hinir dul-
klæddu hásetar hann góða stund, eins og kláða-
kind í baðkeri. Síðan var honum slept upp úr,
en þá skall yfir þennan illa haldna píslarvott
hellidemba úr skipsslökkvidælunni, og var hann
um stund duglega vættur með aflmiklum dælu-
straumi. Að síðustu var honum slept, og hann
flýði úrvinda og afarilla útlítandi ofan á milli
þilja.
(Framh.)