Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Blaðsíða 8

NÝJAR KVÖIDVÖKUR
32
ar litlu og lélegu þarfir. Og eg hef verið of
alúðleg við hann, svo heimsk hef eg verið.
Nei, eg geri sjálfri mér rangt til — eg hélt, að
ef hann sæist fyrir dyrum mínum, mundi það
styðja mál hinna ódauðlegu guða í augum
múgsins. Eg hef reynt að bera jarðneskar
brennifórnir á altari himnanna . . . 'Og þetta
er mér mátulegt. Eg ætla að skrifa honum
undireins . . . og það með kerlingunni. Hún
er honum sæmilegastur sendiboði að bera
vanvirðusvar móti vanvirðubo.ði.«
»1 guðanna bænum, dóttir mín . . ekki
mín vegna . . . þú veizt að eg hugsa aldrei
um neitt mín vegna,« sagði gamli maðurinn
með grátstaf í hálsinum ... »En málefni guð-
anna . . . þú gætir gert svo mikið fyrir þá . . .
Mundu eftir Júlian.«
Hypatia lét armana falla niður. Já, það var
satt. Pað flaug í gegnum huga hennar, og
hún varð bæði hrædd og hugfangin. Draum-
kendar endurminningar frá bernskuárunum fóru
að vakna og steðjuðu að henni — hof — fórn-
ir —prestafélög —skólar —háskólar. Mikið gæti
hún að gert. Mikið gæti hún gert úr Afríku.
Regar hún væri búin að drotna þar í tíu ár,
mætti svo vel fara, að þessi kenning, sem
kend væri við Krist og hún hataði, yrði horf-
in og gleymd, og myndastytta Pallas Aþenu,
risavaxin mynd .úr gulli og fílabeini, gnæfði
við himin yfir höfn heiðinnar Alexandríu . . .
Pvílíkur sigur.
Hún tók höndum fyrir andlit sér og grét
beiskum tárum, gekk inn í herbergi sitt og
nötraði af geðshræringu.
Gamli maðurinn horfði hræddur og angist-
arfullur á eftir henni. Svo lötraði hann á eftir
henni. Hún sat við borðið og huldi andlit
sitt. Hann þorði ekki að ónáða hana. Auk
allrar þeirrar elsku, speki og dýrlegrar feg-
urðar, sem hann naut daglega yndis af þar
sem hún var, hélt hann að hún hefði líka
yfirnáttúrlega krafta til að bera, enda lét
hún sem svo væri. Hann stóð í dyrunum og
bað alla guðdómanna krafta að hlutast til um
að beygja þá ákvörðun hennar, sem hann var
ofveikur til að bifagog ofskynsamar til þess að
fallast á.
Loks var baráttunni lokið og hún leit upp
heiðfögur, róleg og ljómandi sem áður. »Pað
skal vera svo,« mælti hún, »eg skal fórna
sjálfri mér guðunum, listunum, mentuninni,
heimspekinni. Pað skal vera svo. Ef guðirnir
heimta fórnina, þá er eg til. Faðir minn, nefndu
mig ekki lengur Hypaítu, Ifigeníu.« Svo fór
hún að skrifa svarið. »Eg hef tekið boði hans
— en með skilyrði. Spurðu mig ekki, hver
þau eru. En á meðan Kýrillus er foringi
kristna skrílsins, er það ef til vill vissara fyrir
þig, faðir minn, að þú getir sagt með sönnu,
að þú vitir ekkert um, hverju eg svara. Gerðu
þig ánægðan með það. En efnið er það: Ef
þú gerir að mínum vilja, skal eg gera að þín-
um vilja. <•
»Hefur þú ekki verið offljótráð?« mælti
Peon, »hefurðu þá ekki beðið hann um eitt-
hvað, sem hann má ekki kannast við almenn-
ings vegna, sem hann gæti leyft þér að gera
í þínu nafni, ef einhverntíma —«
»Jú, einmitt það. Ef eg á að láta fórna
mér, verður fórnarpresturinn að minsta kosti
að vera maður, en engin heimótt eða þræll
tíðarandans. Ef hann aðhyllist kristna trú, verð-
ur hann að geta varið hana gagnvart mér,
því annaðhvort verður þessi trú eða eg að
fyrirfarast. Ef hann ver hana ekki — og það
gerir hann ekki — svo verður- hann að anda
frá sér lífi sínu með lygi á vörunum, og bera
á þeim blótsyrði og formælingar, sem hjartað
og skynsemin mótmæla, gegn hinum ódauð-
legu guðum.«
Svo klappaði hún saman lófunum, mærin
kom, og hún fékk henni bréfið þegjandi.
Mirjam fór þegar af stað með það.
Svo fleygði Hypatía sér á gólfið og grét
beisklega. En ekki hefði henni orðið léttara
um hjarta, hefði hún séð til Mirjamar. Hún
fór sem fætur toguðu út í Gyðingabæinn og
gekk þar að skitnum húskofa og fór þar inn.
Par braut hún bréfið upp, las það og
lokaði því svo aftur með svo miklum fimleik,