Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Blaðsíða 2

26
NÝJAR KVÖLI ÖaUR.
bátnum, og Fílammon barðist við vatnsgang-
inn og sá ógurlegan kjaft gína blóðrauðan yfir
sér. Sem betur fór, var Fílammon ólíkur flest-
um munkum í því, að hann var vanur að fara
í vatn og var syndur eins og selur. Og ekki
kunni hann að hræðast. Hann hafði svo oft
hugsað um dauðann, að hann óttaðist hann
ekki, en hann vildi ekki deyja að óreyndu —
ekki svo, að hann reyndi ekki að bera hönd
fyrir höfuð sér. Hann var of ungur til þess.
Hann vatt sér undan árásum óvættarins, smeygði
sér úr snærinu og náði í hníf sinn, eina vopn-
ið, sem hann hafði. Svo sökti hann sér, kom
aftur úr kafinu og stakk hann marga stingi að
atfan frá; gengu þeir ekki djúpt, en urðu þó
til þess að vatnið blóðlitaðist mjög. Skipverjar
öskruðu upp af ánægju. Vatnahesturinn snéri
sér nú að þessum nýja ofsóknara, froðufellandi
af reiði, og muldi sundur framhlutan af kænu
Fílammons með kjaftinum. En það varð hon-
um dýrt. Hann sneri við það hliðinni að stóra
bátnum; sætti þá tröllið lagi og keyrði skutul-.
inn í gegnum hjarta vatnahestins. Byltist hann
þá um í vatninu í fjörbrotunum og flaut svo
eins og hvalur ofan eftir ánni.
Veslings Fílammon! Hann þagði einn, þeg-
ar sigurópið dundi við. Hann synti sorgmædd-
ur í kringum ræfilinn af papýrusbátnum sín-
um — hann hefði nú ekki borið mús. Hann
horfði til bakkans — datt í hug að synda á
land og sleppa svo — en svo duttu honum
krókódílarnir í hug — og sneri við — og svo
duttu honum í hug augun voðalegu, seiðandi
augun — ef til vill slyppi hann hjá krókódíl-
unum — en kvenfólkinu? — og hann fór að
synda til lands. En þá bar að honum bátstefn-
ið, og bandi var varpað um hann og hann
dreginn upp í bátinn. Dundi þá við hlátur og
gleðiköll og fagnaðaróp þessara góðl.yndu
manna. Allir höfðu þeir talið sjálfsagt að hann
bæði þá hjálpar, og skildu ekkert í, að hann
skyldi fara að synda burt frá þeim.
Fílammon horfði forviða á þessa nýju vini
sína. Þeir voru bleikir á hörund, stuttleitir og
'■:nnb-# lamihlir, stórir og riðvaxnir. Reir voru,
rauðskeggjaðir og báru hárið í undarlegum
hnút ofan á böfðinu. Föt þeirra voru rudda-
Ieg, að nokkru úr útlendum loðskinnum, og
voru orðin óhrein og blettótt í mörgum
bardögum, og voru víða þakin ýmsu skarti úr
rómverskum peningum, menjum og kingum, og
fór það hvergi vel. Aðeins stýrimaður einn
virtist halda þjóðbúningi sínum óbreyttum;
hann bauð að draga dýrsskrokkinn að bátnum
og innbyrða hann. Hann bar langar brækur
úr hvítu líni, og var vafið um þær reimum úr
ósútuðu leðri; hann bar þykkan panza>-a úr
leðri og bjarnarfeld mikinn yfir, og var ekki á
honum annað skraut að sjá en tennur og klær
bjarnarins og nokkra skúfa af gráum hárum eins
og kögur. Var auðséð að það var mannshár.
Ekkert skyldi Fílammon af því er þeir sögðu.
«Vel limaður piltur og röskur líka, Úlfur
Ovíðarsson,« mælti tröllið við bjarnfeldarmann-
inn. »Honum veitir léttara en ykkur að bera
loðskinn í þessum hita.«
»Eg er tryggur við búning feðra minna,
Amalrekur Amali; fyrst við tókum Róm í hon-
um, getum við líka fundið Ásgarð í honum.«
Risinn bar hjálm og panzara og ráðherra-
stígvél og blandaði þannig saman her- og frið-
arbúningi Rómverja. Einar tólf gullfestar héngu
um háls honum og gimsteinar Ijómuðu á hvej-
um fingri; hann svaraði með hæðnishlátri:
»Ásgarð? Ef þér liggur svo á að leita
uppi Ásgarð eftir þessari seyru hérna í sand-
inum, þá er þér bezt að spyrja þennan pilt
þarna, hvað langt sé þangað. —«
Úlfur svaraði engu, spurði munkinn óðara
að því, en hann hristi höfuðið þegjandi.
«Spurðu hann á grísku, maður.«
»Nei, gríska er þrælamál. Láttu einhvern
þrælinn spyrja hann að því — ekki mig.»
»Pið þarna, stelpur — Pelagía, þú skilur
hann víst, þennan pilt — spurðu hann að,
hvað langt sé til Ásgarðs.*
Tjaldinu var lyft upp, og gaf þá Fílamm-
on á að líta. Par sat ung stúlka á mjúkri mottu