Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Blaðsíða 13

GAMLA HÚSIÐ.
3T
>Ónei, þær eru nú heldur ekki svo sérlega
margar, nei, svona fátæklingur, eins og eg, hef-
ur vitaskuld hvorki það né annað. Ó guð, nei
. . . því segi eg það svo oft, að við megum
vera glaðir bjálfarnir yfir því, hvað organleik-
arinn kemur oft til okkar og er hjálpsamur.
Hann man eftir gðmlu skörunum, hefi eg oft
sagt. Ojæja, það er erfitt að komast af. Ó,
þetta líf, hvað er það?«
»Já, hvað er það? Það hefur nú staðið í
bæði Iærðari og gáfaðri mönnum en við erum,
að svara því,< greip Busk fram í fyrir kerl-
ingunni. »En sjáðu nú til, þessiherramaður, sem
með mér er, hefur gefið mér tvo dali handa
yður, gjörið svo vel að taka við þeim. En
munið nú eftir, að eyða sem minstu af þeim
fyrir tanndropa, og svo er það sett upp, að
þér þvoið svikalaust andlitið á litla snáðanum
hérna fyrir utan dyrnar.*
»Guð launi ykkur báðum,* sagði kerlingin
og hneigði sig aftur í sífellu. »Teódór, komdu
inn svo eg geti þvegið þér. Mennirnir segja,
að þú hafir útverkað þig aftur.«
»Verið þér sælir, góðu herrar, guð blessi
ykkur báða. Ungfrúin bað mig að bera org-
anleikaranum kveðju sína, hún kom hingað
í gær, blessunin.*
»Gott er það,« svaraði Busk.
Pegar þeir félagar voru aftur komnir út í
götuna, spurði Lynge, hvaða ungfrú það væri,
sem Busk hefði fengið kveðju frá.
• O, það er brjóstgóð unglingsstúlka, sem
eg stundum hefi hitt hérna hjá fátæklingunum,«
sagði organleikarinn þurlega, og vék talinu
að öðru.
»Eg fæ eigi skilið, vinur minn, hvaða ánægju
þú getur haft af því að heimsækja þessa bjálfa?
Hversvegna færð þú ekki velgerðafélaginu það
sem þú getur safnað, og lætur það svo skifta
því milli fátæklinganna?«
»Við mennirnir höfum nú mismunandi til-
hneigingar. Raunar er eg í velgerðafélaginu
og safna til þess eins og hver annar, en eigi
að síður hefi eg tilhneigingu til að víkja sum-
um fátæklingum lítilræði aukreitis. Meðal þeirra
eru hér og þar menn og konur, er eg hef
mætur á, og langar því til að gleðja stöku
sinnum.«
jRessi gamla drykkfelda kona, sem við vor-
um hjá, með fleðulega auðmýktarvolið, er þó
vænti eg ekki meðal þeirra?*
»Jú, það er hún sannarlega,* sagði Busk
brosandi, »og hún er ein af þeim, sem eg hefi
einna mestar mætur á. Hún fær sér að vísu
helzt til mikið í staupinu og er ekki laus við
auðmýktarfleðuskap. . . . En hvað er um það
að segja — — við höfum flestir okkar galla,
sem stundum eru jafnvel verri en þessir gallar
konunnar — en hún er hjartabetri en allur fjöld-
inn. Eg hefi þekt þessa konu sem eina hina
starfsömustu og reglusömustu ekkju, og hún
átti mjög efnilegan son, fjörugan og tápmikinn.
Pað er sonur hans, sem við hittum fyrir utan
húsdyrnar, og gamla konan er að amstrast við
að ala önn fyrir. Sonur hennar var kallaður í
stríðið síðasta, og hann kom ekki aftur, féll fyr-
ir föðurlandið, en móðir hans tók konu hans
með nýfæddu barni heim til sín. Tengdadóttir-
in var veik, lá fjögur ár í rúminu og tengda-
móðirin annaðist hana og barnið með stakri
umhyggjusemi og elju, og tengdadóttirin Iaun-
aði henni einungis með vanþakklæti og aðfinn-
ingum; annaðhvort var hún að upplagi mjög
geðvond og vanþakklát, eða þá að veikindin
og sorgin hafa gert hana það. Hugsaðu um
það líf, vinur minn, að vinna fjögur löng ár
fyrir veikri konu, vaka yfir henni endalaust og
leggja sig í líma til að gera henni lífið sem
þolanlegast, og fá aldrei hlýlegt orð eða við-
mót fyrir það, heldur ávalt umkvartanir og að-
finslur, og þetta bar gamla konan með stakri
þolinmæði og jafnaðargeði þar til yngri konan
andaðist. »Eg hafði lofað Andrési að gera alt
sem eg gæti fyrir hana,« sagði gamla konan
einusinni við mig, þegar eg mintist á hin erf-
iðu lífskjör hennar. Skömmu eftir að tengda-
dóttirin var jarðsett hitti eg gömlu konuna
nokkuð drukkna, og þannig hefi eg hitt hana