Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Blaðsíða 15

GAMLA HÚSIÐ.
39
ljósið í hendí skjálfandi á beinunum og náföl
í andllti.
»Ó, Guði sé lof að þú komst Ólafur-------------
Og herra organleikari þér ætli að vera svo
góður að koma inn ofurlitla stuhd . ... Ó,
guð minn góður, að eg skyldi eiga eftir að
verða fyrir slíkum ósköpum.*
*Hvað hefirkomið fyrir?« spurði Lyngekvíða-
fullur, meðan hann og Busk fylgdust með bú-
stýrunni gegnum búðina og inn í borðstofuna.
Þú lítur út eins og þú hafir séð ofsjónir með-
an við vorum burtu.«
«Og ef svo hefði nú í raun og veru verið«
svaraði jómfrúin með kveinstöfum, og fremur
datt en settist ofan á völtustól við borðið.
Ó, að slíkt skyldi geta komið fyrir. Nei,
Ólafur, því hefði eg þó aldrei getað trúað, þótt
mér hefði verið sagt það.»
«Hvað er á ferðum, kæra jómfrú, reynið að
sansa yður og segið oss svo, hvað fyrir yður
hefir komið.t
>Eg hefi séÖ hannföðurþinn, Ólafur!« svaraði
gamla bústýran og starði á hina ungu menn
með hreyfingarlausum augum, sem skelfingin
skein útúr.
Lynge hrökk saman, en organleikarinn tók
tíðindunum með vantrúarglotti.
«Hvaða þvætting eruð þér nú að fara með
jómfrú, látið okkur heyra hvernig þessu er var-
'ð, svo við getum sýnt yður fram á, að hér er
ekkert yfirnáttúrlegt á ferðum. Dauðir menn
hafa eigi fyrir því að yfirgefa gröfina, þegar á
annað borð er búið að legga þá í hana.»
»En eg hefi séð hann, hvað sem þér seg-
'ð,« mælti jómfrúin einbeitt, »og Guð veit að
þetta er satt.........Eg hefi heyrt til hans
nokkrum sinnum áður, skal eg segja ykkur,
tvisvar eða þrisvar með tveggja vikna milli-
hili, en eg hefi þagað um það til að angra
e'gi Ólaf með því . . . þegar eg hefi setið
hérna niðri í borðstofunni frameftir á kvöldin
af því eg get eigi sofnað fyr en seint, þá hefi
eg stundum heyrt þrusk og umgang í kjallar-
anum, heyrt hurðum lokið upp og lokað aft-
Uri og að rótað hefir verið við tunnunum þar
niðri . . . . Þá hefi eg ávalt flýtt mér í rúm-
ið, og svo hefur liðið nokkur tími þangað til
eg hef orðið hins sama vör aftur. í kvöld
heyrði eg þetta enn einu sinni, en af því þú
varst úti, Ólafur, varð eg að bíða hér kyr, til
þess að Ijúka upp fyrir þér. Ó, Guð, ó, Guð,«
kveinaði gamla jómfrúin og fór að gráta, »að
þetta skyldi þurfa að koma fyrir, eg veit eg
bíð þess aldrei bætur.«
Hún seildist með skjálfandi hendi eftir
vasaklút, þerraði af sér tárin og hélt svo á-
fram:
»Eg varð ákaflega hrædd, en var þó kyr
og hlustaði og hlustaði, og eg heyrði kjallara-
hurðinni lokið upp og lokað aftur, og hvern-
ig skrölti í tunnunum..........Og alt í einu
heyrði eg að kjallarahlemmnum hérna inni. í
litla herberginu við hliðina, var lyft upp og
einhver kom upp stigann .... Mér datt f
hug að hlaupa á dyr, en eg var orðin svo
hrædd að eg gat hvorki hrært Iegg né lið.
Eg var algerlega lömuð, og hafði ekki einu
sinni mátt til að hrópa um hjálp. Og eg heyrði
að hann nálgaðist dyrnar þarna . . . . Ó, Guð
hjálpi okkur, Ólafur,« og aftur fór jómfrúin
að gráta og íitraði öll af ekkanum, og svo
starði hún með skelfingarsvip á dyrnar út að
litla herberginu og stundi upp:
»Hann stóð þarna í dyrunum í líkklæðum
sínum, Guð minn góður, mér gat eigi missýnzt,
það var hann , . . .«
Vinirnir horfðu undrandi hver á annan, en
eftir nokkur andvörp tók jómfrúin svo til
máls:
*Eg veit sannarlega ekki hvaðan mér kom
slík hugdirfð, en eg hrópaði til hans: ,Far-
ið í friði í Jesú nafni/ og á sömu stundu
hvarf hann og hurðin lokaðist. En eg fékk þá
kraft til að hreifa mig og hljóp í dauðans of-
boði inn til stúlknanna og beið þar þangað
til eg heyrði þig berja, Ólafur.«
Hún hafði lokið frásögn sinni og starði á
þá félaga, en þeir litu spyrjandi hver til annars.
»Yður hefir dreymt, jómfrú Diðriksen,*
sagði organleikarinn.