Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Blaðsíða 18

42
NYJAR KVÓLDVÖKUR
lítið hús sem stóð gagnvart kirkjugarðinum og
lystigarði Jockums gamla. Um kvöldið þegar
Jóhanna settist að venju út í laufskálann til að
sökkva sér niður í þunglyndislegar hugsanir,
varð henni alt í einu bilt við, því frá opnum
glugga í nágrannahúsinu bárust angurblíðir
hljóðfæristónar, sem ýmist stigu eða féllu, þar
til þeir með fyllingu og krafti brutust yfir lysti-
garðinn, en lækkuðu svo innan stundar og liðu
út sem í léttu andvarpi. Peir líktust aftanblæn-
um sem líður gegnum laufin og hreyfir þau
annað veifið, en lætur ekkert á sér bera hinn
sprettinn. Og tónarnir komu aftur sterkari og
fyllri en áður, en þó svo mildir og angurvær-
ir, þeir voru eins og bæn frá brjósti manns-
ins, upp til guðanna, er barmar sér yfir sorg
sinni og neyð. Og það var sem þessi bæn
færði hennar sorgmæddu sál lækning og frið.
Retta hafði mikil áhrif á Jóhönnu; hún lagði
saman hendurnar og hlustaði á þessa yndislegu
tóna, hún fékk eigi tára bundist, og þau runnu
ofan eftir kinnum hennar, en hún fann hug-
svölun og frið í þeim áhrifum, sem þessir tón-
ar höfðu á hana.
Það liðu margir dagar svo, að hún vissi
ekki hver hann var þessi ósýnilegi hljóðfæra-
leikari, og hún kom sér ekki að því að fara
að spyrja að því. Henni fanst sem eitthvert
Ieynilegt samband væri milli þeirra, sem hún
vildi dylja fyrir öllum; henni fanst hann gegn-
utn tónana hafa talað hughreystandi og hlýlega
til hennar, af því hann vissi að hún hlustaði
þarna í garðinum angurvær og hrygg í huga.
Næstu daga gekk hún um húsið og
gegndi sínum daglegu störfum sem í draumi,
og óðara en kvöldaði reikaði hún til laufskálans,
til að hvílast þar og hlusta á hina yndislegu tóna.
Svo var það eitt kvöld rétt eftir að hljóð-
færaslátturinn var hættur, að maður kemur að
laufskáladyrunum, og Jóhanna fann að það hlaut
að vera hann. »Grátið þér, Jóhanna?* sagði
hann um leið og hann tók vingjarnlega í hönd
hennar og settist hjá henni eins og þau væru
gamlir vinir, »ef það er eg eða hljóðfærið mitt
sem veldur því, er það ekki gert með viJja.«
»Ónei,« svaraði hún með þeirri einurð og
tiltrú, sem hún undraðist yfir á eftir, »engan
veginn, það hefur svo góð áhrif á mig að hlusta
á yður leika á hljóðfærið. Eg hefi aldrei verið
jafnglöð eins og síðan egfór að heyra til þess.«
»Pá hefir yður ekki liðið vel áður. Er
langt síðan þér mistuð móður yðar? Annars
er það auðsætt, að þér hljótið að þekkja sorg
og mótlæti.«
Svo hafði hann lag á því að víkja samtal-
inu að öðru efni, og fá hana til að láta skoðanir
sínar í Ijós, alveg eins og þau hefðu verið vin-
ir í mörg ár. Hann sagði henni frá hinum ham-
ingjusömu æskuárum sínum, og hvernig hann
hefði brotizt áfram eftir að hann á unga aldri
hefði mist foreldra sína. Hann talaði stöðugt
með þeirri rósemi og innileik, sem henni var
til hughreystingar að hlusta á. Pegar hann yfir-
gaf hana eftir nær klukkutíma samtal, rétti hún
honum ófeimin höndina. Um kvöldið, þegar
hún lagðist til svefns, var sál hennar gagntekin
af þeim frið og gleði, sem hún hafði aldrei
fyrri fundið til.
Hún gerði sér enga grein fyrir því, hvað
það mundi vera, sem dró huga hennar svona
ósjálfrátt til hans með fullu trúnaðartrausti og
af hverju hún var svo hrædd við, ef einhver
kæmist að því, að hún hefði talað við hann
svona lengi, eða hversvegna hana langaði svo
innilega til næsta kvöld, þegar hún sat inni í
laufskálanum, að hann kæmi og talaði við sig,
og þegar hann svo kom, var gleðiglampinn
auðsær í dökku augunum hennar.
Pessir fundir þeirra í Iaufskálanum höfðu
þær afleiðingar, að þau fóru að hittast á öðr-
um stöðum. Fram að þessum tíma hafði hún
einungis hugsað um sjálfa sig og raunir sínar,
en nú sýndi hann henni fram á, að í mörgum
húsum þar í bænum væri sorg og bágindi, og
að það stæði í hennar valdi að gleðja suma
fátæklingana stöku sinnum, þá sem mest hefðu
af skorti og örbirgð að segja. Vöxtunum af fé
því, sem móðurbróðir hennar hafði gefið henni,
hafði faðir hennar lofað henni að hafa umráð-
yfir. Og samræður hennar við organleikarann