Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Blaðsíða 16

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Jómfrúin hristi höfuðið, en svaraði engu.
»Annars hefir þetta verið þjófur.«
»Petta þurfum við að ransaka,« sagði
Lynge, »en kæra jómfrú Didriksen, nú er bezt
að eg fylgi yður til herbergis yðar. Þér þurf-
ið sannarlega hvíldar við, svo skal eg biðja
aðra stúlkuna að vaka hjá yður í nótt.«
»Æ Ólafur, drengurinn minn,« sagði jóm-
frúin með angist og í bænarrómi, »farðu ekki
ofan í kjallarann í nótt. Pað hefst eigi nema
ilt af því að verða á vegi hans. Viltu ekki
lofa mér því að bíða með allar ransóknir til
morguns........Ó, gerðu það, Ólafur, manstu
ekki, að eg bar þig á handleggnum, þegar þú
varst svolítill drengur, og lét þá alt eftir þér;
viltu þá ekki í þetta eina skifti láta eftir mér?
þúveiztað egvil þér ekki nema alt hiðbezta.«
»Já, eg veit það,« sagði Lynge og tók vin-
gjarnlega í hönd hennar. »Eg veit það, og eg
skal gera það sem þú biður um, . . . . en
komdu nú inn í þitt herbergi, og svo kemur
stúlkan þegar. Eg er orðinn hræddur um að
þú veikist út úr þessu öllu saman.«
Pegar húsráðandinn eftir litla stund kom
aftur inn í borðstofuna, sá hann að Busk lá
endilangur í legubekknum með fæturna uppi
á stólbrík.
»Hvað heldurðu um þetta?« spurði Lynge,
»eg er viss um að hún hefir séð eitthvað, en
hvað hefur þetta getað verið?«
»Já, hvað getur það verið?« sagði organ-
leikarinn og geispaði; »inni í litla herberginn
er ekkert. Kjallarahlemmurinn er lokaður og
inni í stóra skápnum við vegginn hitti eg ekki
annað en stóra rottu, sem horfði á mig undr-
andi yfir ónæði því sem eg bakaði henni.
Eigum við að fara ofan í kjallarann?«
»Nei,« svaraði Lynge, »því sem eg hefi lof-
að, það efni eg. Snemma á morgun mun eg fara
ofan í kjallarann og sjá hvernig þar er um-
horfs.«
»Jæja, þá höfum við það svo,« sagði Busk
um leið og hann reis á fætur og tók hatt
sinn. Hann kvaddi svo vin sinn og kvaðst
mundi koma morgninum eftir til að vita hvernig
honum og jómfrúnni liði.
Pegar organleikarinn gekk eftir auðri göt-
unni heim til sín, tautaði hann ,fyrir munni
sér:
»Auðurinn horfinn .... ástin dregin á
tálar . . . . og draugagangur í gamla húsinu.
Pað er engin furða þótt honum finnist lífið
þungbært. Petta alt og hvert út af fyrir sig er
fylsta áhyggjuefni, en hvað er um það að
segja, lífið er sannarlega enginn leikur, eða
svo vill það reynast flestum.«
II.
í þorpinu var hús nokkurt neðst í Grafar-
götu, sem menn alment litu hornauga til með
gremjusvip, þegar þeir áttu leið þar um, og
var þó húsið ekkert fáránlegt, því var að vísu
illa haldið við og fremur óþrifalegt, en ekkert
einsdæmi var það í þessum Iitla kaupstað að
sjá hús þannig til reika. En það sem aðallega
olli því, að menn gáfu húsi þessu eigi gott
auga, var að í því bjó umboðssalinn Jokum-
sen, illræmdur okrari þar um slóðir, sem
mörgum var í nöp við. Peir sem gengu fram
hjá húsinu og litu upp í gluggana, sáu stöku
sinnum fyrir innan þá sitja unga, grannvaxna
stúlku við sauma sína. Hún var auðsjáanlega
komin af barnsaldrinum, enda sögðu kunnugir
að hún væri nær 25 ára að aldri. Yfir andliti
hennar hvíldi viðkvæmnislegur þunglyndisblær.
Pað var nett og frítt stúlkuandlit, góðmann-
legt, en eigi að sama skapi kjarklegt. Stúlkan
hét Jóhanna og var dóttir hins lítt þokkaða
okurkarls.
Jokumsen var kominn um sextugt; hann
var vel hraustur og frískur á fæti eins og fer-
tugur væri, og hann var eigi í þeim flokki
okurkarla, sem nánasarskapurinn og nirfilshátt-
urinn hefir sett á merki sitt. Hann var eigi
grágulur að yfirlit, horaður, með klóarlega, langa
og grenlulega fingur. Hann mátti þvert á móti
fremur heita feitur en magur, fremur rauður
en gulur, og hendur hans voru svipaðar og á