Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Qupperneq 13

LOFORÐIÐ.
85
»Eg er hræddur um að læknisfrúin komi
því svo fyrir, að þú náir ekki lali af kenslu-
stúlkunni,« sagði Arthúr brosandi, »frú Radford
er gammur, sem alt vill hremsa til sín. Rað er
kona, sem mér getur aldrei geðjast að, og eg
er viss um að ungfrú Smith á ekki gctt hjá
henni.*
»Vesalings barnið,* tautaði lávarðsfrúin. »En
þótt hún væri vöktuð af gammi, |iá ætla eg nú
samt, Arthúr minn, að reyna að ná fundi henn-
ar,« bætti hún við með blíðlegum en einbeittum
svip, »eg vorkenni henni svo mikið, vesalingn-
um.«
Af þessari ástæðu var það, að um miðja
vikuna ók léttivagn lávarðsfrúarinnar heim að
húsi læknisins og kom þar öllu í uppnám.
Hope var í skólastofunni og var að spila
á hljóðfæri með Sellu litlu. Hún varð því einkis
vör fyrr en læknisfrúin kom inn með fasi miklu
og skipaði með' ákefð:
»Látið Stéllu hætta að skrölta í hljóðfærinu,
lafði Dimsdal er komin að heimsækja mig, og
eg vil ekki að hún haldi að alt húsið sé ein
einasta skólastofa.«
Hope leit þreytulega upp, og sá að úr and-
hti frúarinnar skein frekja og stærilæti. Hún
svaraði þó spaklega: »Stella skal hætta að leika
á hljóðfærið, eg fer að lesa með henni sögu.«
Hefði Míles læknir séð konu sína þarna og
heyrt svar hennar, mundi hann hafa undrast
yfir, hvað hún væri orðin auðmjúk og eftirlát
við jafnhranalega konu og iæknisfrúin var.
Hún stóð upp frá píanóinu og tók sögu-
bókina og settist við borðið og bað Stellu litlu
að koma til sín að lesa. í stofunni var mollu-
hiti. Qlugginn stóð að vísu opinn, en enginn
andvari hreyfði sig, svo hitamóðan hafði lam-
andi áhrif á kenslustúlkuna og börnin.
»Mér leiðist að lesa sögu,« sagði Stella og
studdi olbogunum á borðið með þrákelknis-
svip 0g geispaði. »Mig langar inn í dagstof-
una og sjá lafði Dirrsdal, mér þykir svo vænt
um hana. Hún er altaf svo góð við mig, en
þú færð aldrei að koma til hennar, því að þú
ert bara kenslustúlka.*
Hope horfði um stund á þessa litlu, orð-
hvötu lærimey sina. »Rað er óþarfi að tala
um slíkt nú,« sagði hún og stilti sig, eins og
nú var orðin venja hennar. »Ef að þú lest nú
eirin kafla vel fyrir mig, þá skulum við byrja
á handavinnunni og fara með hana út í garð.«
Rað var enginn á heimili læknisins, sem
hafði hugmynd um, hvað Hope tók það nærri
sér að þegja við og taka með jafnaðargeði öll-
um þeim ákúrum og rangsleitni, sem hún varð
þar fyrir af læknisfrúnni og börnum hennar.
Oft var það, að skapsmunum hennar var meira
en nóg boðið, en hún mundi þá ávalt eftir
því, hverjar afleiðingar það hafði haft fyrir hana
áður, að hún gat ekki stjórnað geði sínu, og
henni fanst aðfarir sínar þá vera sér til mink-
unar. Hugsunin um þetta veitti henni nú þrótt
til að stil’a sig.
Hún hafði upp undir fjórðung stundar setið
og hlustað á lestur lærimeyjar sinnar, sem þeim
báðum leiadist jafnmikið, þegar þær heyrðu
fótatak og sa utal úti fyrir istofuglugganum.
Stella tók viðbragð og sagði: »Egheldmamma
sé á leiðinni hingað með lafði Dimsdal, bara
að hún kæmi hingað inn, svo eg losaðist við
þennan leiðinda lestur.«
Rað kom roði í hinar bleiku kinnar kenslu-
stúlkunnar, þegar hún í sömu svipati heyrði
hina þýðu rödd lávarðsfrúarinnar jafnhliða hinu
skrækróma tali húsmóður sinnar, og hana lang-
aði mjög til að sjá hina góðmannlegu, gömlu
konu, sem hún hafði orðið svo hrifin af í
kirkjunni.
Lafði Dimsdal hafði orðið að beita lagni
og hyggindum til þess að koma því til vegar
að hún fengi að sjá Hope, sem var aðalerindi
hennar heim á læknissetrið.
Hún hafði eðlilega fyrst talað um þau blóm,
sem hún ætlaði fyrst að senda til basarsins úr
vernúhúsi og garði sínum, og síðan hafði hún
vikið talinu að blómum og blómarækt alment,
og út frá því tali hafði hún látið þá ósk í Ijósi
að fá að koma út í litla garðinn læknisfrúar-
innar, sem henni var kunnugt um að lá úti
fyrir gluggum skólastofunnar. Regar hún var