Nýjar kvöldvökur - 01.01.1915, Blaðsíða 21

DALITIL FERÐASAG. 19
Dálítil ferðasaga.
Eftír Bjarna Bjarnasson.
Veturinn 1855 — 56 geisaði hér um Norð-
urland hundafár mikið, og var það svo skætt,
að það strádrap hundana svo að til vandræða
horfði, og heimili urðu hundlaus. Sáu bænd-
ur að svo búið mátti ekki standa, því að bæði
þurfti að smala ám og verja tún og engjar,
og voru á hvorugu góðar horfur. Tóku því
bændur úr fremsta hluta Eyjafjarðar sig saman
að reyna að ráða af þennán vanda, og komust að
þeirri niðurstöðu, að ráðlegt væri að reyna að
fá menn til þess að fara suður í Árnessýslu til
að kaupa hunda, því að þar hafði hundafárið
ekki komið. Pótti ungum mönnum fýsilegt að
leggja út í æfintýri þetta, sem von var. Til þess-
arar ferðar réðust fjórir menn, ungir og frískir,
og voru þeir þessir:
Sigurður fóhannesson, bóndi á Jórunnar-
stöðum, hiun alkunni, ágæti ferðagarpur; hann
var fyrirliði ferðarinnar og hundkunnugur öll-
um leiðum. Ánnnar var Randver Sigurðsson
bóndi á Jökli, fjör- og frískleikamaður; þriðji
hielgi Magnússon, vinnumaður Páls bónda
Steinssonar á Tjörnum, og eg hinn fjórði,
Bjarni Bjarnason, vinnumaður í Torfufelli;
nú eru allir þessir menn, er þessa ferð fóru,
dánir fyrir löngu, nema eg einn, Bjarni Bjarna-
son, og skal eg nú segja ferðasögu okkar svo
sern eg man bezt.
Við lögðum upp í ferð þessa sunnudaginn í
fniðgóu, 9. marz 1856. Tíð var hin bezta,
snjólítið og hjarn í sveit og veður stilt, enda
var ferðinni heitið suður Eyfirðingaveg, sem er
margar dagleiðir á milli bæja, þvert yfir mið-
landsöræfi íslands. Þann dag héldum við suð-
ur hjá Syðri-Pollum. Var veður bjatt og hið
bezta. Við lögðumst fyrir á ásunum vestan við
Pollana á melhrygg einum, og var þá komin
norðan renningshríð. Morguninn eftir var veð-
m- bjart; héldum vér þá vestur fyrir Hofsjök-
nl. en þegar við komum á Lambahraunsbrún-
ina, þóttist Sigurður sjá suður í Bláfellsháls.
í Lambabrekkum skildum við eftir dá'ítið af
nesti okkar, því við héldum að við mundum
ná suður til bæja á tveim dögum eða svo, ef
alt gengi vel. Pegar á daginn leið tók að dimma
að með hríð, og gekk í kafaldshríð undir kvöld-
ið. Réð Sigurður þá einn ferðinni og hélt sig
sem næst jöklinum, til þess við fyndum, ef við
lentum upp í hann. Svona gengum við um
hríð unz við settumst að. Ekki vissum við
hvað tíma leið, því að enginn okkar hafði úr,
þau voru óvíða til þá, og svo var koldimt af
hríð. Parna grófum við okkur ofan í hjarnið
og létum skefla yfir okkur um nóttina.
Á þriðjudaginn var veður bjart, og dró úr
frost, þegar á daginn leið. Héldum við nú á-
fram suður með jöklinum og suður að Jökul-
falli. Var orðið mjög áliðið dags er þangað
var komið, og komin marahláka; settumst við
þar að um kvöldið og lágum undir jökum
um nóttina; en eigi var þar vistlegt, því að
altaf lak þar ofan á okkur, því að veður var
hvast með útsynningi; kusum við því heldur
að liggja í skjóli við jakana, en Iáta fyrirberast
á bersvæði. Á miðvikudaginn ætluðum við svo
að halda áfram ofan Hreppamannaafrétt, og
héldum við svo sem leið liggur og ætluðum
að ná í HrUna um kvöldið. Par bjó þá séra
Jóhann Briem, og höfðum við til hans meðmæli
frá bróður hans, Ólafi Briem á Grnnd, ao hann
greiddi sem bezt fyrir okkur og erindi okkar.
Eftir því sem mig minnir vorum við búnir
að fara yfir einar tvær þverár, og komum nú
að hinni þriðju; var hún þeirra mest og svo
vond, að hvorki varð komist yfir hana á ís né
þýðu; en svo var hún djúp að hvergi náðum
vér til botns með göngustöfum okkar.
Var nú ekki um annað að gera en snúa
aftur og var þó ekki álitlegt, því að Helgi var
að verða alveg frá að ganga, því að napbux-
3*