Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Qupperneq 15

HÁTTPRÚÐA STULKAN
111
sé þó ekki eftir að hafa komið hingað, því að
hér hef eg lært að peningar geta ekki veitt
mönnum alt; þó langar mig til þess að hafa
dálítið af þeim, því að það er gaman að geta
keypt fallega hluti. Eg var að lesa yfir dag-
bókina mína, og er hrædd um að hún sé ekki
sem allra réttlátust. Eg hef skrifað svo mikið
um fólkið hérna og það er ekki alt vingjarn-
legt. Eg mundi hafa strikað margt af því út
aftur, hefði eg ekki lofað móður minni að geyma
dagbókina og skrifa í hana áhrif þau, sem eg
yrði fyrir. Svo vil eg tala við mömmu um
þessa atburði, sem hafa snert mig óþægilega.
Nú er eg líka farin að sjá, að margt af því er
sjálfri mér að kenna, því að eg hefi ekki verið
nærri eins þolinmóð og vingjarnleg, eins og eg
hefði átt að vera. Nú ætla eg að reyna að
vera góð og þakklát þessa daga sem eg á eftir
að vera hér. Mig langar til að fólkinu þyki
vænt um mig, þótt eg sé ekki nema »gamal-
dags sveitastúlka«.
Þessi síðustu orð komu Fanny til að loka
bókinni, og í andliti hennar mátti lesa sjálfs-
ásökun; hún hafði einhverntíma í gremju kall-
að Polly þetta. Vinstúlka hennar hafði þá engu
svarað þessu, en hún hafði blóðroðnað og tár
komið í augn hennar. Fanny ætlaði að fara að
segja eitthvað, en í því kom hún auga á Polly,
sem komið hafði inn og starði á systkinin með
þeim svip er þau aldrei hötðu séð fyr.
»Hvað eruð þið að fara með mína muni?«
spurði hún með leiftrandi augum og rauð í andlitit
»Maud sýndi okkur bók, sem hún hafðj
fundið, og við vorum að skoða myndirnar í
henni,« sagði Fanny um leið og hún mist
bókina, eins og hún hefði brent sig á henni.
»Og þið lásuð dagbókina mína og hlóguð
að þessu glingri, sem eg hafði safnað saman,
og reynið svo að koma sökinni á Maud. Petta
er sú óvandaðasta framkoma, sem eg nokkru
sinni hef orðið fyrir, og mér mun veita örð-
ugt að fyrirgefa þetta.« Stúlkan sagði þetta
með auðsærri geðshræringu og svo hljóp hún
út úr herberginu með svip sem bar vott um
fyrirlitningu, sorg og reiði. Systkinin stóðu eftir
þögul og skömmustuleg. Tumi gat ekki einu
sinni blfstrað. Maud varð svo óttaslegin yfir
þessari ákæru frá Polly, sem æfinlega var svo
góð, að hún sat steinþegjandi eins og brúða.
Fanny fór að leggja munina á sína staði með-
an samvizkan átaldi hana, og hún fann nú til
þess meira en áður og á annan hátt, hvað vin-
stúlka hennar var fátæk, og þegar hún svo lagði
dagbókina niður, fann hún að vitnisburðurinn
þar særði hana meira en alt annað, sem Polly
hefði getað sagt við hana. Hún fann að hún
hafði gert sig seka í öllu því, er þar var sagt,
og þetta sveið henni nú. Og að Pollyaðsíð-
ustu vildi kenna sjálfri sér um nokkuð af þessu
og ætlaði að verða þolinmóðari en áður, snerti
hjarta stúlkunnar og bræddi af því kuldann.
Hún kraup við kistilinn og sagði grátandi:
»Það var ekki Polly að kenna, heldur ein-
ungis mér.«
Tumi skammaðist sín ofan í hrúgu af því
að vera staðinn að þessu lúalega verki, en herti
þó upp hugann, lötraði af stað til að leita að
Polly og biðja hana fyrirgefa sér yfirtroðslur
hans. En stúlkan fanst hvergi. Hann leitaði
árangurslaust um alt húsið, svo það fór veru-
lega að fara um Tuma. »Hún hefur þó ekki
hlaupið heim,« tautaði hann, þegar hann sá að
hatturinn hennar hangdi á sínum vanastað í
anddyrinu. Hann mintist þess nú, hve oft hann
hefði reynt að slá þennan hatt af höfði hinnar
góðlátu stúiku. Að síðustu fór hann að ímynda
sér, að hún hefði hlaupið út á skrifstofu til
föður hans, til þess að kvarta yfir meðferðinní
á sér.
Tumi þurfti að ná stígvélum sínum, sem
geymd voru í myrku skoti undir útidyratröpp-
unum. Þegar hann lauk upp hurðinni var hann
nærri því skollinn afturábak, svo hverft varð
honum við að sjá Polly liggja þar með skó-
hlífar undir höfðinu. Hann gleymdi öllu sem
hann hafði ætlað sér að segja við hana, og
þar sem hún lá hreyfingarlaus án þess að
gráta, flaug honum í hug að mundi liggja þarna
í öngviti. Hann laut ofan að henni og heyrði
að hún andaði þungt og títt, svo hann sann-