Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Qupperneq 17

TUMI LITLI
Í13
in. Þau sneru nú við til að reyna að finna
aftur leið þá er þau höfðu komið, en þau sáu
fljótt að þau höfðu ennþá farið inn í vitlaus
göng, því hvergi sáu þau merkin er þau höfðu
sett á bergið.
»0, Tumi, Tumi! Eg er viss um að við
komumst aldrei út úr þessum voðalega hélli!
Hví vorum við líka svo heimsk að fara að
skilja við börnin!«
Hún henti sér niður og tók að gráta ákaft,
Svo Tumi var að halda að hún væri gengin af
vitinu. Hann settist því niður og fór að hugga
hana og telja um fyrir henni. Hún hætti þó
brátt að gráta, og þau lögðu aftur á stað eitt-
hvað út í bláinn.
Þegar þau höfðu gengið um stund, tók
Tumi kertið af Bekku og slökti á því. Það var
lika nauðsynlegt að spara kertin, því þau áttu
einungis eitt eftir óátekið. Loks urðu þau svo
þreytt, að þau settust niður til að hvíla sig;
sofnaði Bekka þá strax og þegar hún vaknaði
aftur, var hún styrkari og kátari, en hún skamm-
aðist sín fyrir að hafa sofið meðan Tumi vakti,
því hún vissi að hann var orðinn þreyttur. Svo
héldu þau á stað á nýjan leik og leiddust. Er
þau höfðu gengið lengi, komu þau að dálitl-
u<n læk og settust þar niður; tók þá Tumi
eitthvað upp úr vasa sínum og spurði Bekku,
hvorl hún væri ekki svöng.
»Jú, jú,« hrópaði hún, og henni lá við að
hrosa, er hún sá að þetta var slór sykurkringla.
»Eg vildi bara að hún væri orðin hundrað
sinnum stærri,« sagði Tumi, »þetta er nú alt
sem eg á eftir af nestinu.«
Þau borðuðu nú kökuna og drukku dálítið
af fersku vatni með úr læknum.
»Nú verðum við víst að vera hér þar sem
vatnið er, því þetta er síðasti kertisstúfurinn
sem við eigum eftir. Hér er þó nóg að drekka,
en ef við höldum áfram, vantar okkur það
kanske líka!«
Bekka fór nú aftur að gráta, en Tumi reyndi
að hugga hana eftir mætti.
»Heldurðu að menn séu nú ekki farnir að
•eita að okkur?« mælti Bekka loks.
»Jú, okkar hlýtur nú að hafa verið saknað.*
Þau sátu nú lengi þegjandi og horfðu ótta-
slegin á hve kertisstubburinn þeirra varð altaf
minni og minni, þar til loks að ekkert var
orðið eftir nema tómt kveikskarið með flökt-
andi loga, er ýmist teygðist upp eða hneig
niður uns það slokknaði alveg. Og nú sátu
bæði börnin í biksvörtu myrkrinu.
Þau sofnuðu loks bæði og er þau vökn-
uðu aftur, vissi hvorugt, hve lengi þau höfðu
sofið, sem nærri má geta. Tumi hélt að nú
hlyti að vera kominn sunnudagur, eða kanske
mánudagur. Menn hlutu nú að vera farnir að
leita þeirra fyrir löngu.
Alt í einu heyrðu þau hljóð, eins og ein-
hver væri að kalla, langt í burtu. Tumi hróp-
aði þegar á móti og héldu þau svo bæði á
stað í þá átt sem þeim heyrðist hljóðið koma
úr og þreifuðu sig áfram.
Þau stönsuðu af og til og köliuðu, en eng-
inn tók undir. Örvingluð þreifuðu þau sig því
áfram aftur til lækjarins, og datt nú Tuma í
hug, að reynandi væri fyrir þau að ransaka
einhver hliðargöngin. Hann tók flugdrekasnúr-
una sína upp úr vasanum og festi endann á
henni um stein við lækinn. Svo héldu þau á
stað og röktu niður snúruna. Sextíu eða átta-
tíu skrefum innar enduðu göng þessi við klett-
stall einn, og Tumi ætlaði einmitt að fara að
beygja fyrir klettinn, er þau sáu mannshönd
koma í ljós bak við hann og hélt hún á logandi
kerti. Tumi laust upp háu fagnaðarópi og kom
þá maðurinn í Ijós. En — þetta var þá Índíana-
Jói! Tumi stóð sem milli heims og helju og
þorði hvorki að hreifa legg né lið, en þó
náði hann sér óðar, rétt eins og hánn losnaði
úr álögum, þegar hann sá Jóa flýja! Tumi sá
nú að Jói mundi ekki hafa þekt sig á rödd-
inni, því ella myndi hann án tafar hafa kom-
ið og drepið hann í hefndarskyni fyrir fram-
burðinn fyrir réttinum forðum. Hann hét því
þá með sjálfum sér, að ef sér entust kraftar
til að komast aftur að læknum, skyldi hann
ekki framar hætta sér til fundar við Jóa.
Þarna hýrðust nú börnin í tvo voðalega
15