Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 20

116
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
ast lítil dropasteinssúla; hafði Indiana-Jói brot
ið nibbuna af súlunni og ofan á stubbann
hafði hann'látið íhvolfan kalkstein, til að safna
í hann dropum þeim, er drupu þar niður úr
berginu með löngu millibili, til að^kæla með
þeim skrælþurra tunguna. Ennþá er steinn
þessi hafðu til sýnis þeim er hellinn skoða,
sem eitt af því allra markverðasta og kalla
menn hann »Bikar Indiana-Jóa«, — jafnvel »A1-
addínshöllin« er ekki eins tíðskoðuð.
Indiana-Jói var grafinn í nánd við hellis-
munnann. Mesti sægur af fólki var viðstaddur
greftrun hans. Menn komu akandi eða siglandi
af margra mílna svæði, því þeim þótti þetta
ekki minni tíðindum sæta, en þó hann hefði
verið hengdur.
Ressi jarðarför gjörði þó bráðan enda á
einu nytsemdarfyrirtæki, — það var sem sé bú-
ið að semja bænarskrá til landsstjórans, um
það að náða Indiana-Jóa! Pað var þegar kom-
inn fjöldi af nöfnum undir skrána og nefnd
var kosin, er í voru nokkrar sísnöktandi kvens-
niftir. [Voru þær að klæðast sorgarbúningi og
ganga svo amrandi kringum landstjórann og
grátbiðja hann um að breyta eins og auðvirðu-
legusta heigul og heimskingja og traðka skyld-
ur sínar undir fótum sér. Það var nú orð-
ið lýðum Ijóst, að kynblendingurinn hafði nú
myrt fimm manneskjur í þorpinu. En hvað
gjörði það til? Pví þó hann hefði verið sjálf-
ur fjandinn með hornum og skotti, mundu
samt sem áður hafa fundist þar fjölda margir
andlegir vesalingar, er párað hefðu nafn sitt á
náðunarskjal handa honum, já, verið þess al-
búnir að láta á það drjupa fáeina dropa úr
hinum vanskapaða og síelskandi táradalli sínum.
Morguninn eftir greftrun Jóa læddust þeir
Huck og Tumi afsíðis, til að ræða eitthvert
mikilsvarðandi launungarmál. Huck var búinn
að heyra alt um veru Tuma í hellinum, bæði
hjá frú Douglas og Villiser gamla. En'þó var
Tumi á því, að hann væri ekki leiddur enn í
allan skilning.
»Eg veit upp á hár hvað þú ætlar að segja
mér, Tumi,« sagði Huck daufur í bragði. »Þú
hefir farið inn í Númer 2 og fundið þar brenni-
vín í gullsstað. Pað hefir enginn sagt mér
þetta, en þó er mér grunur á, að þetta sé svo,
þvf eg þóttist viss um að þú hefðir gefið mér
einhverja vitneskju um það, hefðirðu fundið
gullkassann. Það hefir altaf verið hugboð mitt
að við yrðum þessara auðæfa aldrei aðnjót-
andi, enda væri það æði ótrúlegt!«
»Eg vissi ekkert um þetta brennivín fyr en
mér var sagt það, þegar eg kom heim úr hell-
inum, og eg hefi aldrei inn í krána komið né
um hana talað við nokkurn mann. Manstu nú
ekki lengur, að fyrstu nóttina, sem eg var vilt-
ur í hellinum varst þú á verði og daginn eftir
fanst brennivínið, og þá var eg allur í hellinum.5
»Jú, eg man það nú; það var einmitt sömu
nóttina sem eg elti Jóa og þá upp á Cardiff-
hæðina.«
»Eltir þú þá?«
»Já, en þú mátt engum segja það, því eg
hefi heyrt að Jói eigi marga vini hér í þorp-
inu, og eg gef ekki um að þeir séu að njósna
um mig, því þeir eru þá manna vísastir til að
gjöra mér einhvern fjandans óskunda. Ef eg
hefði ekki elt þá, væru þeir, þrælarnir þeir
arna, komnir til Texas, eða einhvern skrattann
út í buskann, og frú Douglas væri þá líklega
komin undir græna torfu fyrir góðri stundu,«
og svo trúði Huck Tuma fyrir öllu eins og
var.
»En sá, sem hefir fundið brennivínið í kránni
hefur auðvitað tekið gullkassann, það er alveg
gefið,« hélt Huck áfram; »að minsta kosti sjá-
um við þá peninga ekki framar!«
»Pessir péningar hafa þar aldrei verið, skal
eg segja þér,« sagði Tumi. »Ha — hvað seg-
irðu?« hrópaði Huck og var mikið niðri fyrir.
»Hefirðu kanske komist á snoðir um, hvar kass-
inn er niðurkominn — ha?«
»Já, reyndar! Hann er í hellinum!«
»Er þetta áreiðanlega satt — eða ertu að
leika á mig?« mælti Huck tortryggnislega.
»Já, eins og við stöndum hérna, þá er það
áreiðanlegur sannleikur! Viltu koma með og
sækja kassann?* »Hvað heldurðu, drengur!