Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Qupperneq 21

TUMI LITLI
117
Þarftu að spyrja svo heimskulega! Já, þér er
óhætt að éta rammasta eitur upp á það, að eg
skal fara með þér á hverju sem syngur! En
ertu nú viss um að við villumst ekki?«
»Já, það skal eg ábyrgjast!«
»Jæja þá! En hvernig veiztu að kassinn er
í hellinum?<.
»Bíddu þangað til við komum þangað, þá
skaltu sannfærast. Eg skal gefa þér bumbuna
mína og yfirhöfuð alt sem eg á, ef við finnum
ekki kassann.*
»Jæja, þú stendur líklega við orð þín; en
hvenær eigum við að fara?«
»Strax, ef þú ert orðinn svo hraustur að
þú treystir þér.«
»Það er nú eftir þvf hve langt það er inni
í hellinum. Eg er nú búinn að vera á bífunum
í þrjá eða fjóra daga, en þó er eg nú ekki
orðinn meiri maður en svo, að eg treysti mér
varla til að ganga einn mílufjórðung.«
»Eg fer ekki vanalega leið; eg flyt þig á
bát svo þú þarft hvorki að hræra legg né lið.«
»Það er bærilegt! Við skulum þá fara.«
»En við verðum að hafa með okkur dálít-
inn nestisbita, eina tvo smápoka, pípurnar okk-
ar, fáein k'erti, eldfæri og tóbak og svo eina
eða tvær seglgarnshnotur.«
Þeir héldu á stað að aflíðandi hádegi og
slánuðu* bát hjá manni einum, sem af hend-
ingu var fjarverandi. Er þeir komu fram und-
an gatinu, benti Tumi á hvíta sandskriðu uppi
á hæðinni og sagði: »Þetta er nú miðið mitt
og hér lendum við.« Er þeir voru lentir sagði
Tumi: »Héðan, sem við nú stöndum, er ekki
lengra til gatsins, þar sem við skriðum út,
en svo, að við næðum þangað með fiskistöng-
inni þinni. Reyndu nú að finna hana!«
»Huck leitaði og leitaði, en fann ekkert.
Skálmaði þá Tumi hinn hreyknasti inn í þétt-
an runna og sagði: »Hérna er nú gatið! En
þú mátt engum segja til þess, því mig hefir
lengi langað til að verða ræningi og ekkert
fylgslni í öllu landinu er betur til þess fallið
en þetta. Þetta má enginn vita nema þá kanske
þeir Benni og Jói Harper, því þetta verður
hvort sem er að vera stór f!okkur!«
»En frá hverjum eigum við að ræna?«
»Hverjum er vera skal. Við gjörum þeim
fyrirsáf, þannig hafa allir ræningjar það.«
»Eigum við þá að drepa þá?«
»Onei, ekkert frekar. Við byrgjum þá inni
í hellinum og látum þá dúsa þar, þangað til
þeir greiða lausnargjaldið.«
»Lausnargjald ? Hvað er það?«
»Það eru peningar sem þeir eru látnir pína
út úr vinum sínum og vandamönnum til að
sléppa fyrir. Ef ekki eru svo komnir eins mikl
ir peningar og upp var sett, þegar fresturinn
er á enda, eru þeir tafarlaust drepnir. En aftur
á móti eru konur aldrei drepnar. Þær eru alt
af ríkar og fallegar, en óttalega hræddar. Við
tökum úrin þeirra og annað skraut er þær
bera, en fyrst tökum við þó ofan fyrir þeim
og sýnum þeim mestu kurteisi, því ræningjar
eru jafnan manna hæverskastir. Svo fá þær
ást á einhverjum í flokknum, þegar þær eru
búnar að vera svo sem tvær þrjár vikur í hell-
inum; verður þá lífs ómögulegt að losna við
þær aftur, því þó þeim sé þeytt á dyr og þær sæti
hinni verstu meðferð, koma þær óðara aftur.
Svona gengur það að minsta kosti til í hverri
ræningjasögu!«
»Þetta er ekki svo vitlaust þegar á alt er
litið, og tíu sinnum er þetta æfintýralegra en
að vera sjóræningi.«
»Já, í vissum skilningi er það öllu betra.
Maður er þó nær heimili sínu, íþróttasýning-
unum og öðru slíku.«
Þeir skriðu nú inn um gatið, festu snúr-
una og kveiktu á kertunum; héldu þeir svo
á stað og er þeir komu að læknum, sýndi
Tumi Huck staðinn, þar sem þau Bekka höfðu
setið, og lýsti verunni þar mjög átakanlega
fýrir honum. Svo héldu þeir þegjandi áfram,
uns þeir komu að klettstallinum, þar sem Tumi
hafði séð Jóa forðum, þá sagði hann: »Nú
skal eg sýna þér dá!ítið,« og hcnn hélt hátt
kertinu. »Beygðu þig nú áfram og líttu fyrir