Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Síða 1

LIÁNÁ.
Saga eftir E. Marfitt.
Framh.
Marskálkurinn hafði látið aka sér þangað
líka — hann varð að koma gestunum í skiln-
,ng um, að hann væri ekki eins ósjálfbjarga
eins og þeim hafði virzt fyrst, jafnvel þó hann
yrði að taka út óþolandi kvalir með því. Hann
stóð á fætur og skjögraði að stórri og fagurri
vinviðartrjáröð, sem stóð meðfram girðingunni
kringum indverska garðinn. Og honum hepn-
a(5ist að ganga með sæmilega föstum skrefum
°g liðlegum limaburði að kaffiborðinu, sem
hertogafrúin var sezt við. Með uppgerðarbrosi
fetti hann henni nokkur snemmþroskuð vínber,
sem hann hafði skorið ^sjálfur — en brosið
hvarf fijótt og hann sótroðnaði af skelfingu.
sHringurinn minn,« hrópaði hann í ákafri geðs-
hræringu, lagði frá sér körfuna með vínberj-
Utlutn og horfði á vísifingurinn á hægri hönd
Seri þvi þar hafði fyrir fám sekúndum glóð
dýrindis smaragð.
AHir stukku á fætur til að leita nema her-
t°gafrúin. Hringurinn, sem ætíð hafði verið
Svo fastur, að því er marskálkurinn sagði, þeg-
ar hann var að barma sér, hafði runnið fram
af fingrinum á honum, meðan liann var að
skera vínberin, og fallið niður í vínviðarlaufið
~~ en hversu vandlega sem leitað var fanst
hann ekki.
*Eg skal láta þjónana leita undir minni eig-
'n umsjón seinna,« sagði Mainan, þegar hann
0ln aftur að borðinu — af tilliti til hirðsið-
anna varð að stytta þennan hraparlega aukaþátt
borðhaldið eftir fremsta megni.
*Já, seinna, þegar hann er algerlega tapað-
Ur ofan f einhvern frakkavasann,* sagði mar-
shálkurinn með ískyggilegu glotti. — »Fjand-
N. kv. X. 6.
inn má trúa þessu þjónustufólki; það er altaf
á rjátli meðfram þessari limagirðingu — vegur-
inn liggur líka rétt meðfram henni. Þér verð-
ið að fyrirgefa, þótt egtaki þetta nokkuð nærri
mér,« sagði hann til að afsaka sig fyrir her-
togafrúnni. »Hringurinn er mér sérstaklega dýr-
mætt erfðafé, eftir Gilbert. Yðar hátign veit að
okkur bræðrunum samdi ekki sem bezt, og eg
hef átalið hann mjög fyrir siðferðisbrot hans,
en — Drottinn minn góður, manni rennur þó
altaf blóðið til skyldunnar. Mér hefur ætíð þótt
vænt um hann, og því þyki mér mjög fyrir
að missa hringinn . . . . «
»Án þess hið geipilega verðmæti hringsins
komi til greina,« bætti Mainan þurlega við.
>Já, ójá, hver getur neitað því,« sagði mar-
skálkurinn með uppgerðar ró. »Smaragðinn er
dýr, og það sem grafið hefur verið á hann, er
bæði fágætt og hreinasta listaverk. F*að er líka
dálítið leyndarmál. Fast við skjaldmerkið sést
dálítill óskír blettur, og lítur helzt út eins og
svolítil ögn hafi sprungið þar úr steininum, en
setji maður steininn undir stækkunargler, sést
greinilega fallegt mannshöfuð. Sé því þrykt í
vax eða lakk, álít eg það fult svo þýðingar-
mikið og eiginhandarundirskrift.«
»Við skulum nú drekka kaffið, og svo skal
eg hjálpa til að leita. F*að verður að finna
þennan einkennilega hring,« sagði hertogafrú-
in góðlátlega.
Frú Shön bauð kaffið við borðið. Alt í einu
hringlaði i bollapörunum á bakkanum, sem
húu bar á milli manna, eins og hún væri orð-
in skjálfhent. Marskálkurinn leit upp forviða og
horfði í sömu átt og hann sá að henni varð
litið — Gabríei kom. eftir trjágönguuum.
16