Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Blaðsíða 8

128
NYJAR KVÖLDVOKUR.
anna í sömu átt, því hertogafrúin fór að senda
honum tóninn fyrir trassaskapinn.
Þau komu einmitt á þeirri stundu, sem
hættan var mest, og meðvitundin um líf eða
dauða á næsta augnabliki gerði konurnar nærri
magnlausar af ótta. Drengirnir höfðu helt úr
púðurhorninu á pálmafléttuna við indverska hús-
ið og stungið logandi vaxkveik niður í púðrið
— minsta hreifing eða svo Iítill andblær gat
velt ljósinu.
Leó stóð á milli prinsanna. Hann varð fyrst
var við þá sem voru að koma.
»Kyr, pabbi, — við ætlum að sprengja
galdranornina í loft upp,« sagði hann í hálf-
um hljóðum.
Mainan var í einu stökki kominn inn í sól-
byrgið og búinn að slökkva ljósið með því að
grípa utan um það. Pegar hann sneri sér við
aftur var hann náfölur, hertogafrúin hné í fang
hirðmeyjarinnar og setti að henni krampakendan
grát.
Hún sagði f ströngum skipunarróm við
kennarann: »Látið þér prinsana engan kvöld-
mat fá f kvöld, og á morgun fá þeir ekki að
ríða út, herra Werner.«
Á meðan hafði Mainan gripið í öxl Leós
og hristi hann ómjúklega.
Lfana gekk til Leós, sem var farinn að gráta,
og tók báðum höndum utan um hann.
»Er þér alvara að refsa honum fyrir syndir
fyrverandi barnfóstru sinnar?« spurði hún þýtt
og alvarlega. »Eg álít jafnóréttlátt að refsa hon-
um, eins og ef farið væri að refsa fólki, sem
alið hefur verið upp við hjátrú og hleypidóma,
fyrir að það het'ur unnið svipuð hryðjuverk.*
Hún þerraði tárin af augum drengsins, sem
hefði orðið blindur alla æfi, ef faðir hans hefði
eigi orðið svo skjótur til.
Alt í einu var hertogafrúin orðin náföl eins
og í skóginum forðum, þegar hún hafði mætt
Líönu og unga konan hafði orðið svo hrædd.
Þessi tigna frú gleymdi alveg, að kennari barna
hennar, hirðmærin óg maðurinn, sem hætti svo
til að verða háðslegur á svip, stóðu fast hjá
henni; hún sá aðeins ungu, brjóstgóðu konuna
þrýsta drengnum upp að sér, og þessi dreng-
ur, sem unga konan sýndi þessa móðurlegu
blíðu, var sonur hans — hún fann að hún
þoldi ekki að horfa á það.
»Fyrirgefið, kæra frú, — en mér finst skoð-
anir yðar svo einkennilegar, að þær geti hreint
ekki átt við hér á kæra, gamla Schönwerth,
fremur en setja ætti þrílitan fána þarna á turn-
inn,« sagði hún með titrandi rödd. Virðið þér
ekki meira þann heiður að bera hið göfuga
ættarnafn Mainananna en svo, að þér . . . . «
»Yðar hátign, það eru aðeins fáar vikur
siðan eg bar ættarnafn Trachenberganna,* tók
unga konan fram í fyrir henni með tígulegri
ró, og lagði sérstaka áherzlu á hið gamla ættar-
nafn sitt. »Eg er sannfærð um, að eg bíð eng-
an skaða við það að bera mannúðlegar skoð-
anir í brjósti, og því mega Mainanarnir vera
óhræddir.*
Hertogafrúin beit sig í varir'nar af gremju,
og það sást á því, hvernig kjóllinn hennar hreifð-
ist, að hún stappaði ákaft með fætinum í gólfið.
Mainan hafði á meðan Líana var að tala,
snúið sér undan, eins og hann vildi komast í
burtu; nú leit hann um öxl sér og sagði um
leið og hann krosslagði hendur á brjósti sér:
»Eg er alveg saklaus, yðar hátign. Eg get
alls ekki gert að því, þó yður hafi verið svar-
að hér í »kæra, gamla Schönwerth. — Eg hélt
líka að þetta væri saklaus og meinlaus dúfa.
Pessi kona með blíðlega, sviplitla andlitið hef-
ur ekki aðeins erft hið fornfræga nafn forfeðra
sinna, hún hefur erft þeirra bitra sverð líka og
ber það í munninum — eg er búin að fá nokkra
hugmynd um það sverð líka.«
Meðan þessu fór fram grétu prinsarnir í sí-
fellu — hugstóri erfðaprinsinn vildi ekki missa
af kvöldmatnum sínum, og bróðir hans grét af
því hann átti ekki að fá að ríða út næsta dag.
Nú heyrðist skrölta í ruggustól marskálksins.
»1 guðs bænqm segið mér, hvaða ósköp
það eru, sem ganga á! Er það satt að börnin
hafi verið að ieika sér að púðri, eins og frú
Shön segir?« kallaði marskálkurinn.
^Það var meira en leikur, frændi. — Það lá