Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Blaðsíða 33

HEITIÐ
153
dögum eftir að þær bera við i Lundúnum. Til
dæmis kemur ekki morgunblaðið fyr en um
nón,« bætti eg við dauflega.
Hann kýmdi einkennilega. Mér virtist eg
helzt geta lesið úr svip hans spurningu til mín
nm það, hvað mér kæmi eiginlega við, hvort
Morgunblaðið kæmi fyr eða síðar.
»Morgunblaðið og Temple Parks virðast
mér ekki koma sveitinni við,« svaraði hann.
»Það er náttúrufegurðin sem heillar mann hérna
UPP í sveitinni. Menn geta varla annað en staðið
hrifnir í sömu sporum og dázt að útsýninu
tímum saman, án þess að detta borgarlífið í hug.«
»Ó, þér þekkið ekki sveitina,« sagði eg í
gremjuróm. »Ef þér ættuð að búa til langframa
UPP í sveit, mynduð þér deyja úr leiðindum
•nnan mánaðar.«
»Deyja úr Ieiðindum?« tók hann upp eftir
Wér hvatskeytlega. »Eigið þér við, að þér séu
strax farnar að fá leiðindaköst á yðar aldri, þeg-
ar ný brúða ætti að vera nóg skemtun fyrir
yður?«
Eg fokreiddist, þótt eg léti lítið bera á því,
°g varð að láta duga að senda honum reiði-
'egt augnatillit, með því að Ðolly og hinir
gestirnir komu inn.
Eg hét því að láta hann komast að því áður
en lyki, að eg væri ekkert barn, og þegar sezt
Var að borðum, kom eg þvf til Ieiðar að hann
Var Iátinn sitja hægra megin við mig. Eg réði
roestmegnis samræðunum og talaði um daginn
°g veginn, mintist á hernaðarástandið í Suður-
Afríku, lagði með og móti skoðunum guðspek-
'nga og lagði að endingu dóm á flestar nýút-
komnar bækur.
Fyrst framan af lét hann Iítið yfir sönnun-
Utn mínum og málsnild og varla meira en
hiirteisisreglur útheimta, en smámsaman tók hann
a<3 veita mér eftirtekt og spyrja mig og koma
með mótbárur, sem leiddi til þess, að eg gat
hetur komið við þekkingu minni og hæfileikum
en eg hafði búizt við sjálf.
Að loknum miðdegisverði gat eg hrósað
Stgri yfir því, að þessi mikli maður hafði veitt
mer svo mikia eftirtekt, sem framast varð ákosið.
Dolly dáðist að mér. »Þú sýndir honum
hver þú ert, Cicely,« sagði hún í aðdáunarróm.
»Hann beinlínist dáðist að hæfileikum þínum.
Sástu ekki hvernig hann slarði á þig?« bætti
hún við í öfundartón.
Eg sá fátt af gestunum það sem eftir var
kvöldsins.
Pabbi fór með gestunum inn í knattborðs-
salinn, en eg og Dolly fórum til herbergja okk-
ar. Með því að hurðin stóð í hálfa gátt, heyrð-
um við óminn af skrafi gestanna upp til okkar.
»Við skulum fara yfir í myndasalinn, hver
veit nema við heyrum þá, hvað þeir segja,«
sagði Dolly.
»Þeir sjá okkur ekki, við skulum gægjast
fram af svölunum,« hvíslaði eg, og svo lædd-
umst við fram á veggsvalirnar og gægðumst
yfir riðið.
Tveir menn stóðu rétt niður undan. Það
var Carruthers og Graham, bróðir Wintons Iá-
varðar. Þeir höfðu auðsjáanlega gengið út í
garðinn í tunglsljósinu sér til skemtunar, því
að framdyrnar stóðu opnar.
»Er hann ekki snotur?« sagði Dolly í hálf-
um hljóðum.
Eg hastaði á hana í snatri og sagði henni
að þegja.
»Og þér eruð búinn að hleypa nýrri bók
af stokkunum?« spurði Mr. Graham. •
Mr. Carruthers kinkaði kolli.
»Að vísu er eg búinn með bókina, en mér
Ifkar hún ekki. Mig vantar söguhetju, sem hæfir
kringumstæðunum. Það er kvenpersóna, sem eg
hef leitað að sem fyrirmynd, en get ekki sætt
mig við þær sem eg hef kynst. Þær lifa allar
þessu sama efnissnauða lífi, svo að eg hef á-
kveðið að gefa ekki bókina út fyr en eg fengi
fyrirmynd, sem mér líkaði.«
»Ójá, margar líkjast þær hver annari,« sagði
Mr. Graham játandi. »En hvað virðist yður að
taka litlu ungfrúna hérna, sem veitti okkur í
kvöld, til fyrirmyndar? Hún er þó að minsta
kosti frumleg fyrirmynd, svo barnaleg, en þó
með demanta og talar eins og gömul frú, þótt
hún sé ekki nema seytján ára.« 20