Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Blaðsíða 3

LIANA
123
látið svo frjálslyndar skoðanir í Ijósi, lét sér
hvergi bregða. Maðurinn hennar sat beint á
móti henni, og lét teskeið vega salt á fingrnm
ser. Hann var dálítið álútur, en hann hafði eigi
augun af andliti konu sinnar, þar sem hún sneri
ser að hertogafrúnni og var farin að roðna dá-
htið. Við síðustu orðin varð henni eins og af
hendingu litið til hliðar og á hann með svo
'sköldu augnaráði eins og hún þekti hann ekki.
Hann sótroðnaði og fleygði teskeiðinni frá sér
SV0 söng í. Hertogafrúin brosti kimileit.
»Þa3 lítur út fyrir að þetta hafi dálítil áhrif
a yður, barón Mainan?« sagði hún ísmeygilega.
»Hvað álítið þér um þetta?«
Varir hans kipruðust saman háðslega og
hann sagði í skopi:
»Þér vitið, náðuga frú, að konur, sem trúa
a galdra og drauga, hafa tælandi áhrif á karl-
•T'ennina. Vizkugyðjan hefur aftur á móti svip-
uð áhrif og Alpajómfrúin, hún er ísköld við-
komu — við snúum baki við henni.«
Var þetta sama konan, sem brúðkaupsdag-
lnn hafði þeyst náföl og vofuleg fram hjá vagni
hrúðarinnar, og nú Ijómaði svo af sigurgleði,
a<5 hún var næstum óviðjafnanlega fögur?
»Og þér? Hafið þér engin vopn móti þess-
Utu guðleysingja í kvenlíki?« spurði hún eins
°S 1 gamni hirðprestinn, sem sat við hlið henn-
ar> Hann hrökk við hertogafrúin; virtist kalla
aha herskara til vopna móti þessari ungu konu,
SSm var svo fífldjörf að halda fram sjálfstæðri
skoðun.
aVðar hátign minnist þess vonandi, að eg
hef engar mætur á svona löguðum umræðun
''ð kaffiborðið. Við ættum að láta við þettí
S|tja, og láta okkur nægja þá sannfæringu, ac
ru Mainan hefur ekki viljað neita því, mec
Pv' sem hún hefur sagt, að áhrif frá öðrurr
eimi birtust stundum á yfirnáttúrlegan hátt
mannlífinu.« Hann sagði þetta með kuldalegr
r°. eins og sá sem rétt hefur til að áminn;
°g aðvara skriftabarn sitt.
Hann vildi aftur reyna að hjálpa ungu kon
unni hún þurfti ekki annað en kinka koll
1 samþykkis, og kappræðunni hefði verið lok
ið; en þá hefði hún líka logið ogtekið á móti
hjáip prestsins, en hún vildi heldur afþakka
hjálp hans, en að standa í þakklætisskuld við
hann.
»En eg neita því nú samt, að áhrif frá
öðrum heimi birtist á yfirnáttúrlegan hátt í mann-
lífinu. Eg trúi ekki á kraftaverk þau eða vitr-
anir, sem kirkjan kennir um. Ef guð sendi
þjóna sína hingað til okkar mannanna, þá hlytu
þeir að hafa á sér einkenni hins andlega heims,«
sagði hún dálítið skjálfrödduð.
Það varð snögglega djúp og óviðfeldin
þögn við borðið þegar frúin hafði sagt þetta.
Hertogafrúin fagra hreyfði sig ekki framar en
steingerfingur, en rendi augunum sýnilega óró-
leg og óttaslegin ýmist til Mainans eða konu
hans. Hann var rétt búinn að láta þá skoðun
í ljósi með skýrum orðum, að hann hefði and-
stygð á öllum konum, sem væru einráðar, hefðu
sjálfstæðar skoðanir og stunduðu ransóknir á
dularfullum viðfangsefnum. — En konan sem
þar.na sat, var engin vísdómsgyðja, íklædd
hertygjum sjálfsálitsins, heldur yndisleg stúlka,
sem með áköfum hjartslætti og sífeldum litbrigð-
um varði skoðanir sínar af hjartans sannfær-
ingu með þýðri og hljómfagurri rödd. Her-
togafrúin sá ekki framan í greifann, því hann
sneri sér að nokkru leyti frá henni — en hann
bar sig jafn kæruíeysislega og hann var vanur
að gera þegar svona stóð á, svo vel hefði mátt
ímynda sér að hann hugsaði á þessa leið:
»Eg held hún megi rugla, það sem hún vill,
það kemur mér ekki við.«
»Pér eruð svo langt frá því að vera sann-
kristin og sanntrúuð manneskja, náðuga frú, að
eg get ekki á þessum tíma og þessum stað
farið í neinar kappræður við yður, þrátt fyrir
fullvissu mína um að bera sigur úr býtum í
þeirri viðureign,« sagði prestur með sinni djúpu,
fögru og einkennilegu rödd, og rauf með því
þögnina. »En eg skal þó kannast við, að þér
hafið að nokkru leyti rétt fyrir yður, ef við
sleppum biblíunni, og minnist þess, sem eitt af
stórskáldunum lætur eina af höfuðpersónum
16'