Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Side 17

LIANA
137
um að væru þolanlegir á éiginkonu en ekki á
ástmey, féll í bylgjuin óhindrað niður um
axlir og herðar og glitraði í allri sinni dýrð
eins og lokkasafn Lóreeyar forðum, og úr »bláu
vatnspoliunum* skein ósveigjanlegur stálvilji.
Og svo var Mainan. Fyrir skömmu síðan hafði
hann með spádómlegri andagift lýst bréfunum,
sem hann mundi fá frá henni, þannig, að þau
mundu verða eins og skólastelpu stílæfingar
með smásmuglegum frásögnum um búskapinn.
Nú var hann búinn að lesa bréf frá henni, og
í>að uppnám, sem sýnilega átti sér stað innan
við svipmikla, hrukkótta ennið hans, virtist ekki
benda á, að bréfið hefði verið eitt af þeim,
*sem ekki raska svefnró nokkurs manns.«
XVIII.
f*að hafði alt orðið svo þöguit eftir að unga
^onan hrópaði upp. Skyldi hún hafa farið út
herberginu ? Mainan hrökk við við þá til-
hugsun eins og hann hefði verið bitinn af högg-
0rmi. Hann gekk hratt en hljóðlega inn að
ðyrunum og færði sig inn fyrir dyratjöldin.
Unga konan hafði ekkert farið — hún studdi
vmstri hendinni á gluggakistuna og sneri fagra
andlitinu að honum, niðursokkin í hugsanir sín-
ar! varirnar voru klemdar fast saman, og þeg-
ar Mainan kom inn, hóf hún höfuðið hægt og
seinlega og horfði djúpu bláu augunum á hann
róleg og alvarleg. Þar var enga geðshræringu
a^ sjá, hún átti ekki í neinu stríði við sjálfa sig.
*Eg veit að eg fæ miklar áhyggjur út af
^-eo) eftir að hann verður fluttur í gamla her-
bergið sitt,« sagði hann og leit kuldalega til
hennar.
Unga konan andvarpaði þunglega og sagði
með tárvotum augum:
»Þú þarft ekki að horfa á það, þú, sem
æ*1ar burtu.«
»Já, satt er það, eg ætla burtu, og í þetta
skifti mun eg fleygja mér út í hringiðu lífsins
með meiri áfergju en nokkru sinni áður, og
hver getur láð mér það?«
Hann gekk fram að dyrunum, en leit að
nokkru leyti um öxl, áður en hann kom alveg
fram að þeim og sagði:
• Hefur þú nokkuð fleira að ~segja mér,
Júlíana?*
Hún hristi höfuðið neitandi, en þrýsti þó
höndunum um leið að brjóstinu eins og hún
vildi bæla niður einhverja ákifa þrá.
»í dag erum við í síðasta skifti alein saman,«
sagði hann. Hann hafði með skarpskygni sinni
tekið eftir þessari hreyfingu hennar.
Hún afréð í skyndi hvað gera skyldi, gekk
hratt til hans og sagði:
»Eg er rétt búinn að segja ýmislegt sær-
andi við þig — án þess að vilja það; mig
tekur það sárt, — og þó er eg enn ekki bú-
inn . . . Þú hefur sjálfur hvatt mig til þess —
viltu nú hlusta á mig?«
Hann hneigði sig, staðnæmdist hreyfingar-
laus við dyrnar og hélt hendinni á handfanginu.
»Eg hef hvað eftir annað heyrt þig segja,
að þú hefðir ekkert að gera hér heima næsta
misseri. Mainan! Er það mögulegt um föður
— það er sama í hvaða stöðu hann er, að hann
hafi í raun og veru rétt til að rífa sig þannig
lausan frá skyldum sínum; er uppeldi barna
hans ekki nægilegt hlutverk fyrir hann? Og
hefur þú athugað, í hverrs höndum þú skilur
einkabarnið þitt eftir?«
sPetta á víst að vera refsing fyrir, að eg
hjálpaði þér ekki í dag, þegar þú varst að rök-
ræða tilveru djöfulsins! En að nokkur skuli
geta fengið af sér að eyða nokkrum orðum um
aðra eins heimsku! Leó er líka andlega skyld-
ur mér og mun losa sig við þá kjölfestu um
leið og hann myndar sér sjálfstæðar skoðanir.«
»það eru margir, sem hugsa svona letilega,
og það er aðeins á þann hátt, sem hægt er
að gera sér skiljanlegt, að gamla manninum í
Róm líðst með slíkri frekju að birta aðrar
eins staðleysur og hann gerir á okkar öld. Ertu
nú alveg sannfærður um að Leó geti hrist af
sér þessi andlegu snýkjudýr eins og þú? Eg
bið þig umfram alla muni að láta hann ekki
lenda í klónum á hirðprestinum.«
18