Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 25

KONUTRÁUST
145
»En, elsku barnið mitt,* sagði faðir hennar
og stundi við; hún hafði togað hann upp af
haegindastólnum og var hann seztur í annan
stól þar hjá. »Ertu nú alveg viss um það? Við
erum nokkrum sinnum búin að heyra að þeir
kæmu, og það hefur þó aldrei orðið af því.c
»Já, eg er fyllilega sannfærð um það. Á
því er enginn efi,c svaraði hún og benti um
leið á flaggstöng framan við húsið. »Áður en
dagurinn er á enda, skaltu sjá enska sambands-
flaggið blakta við toppinn á þessari stöng, svo
áreiðanlega sem eg heiti Maggy.*
Hann virti hana fyrir sér dálítið efabland-
inn, og hann tók eftir því, að á meðan hún
talaði, leit hún ávalt undan.
»Hver hefur sagt þér alt þetta, Maggy?«
spurði hann tortrygginu.
»Hver — hver hefur sagt mér það, pabbi?«
stamaði hún.
»Já, var það — var það — ?«
»}á, það var.«
»Var það Alf Watson?*
»Já.«
•Pað þykir mér mjög leitt að heyra,* sagði
hann alvarlegur, »eg áleit að þú hefðir skilið,
að mér er lítið gefið um kunningsskap ykkar
Alf Watsons.«
»En hvers vegna, pabbi?«
*Já, eg hef heyrt nokkuð kynlegan orðróm
hann. Eg vil ekki segja þér hvað það er,
tyr en eg hef fengið vissu fyrir hvort það er
sait eða ekki. En eitt vil eg segja þér: ef þessi
orðrómur hefur við sannleika að styðjast, þá
v>ldi eg heldur sjá þig fara ofan í gröfina, en
sem konu Alf Watsons.«
Þessi stórvaxni góðlegi maður var sjaldan
vanur að vera jafnharðlegur á svipinn eða mæla
svo alvarlega sem nú, og eitt augnablik varð
Maggy óttaslegin og þagði.
»Jaíja, hvað svo sem þú hefur heyrt, pabbi,
Þá get eg fullvissað þig um, að það er ekki
satt,« sagði hún að lokum.
Honum gramdist við sjálfan sig að geta
ekki varist brosi.
»Eg hygg að þótt þú sæir hann stela hesti,
falsa víxil eða tæma vasa náungans, þá mundir
þú ekki kannast við að hann væri sekiír.*
»Hann gæti aldrei gert sig sekan í nokkru
þvílíku,« sagði Maggy með gremju, »svo það
mundi þannig vera ómögulegt fyrir mig að sjá
hann gera það.«
Aftur reyndi hann að verjast brosi, þegar
hann fann þetta ágæta sýnishorn af kvenlegri
rökfræði.
»Já, já,« sagði hann ofurrólega, »við skul-
um í þetta sinn ekki ræða þetta mál frekar.
En gleymdu því ekki, að eg mun verða alvar-
lega óánægður ef þú talar við Alf Watson, áð-
ur en eg hef gefið leyfi mitt þar til. Eg hef
starfi að sinna, og má ekki vera hérna allan
daginn. Legg engan trúnað á að hersveitirnar
komi. En sjáirðu eitthvað til þeirra, þá geturðu
gert mér aðvart.c
Maggy hafði hlustað á orð hans með sið-
samlegri alvöru, en þegar hann stóð upp og
gekk burt, skutust dálitlir spékoppar fram í kinn-
arnar á henni, og glampi sem lýsti undirhyggju
skein í augum hennar. Hún hafði bjargfasta
trú á hæfileika sfna í þá átt að geta fengið
vilja sínum framgengt, og að laglega slegnir
gullhamrar mundu eyða ógeði því, er faðir
hennar hafði á Alf Watson. Ress vegna var
hún glaðari í geði, þegar hún fór aftur að lit-
ast um eftir hermönnunum, én svo leið ein
klukkustund — og önnur, áður en þeir kæmu í
ljós. Loks lét hún fallast niður á slól með bók
í hendi kvíðandi því að Alf Watson hefði mis-
sýnst, eða þeir að minsta kosti ekki verið á
þessari leið. Skyndilega spratt hún á fætur,
gerði sér alt far um að hlusta sem bezt, og
hljóp síðan inn í húsið.
»Pabbi!« kallaði hún. »Flýttu þér, flýttu þér!
Þeir koma, eg heyrði þá áreiðanlega koma.«
Faðir hennar hraðaði sér út, og þegar hann
gat hvorki heyrt né séð neitt, leit hann á-
sakandi til hennar. Hann gat ekki fundið neitt
sem gaf tilefni til þessa uppþots.
»En barn — « byrjaði hann.
»Þei, þei! hlustaðu!« greip hún fram í og
lyfti hendinni.
19