Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 29

KONUTSAUST
149
alveg öfuga lýsingu af persónu þeirri, er hafði
gabbað hann. Tim var nú óðara varpað í hald
°g kafteinninn gekk í æstu skapi heim að hús-
mu og inn í dagstofuna, þar sem Maggy og
faðir hennar sátu.
sEg hygg að yður sé kunnugt um, að fang-
anum, Watson hefur auðnast aðsleppa,® sagði
hann stuttur í spuna. »Eg verð rækilega að
að mælast til að þér þegar í stað gefið mér
uPplýsingar um, hver það var, sem hjálpaði
honum. Vil láta yður vita, að það er áform
toitt að ransaka þetta mál til hlítar, jafnvel þó
eg verði neyddur til að taka bæði yður og
húsfólk yðar til fanga.«
Maxwell stóð upp móðgaður af hinu hrana-
*ega viðmóti kafteinsins.
»Hartley kafteinn,» sagði hann með stilli-
*egum virðuleik, er jafnvel hafði áhrif á reiða
herforingjann. »Skyldan býður yður að breyta
Þannigj 0g þér eruð neyddur til að gera það.
u eg legg drengskap minn við, að hvorki eg
ne nokkur mér tilheyrandi, hefur átt hinn
^msta þátt í þessu. Að eg segi satt, um það
efast enginn í fimmtíu mílna fjarlægð.*
■»Hér nam hann staðar, af því að Maggy
*agði hendina á handlegg hans.
»Segðu það ekki, pabbi,« mælt hún með
t'trandi röddu og náföl af geðshræringu. »F>að
Var eg, sem hjálpaði Alf til að sleppa.«
*^ú, barn!« hrópaði faðir hennar, er varla
Sat trúað eyrum sínum, meðan kafteinninn starði
utan við sig á Maggy.
. stamaði hún óttaslegin af einhverju
°bektu í svip fðður síns. »Eg gat ekki þolað
a hugsa til, að hann ef til vill yrði skotinn,
egar eg vissi að hann var saklaus.«
»Saklaus!« hrópaði faðir hennar. »Hver
s yldi nokkurn tíma hafa heyrt, að sá maður
Væri saklaus, er læðst hefur burt á svo lítil-
tT>annlegau hátt?«
»Nei, einmitt,« sagði herforinginn. »Eg er
yllilega sannfærður um sekt hans, og er hrædd-
Ur um að fleiri sannanir muni koma fram, áð-
nr en nóttin er liðin. Skamt í burtu eru her-
úðir óvinanna. Ef hann nær í hest á búgarði
sínum verður hann eftir hálftíma kominn til
þeirra, og segir þeim að hér sé aðeins lítill
herstyrkur með ónóg vopn. Áður en við kom-
um til herbúða vorra þurfum við að fara yfir
ilt svæði, og við verðuin að bíða hérna þang-
að til tunglið kemur upp, því sumstaðar á leið-
inni eru til þeir staðir, þar sem okkur mundi
verða slátrað eins og sauðfé, ef við mættum
þeim í myrkri.«
Maggy stóð nú upp og leit framan í her-
foringjann með leiftrandi augnaráði.
»Eigið þér virkilega við það, að Alf Wat-
son sé farinn til að segja Búum að þið séuð
hér, og eggja þá að ráðast á ykkur?«
»Já, það ætla eg að leyfa rnér að meina,
ungfrú Maxwell,« svaraði kafteinninn önugur.
»Ef það er hin eina ástæða til hræðslu yð-
ar,« sagði hún æst, »þá getið þér verið ofur-
rólegur. Eg er öldungis viss um, að hann
gerir það ekki.«
Kafteinninn varð óþolinnmóður, sneri sér
við og gekk burt. Faðir Maggyar leit á hana
mjög alvarlegur.
• Svona er þessu varið, Maggy,« sagði hann
reiðulega. »Maðurinn er svikari.«
En ekkert gat haggað staðfestu hennar, jafn-
vel ekki reiði föður hennar.
»Hvað sem allur heimurinn álítur, þá er
eg jafnglöð. Hann er saklaus, eg veit að hann
er það.«
Alt í einu beygði hún sig niður, byrgði
andlitið í höndum ser og hljóp út úr stofunni.
Hver mínútan var lengi að líða, ogmönn-
um fanst það sem nokkurskonar Iausn, þegar
tunglið kom upp og herliðið stóð tilbúið að
marséra af stað.
Herforinginn kom að húsinu til að kveðja.
Hann var farinn að bera virðingu og hlýjan
hug til Maxwells. Jafnvel reiði hans út af að-
gerðum Maggyar hafði smám saman breyzt í
hálfkímnislega aðdáun að hugrekki hennar og
úrlausn.
»Jæja, nú verðum við loks að fara af stað,«
sagði hann, »og eg þakka alla vináttu yðar,
f»ér getið reitt yður á, að eg skal svo lítið sem