Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 30

150
NYJAR KVÖLDVOKUR.
mögulegt er gera tír þessari missætt, og þar eð
lítur út fyrir, að hið óijósa hugboð mitt ætli
ekki að rætast, þá getur vel verið, að þér fá-
ið ekki meira að heyra af þeirri sögu. Eg bið
yður að skila til ungfrú Maxwell, að-----«
Hér nam hann staðar af dunandi byssuskot-
um. Alt í kring sló birtu á runna og tré af
logandi eldtunguni.
»Guð hjálpi okkur, þeir eru komnirl® hróp-
aði hann. »Peíta var einmitt það, sem eg bjóst
við. Óþokkinn hefur svikið okkur.«
Hann stökk til hermannanna. Meðan að
Maxwell stóð og horfði á eftir honum, fann
hann að hönd var lögð á handlegg sér. Pað
var Maggy.
»Pabbi,« sagði hún, Hvers vegna eru þeir
að skjóta? Hvað þýðir það?«
»Hvað það þýðir?« svaraði hann. »Það
þýðir, að Alf Watson hefur einmitt gert það,
er kafteinninn áleit að hann mundi gera —
þeyst til Búanna og látaið þá vita, að hér væru
fáeinir menn, er þeir gætu látið í vasa sina —
það þýðir það!«
»Ónei, nei, segðu það ekki, pabbi,« sagði
hún með ekka. »Eg dey af sorg. Eg get ekki
trúað því.«
»Það stoðar lítið, hvort þú trúir því eða
ekki,« svaraði hann harðneskjulega. »En það
er sannleikur, Þú hefðir átt að sauma hvítt flagg
í staðinn fyrir sambandsflaggið. Við þurfum
fremur á því að halda.«
»Geta hermennirnir ekki hrakið þá burt?«
spurði hún óttaslegin.
»Þeir munu gera alt það sem hraustir menn
geta gert,« sagði hann þungbúinn á svip. »En
hvað gagnar það, þegar óvinirnir eru 10 um
einn. Auk þess munu skotfærin gersamlega
þrotin í dögun, ef skothríðin heldur þannig
áfram. Ef þeim í ensku herbúðunum væri
kunnugt um, hvað hér fer fram, þá gætu
þeir ef til vill komið til hjálpar í tæka tíð, ef
brugðið væri strax við. En engin líkindi eru
til að þeir fái neitt um þetta að vita fyr en alt
er um seinan.*
»Hvers vegna er ekki einhver sendur af stað
til að gera þeim aðvart?« spurði Maggy.
»Hvers vegna,« svaraði faðir hennar önug-
ur. »Af því að Búar eru hér alt í kring á varð-
bergi, og engin lifandi vera gæti komist fram
hjá þeim. Fyrir hálfri klukkustund hefði það
verið mögulegt, nú er það of seint.«
»Er þá ekkert hægt að gera?« sagði Maggy
í örvæntingu. »Getum við ekkert gert?«
»Eg er hræddur um að þú og eg getum
ekkert gert — nema aðeins eitt,« svaraði faðir
hennar hryggur í huga, og benti á tvo menn,
er hægt og hægt nálguðust húsið. Þegar þeir
voru komnir framhjá trjáskuggunum, féll tungls-
ljósið á óhreyfanlega mannsmynd, er þeir báru
á milli sín, og skein á náfölt andlitið. »Við
getum kannske gert eitthvað til að hjálpa þeim
særðu.«
Síðan voru særðir hermenn stöðugt fluttir
inn í húsið, og Maggy og faðir hennar voru
önnum kafin við að lina þjáningar þeirra. Skot-
hríðin varaði alla nóttina, og undir dögun nálg-
uðust Búar æ meir, auðsjáanlega í þeim til-
gangi að gera áhlaup á stöðvar Englendinga,
þegar skotfæri þeirra væru þrotin. Það var tek-
ið á móti þeim með öruggu hugrekki, og hvað
eftir annað voru þeir reknir af höndum með
byssustingjum. En jietta aðdáanlega hugrekki
hafði þó ekkert að segja móti slíku ofurefli.
Hermennirnir urðu viti sínu fjær af ofsa og
smán, þegar óðum minkuðu skotfærin og óvin-
irnir sóttu fram. Þeir sáu hver endir mundi á
þessu verða.
Rétt þegar dagur var runninn, varð hlé á
skothríðinni. Liðsforingjarnir komu saman hjá
húsinu til að ráðfæra sig saman. Alt voru það
hraustir menn, er mundu hafa barist til hins
síðasta blóðdropa. En nú þótti þeim óverjandi
að fórnfæra þannig lífi hermanna sinna í þess-
um vonlausa bardaga. Og þegar kafteinninn
hafði lokið ræðu sinni, heyrðíst hann andvarpa.
»Nú er þegar kominn dagur, og ef enginn
liðsauki er sjáanlegur, þá hygg eg að við verð-
um að gefast upp.«