Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Síða 38

146
NYJAR KVÖLDVÓKUR.
eg gremjulega. »Er það vegna þess að eghef
talað við yður, gengið með yður og dansað
við yður, að þér fáið þessa hugmynd, að eg
muni vilja giítast yður? Menn eru svo dæma-
laust barnalegir nú á tímum,« sagði eg og brost'
dapurlega og leit inn í eldinn. En glóðin úr
arninum virtist eins og óljós bjarmi vegna glýju,
sem kom í augu mín.
»Líklega erum við það,« sagði hann lágt,
og tók húfu sína af borðinu. »En annars þætti
mér gaman að vita, hvernig við eigum að átta
okkur á því, hvort kona ann manni í raun og
veru, eða ekki, fyrst til eru svona góðar eftir-
stælingar. En annars skiljum við ekki kven-
þjóðina.«
Svo .fór hann út, án þess svo mikið sem
að líta á mig, og fyrirlitningarblærinn í rödd
hans hljómaði fyrir eyrum mínum. __
Og alt í einu sá eg um seinan, að eg hafði
mist hann; hann var farinn og kom ekki aptur
— og litlar líkur voru til þess, að eg sæi hann
nokkurntíma framar, en um leið fann eg, hversu
miklu eg hafði kastað frá mér, og alt kom þetta
af barnalegu, heimskulegu heiti. Þvílíkt flón!
Og nú fyrst hann var farinn, var of seint að
kalla á hann aftur, hann myndi ekki anza, ekki
skilja mig og því síður trúa mér.
Eg sá tvo glófa á borðinn. Pað voru glóf-
arnir hans, sem hann hafði fleygt þar þegar
hann kom inn fullur vonar og eftirvæntingar.
Eg tók þá upp, þrýsti þeim upp að vörum
mínum, grúfði mig svo ofan í þá og brast í grát.
Eg veitti því enga eftirtekt, að dyrnar opn-
uðust, þangað til eg sá út undan mér, að Ralph
Carruthers stóð hjá mér. Hann starði undrandi
á mig, þar sem eg sat döpur og tárvot.
»Eg — eg kom til að sækja glófana mína,«
sagði hann hikandi.
Eg leit niður fyrir mig, á glófana, sem eg
hélt ennþá á, og glitruðu tárdroparnir á dá-
dýrsskinninu.
»Komuð þér eftir þeim?« sagði eg og kom
lát á mig; »eg býst við þeir séu þetta,« en eg
reyndi þó ekki að rétta honum þá.
»Já,« sagði hann blátt áfrarn, »þetta eru
glófarnir mínir, sem þér hafið vætt með tár-
um yðar.«
Augu hans urðu blíðleg og röddin þýð,
þegar hann tók aftur til máls.
»Pví eruð þér að gráta, Cicely? Er það
vegna þess þér getið ekki elskað mig, af því
að yður þykir fyrir að þurfa að gjöra mig ó-
gæfusaman? En eg var ranglátur gagnvart yð-
ur. Viljið þér fyrirgefa mér harðyrði mín?«
»Pað er ekki af því,« stamaðieg; »eg græt
— af því að — af því að — «
»Af því að?« endurtók hann þolinmóðlega.
»Af því að eg elska yður.«
Augu hans leiftruðu að nýju.
»Pér elskið mig?« hrópaði hann og stökk
fram á gólfið, — »en samt segist þér ekki
vilja giftast mér?«
»Eg — eg ætla að giftast yður,« sagði eg
með sundurslitnum orðum oggrúfði mig ofan
í glófana hans.
Hann gekk til mín, lyfti upp höfði mínu
og horfði beint framan í mig. Pað var engin
von til undanfærslu, því handlegginn hafði hann
lagt um herðar mér.
»CiceIy,« sagði hann alvarlegur, »hvað á
þetta að þýða? Petta er enginn leikur heldur
bláber alvara. Pað ræður gæfu eða ógæfu minni,
og þó farið þér svo gálauslega með þetta mál,
að þér segið já í öðru orðinu en nei í hinu.«
Eg reyndi að slíta mig lausa en hann hélt
mér fast.
»Eg var heimskingi,« sagði eg snöktandi,
»eg ætlaði að hefna mín á yður, með því að
fá yður til að unna mér og fyrirlíta yður svo.
En þegar þér komuð inn áðan, hafði eg ein-
mitt komist að raun um að hefndin er alt ann-
að en sæt — «
Hann virtist vera steinhissa.
»En því vilduð þér hefna yðar á mér?
Hvað hafði eg þá gjört fyrir mér?«
Eg þurfti langan tíma til að segja frá því,
og það hljómaði svo einkennilega, heimskulega
í eyrum mínum, þar sem eg stóð frammi fyrir
honum.
Eg leit niður fyrir mig, þegar eg hafði lok-