Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
um — hamingjan má vita, hvar og með
hverjum“, sagði hann gremjulega. —
„Hvar og með hverjum“, endurtók frú
Hauss. „Gerirðu henni nú ekki rangt til?“
Erlingur hoppaði ofan af eldhússborð-
inu. Hann reikaði fram og aftur um gólf-
ið í hinu litla eldhúsi.
„Jú — það geri ég“, játaði hann hrein-
skilnislega. „Hún reynir aldrei að dylja,
hvorki hvar hún hafi verið, né með hverj-
um. Litla stúlkan mín er ærleg og hrein-
skilnin sjálf, en —“
„Litla stúlkan þín. — Já, Erlingur, þú
verður að muna, að hún er bara lítil
stúlka. — Nú veltur allt á þér. En það
þarf bæði mikla þolinmæði og ást. — Og
þú hefir ekki mikið af hvorugu þessu“,
sagði frú Hauss stillilega.
„Mamma!“
„Erlingur!“
„Hvernig geturðu sagt —“
„Æ góði Erlingur — ég hefi séð ykkur
saman — öll þrjú“.
„Mamma — þú hefðir ekki átt að segja
það — sem ég vil ekki einu sinni hugsa“.
„Ég kenni í brjósti um barnið — hún
elskar þig“.
„Elskar! Veit Hilda nokkuð, hvað það
er að elska? Heldurðu? Ef Hilda vissi það
— heldurðu þá, að ég hefði svo mikið sem
litið á aðra?“
Hann hló sárt.
„Til hvers erum við annars að tala um
þótta, mamma mín. — Hún er nú einu
sinni stúlkan mín litla og mun alltaf
verða það — og ég ætti máske að líta inn
til þeirra núna. Hún er ef til vill heima.“
„Og ef ekki?“
„Þá er Aníta heima“.
„Það er hún vafalaust“.
„Mamma — það er eitthvað í málrómn-
um þínum —“.
„Fyrirgefðu, drengurinn minn. — En
mér þykir svo vænt um Hildu litlu. —
Hún er ung og hugsunarlaus. Þú ert full-
þroska maður og ættir að vera umburðar-
lyndur“.
„Elsku góða mamma mín — ég skal
vera svo góður við litlu stúlkuna hugsun-
arlausu — bless á meðan“.
Hann bretti frakkakraganum alveg upp
og gekk hægt gegnum Hallargarðinn. Það
snjóaði, og hráslaga-vindur þeytti þung-
um snjóflyksunum framan í hann. Hann
skeytti því engu. — Hann var að hugsa
um móður sína. — Hvernig hafði hún
komizt að þessu? Og honum varð hugsað
til baka, fyrsta inndæla mánuðinn, er þau
Hilda fóru af einni skemmtuninni á aðra.
— Hún þráði alltaf meira og meira.
Hvernig honum smámsaman fór að leið-
ast þetta. — Hann hafði allan hugann
við starf sitt. Hann gat setið lengi og
spjallað um það. Vildi gjarnan mæta
skilningi og samúð í þeim efnum. Og
hann gerði það líka. Hjá Anítu. Hilda
geispaði — og ruggaði sér fram og aftur
í litla ruggustólnum sínum. Eða þá sat
hún á borð-brúninni og spilaði hljóm-
syrpur úr öllu mögulegu, og spjallaði
samtímis við Möllu frænku — um allt
mögulegt. Og hvað hún gat verið elsku-
leg, þegar hún fleygði sér um hálsinn á
honum og bað hann svo innilega um að
tala ekki um viðskiftamál. Hvernig hafði
það eiginlega atvikast, að hann smám-
saman hallaðist að Anítu. — Já, sá sem
gæti nú leyst úr því. Jæja. Hann var nú
karlmaður. Og átti vilja. Og hann var
trúlofaður Hildu. — — Hann rétti ósjálf-
rátt úr sér og gekk síðan rösklega upp
eftir í áttina til Skógvegarins. —
Hilda var ekki heima — en Aníta sat
inni við sauma, sagði Malla frænka.
Hálfri stundu eftir að Erlingur var far-
inn að heiman, var hringt að dyrum hjá
frú Hauss.
Fyrir utan stóð Hilda rjóð og brosandi.