Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 28

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Þegar honum hafði orðið það ljóst, að
það var ekki Hilda, sem var trúlofuð,
hafði hann orðið svo gagntekinn af sælu-
þrunginni hamingjukennd, að hann blátt
áfram gleymdi að hugsa skynsamlega.
Hún var þá á Vesturlandi — jæja gott,
svo færi hann þangað líka. — Vesturland-
ið var ferðamannaland. — Og var ekki
skriðjökullinn heima hjá henni eitthvað
af því fegursta, sem Vesturland hafði til
sýnis? Var því ekki eðlilegt, að hann
legði leið sína þangað til að sjá hann —
og þá var ekkert eðlilegra, en að hann
kæmi við á sýslumannssetrinu og heilsaði
upp á Hildu, úr því hann á annað borð
var á þeim slóðum?
Honum hafði virzt allt saman svo blátt
áfram — þangað til rétt núna.
Það hafði verið ætlun hans að fara með
bílnum yfir fjallið morguninn eftir. Hann
var fyrir löngu búinn að panta sæti —
frammí hjá bílstjóranum — svo að hann
gæti haft gát á öllum þeim, sem færu
fram hjá. Maður gat aldrei vitað. Hún
gæti verið, hvar sem vera vildi, hinum
megin fjallsins.
En nú sat hann og hugsaði sig um.
Þegar hann nú hitti hana aftur — hvað
þá? Myndi henni skiljast, að það væri
ást, sem knúði hann áfram til hennar?
Myndi hún ekki líta á hann eins og bráð-
ókunnugan og segja: Ég þekki yður ekk-
ert. Hún myndi ef til vill alls ekki þekkja
hann aftur, þau sem höfðu aðeins hitzt
tvisvar-þrisvar sinnum. Þetta var allt
saman hlægilegt.
Hann var hlægilegur — hann dr. med.
Páll Kaas.
Að vera að eltast við ævintýri. Ævin-
týri! Hafði hann virkilega ságt annað
eins og: ævintýrið mitt!
Og að verða ástfanginn í lítilli stúlku
með gulan hrokkinkoll og blá augu —
lítilli stúlku, sem ef til vill lék sér ennþá
að brúðum. Hann stóð upp, sló öskuna úr
pípu sinni og fór svo ofan og sagði lausu
bílsætinu til Vesturlands.
„Jæja — þá er þrví lokið“, sagði hann
hálfhátt — en hann fann greinilega, að
hann var að skrökva að sjálfum sér.
Daginn eftir ók hann upp eftir Guð-
brandsdal. Því eitthvað varð hann að
fara. Hann sat frammí hjá bílstjóranum,
af hreinni tilviljun — því hér var ekkL
eftir neinu að líta. Það var ákaflega heitt
í veðri.
Hann sat og lygndi augunum og dorm-
aði og dreymdi.
Og draumarnir gengu óboðnar leiðir.
Þá! — hann rétti úr sér — nei, þetta
var enginn draumur! Á barðinu hægra
megin við brautina stóð Hilda — hún
studdist við hrífu, og við hliðina á henni
stóð stór mjólkurbrúsi.
------Hann stóð augnablik og horfði á
eftir bílnum, sem þaut áfram frá honum
og ferðakofforti hans. — Svo skákaði hann
koffortinu á vegbrúnina, lagði frakkann
ofan á það og gekk hratt upp til Hildu.
„Þér hérna!“ Hilda varð svo hissa, að
hún greip andann á lofti.
„Já — og þér hérna líka“, sagði hann
og hló.
„Hvert — hvert eruð þér að fara?“
„Hingað“.
„Hingað?“
„Já, hingaÖ. Ætlið þér ekki að rétta mér
höndina?"
„Jú, auðvitað“. Hilda hló órólega, skipti
svo hrífunni úr hægri hendi yfir í vinstri
— og mundi svo allt í einu eftir verka-
fólkinu, sem beið neðra.
„Æ, fólkið — ég verð — viljið þér af-
saka mig ofurlitla stund. Eg verð að fara
ofan á engjar með drykk handa sláttu-
fólkinu. Ef þér hafið ætlað yður að
spjalla dálítið við mig, áður en þér haldið
áfram, þá kem ég rétt strax aftur“.
„Eg held ekki áfram. Eg sagðist ætla.
hingað".