Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 15

EFTIRSPIL
9
1. VERA (réttir svipnum aðra höndina):
Velkomin, þreytta sál, úr myrkrunum
til ljóssins.
2. VERA: Nú er hann líka að skilja við.
(Svipur Eyvindar rís upp með sama
hætti og svipur Höllu áður við höfða-
lag hans. Það birtir meira svo að nú
vottar fyrir öllu útsýni).
2. VERA: Þrautin mikla er liðin hjá.
Dýrð sé höfundi lífsins, dauðinn er ekki
til. (Það bitrtir snögglega sem mest má
verða, og útsýnið er lág fjöll í fjarska,
og bláhvítur himinn alsettur stjörnum,
gulum, rauðum, grænum og bláum.
Ennfremur ljóma á himninum þrjár
sólir, blá, rauð og hvítgul, og í sam-
ræmi við það er birtan. Samstundis
vakna svipirnir til fulls).
SVIPIRNIR (báðir í senn): Ó, sú dýrð.
Hvar erum við?
1. VERA: Þið eruð í heimi ljóss, lífs og
friðar.
2. VERA: Þið eruð í móður-faðmi lífsins
sjálfs.
SVIPIRNIR: Getur guð fyrirgefið okkur?
2. VERA: Guð er lífið. Hann fyrirgefur
allt, því hann skilur allt.
HALLA: En ég hefi afneitað guði.
1. VERA: Ekki hinn minnsti ormur hætt-
ir að vera til þó að allt mannkynið af-
neiti tilveru hans.
HALLA: En það er svo voðalegt að hafa
afneitað guði.
1. VERA: Þú iðrast þess líka, og margs
annars. Iðrunin er einu þjáningarnar,
sem bíða ykkar hér, en sú þjáning
þroskar sálina, og afplánar þannig
margar misgerðir.
EYVINDUR: Við höfum syndgað mikið.
2. VERA: En þið hafið líka liðið mikið,
og lögmál lífsins er réttlæti. A stundum
miskunnarlaust réttlæti að því er mönn-
um virðist.
HALLA: En Tóta? Ég get ekki lifað án
Tótu.
1. VERA: Það er af því að þú elskar hana,
og hún vitjaði þín á dauðastund þinni í
skaflinum af því að hún elskar þig.
(Bendir). Þetta er dýrðleg veröld. Einu
sinni flúðu þið inn til fjalla. Sjáið nú
þessi fjöll, þar koma aldrei frost né
hríðar. Þangað eru margar dagleiðir,
og á þeirri vegferð gefast ykkur mörg
tækifæri til að hlynna að lifandi verum,
og sérhvert góðverk sem þið gerið flýt-
ir för ykkar og léttir ykkur sporin. Þar
mun ykkur líða vel, og þegar þið hafið
bætt fyrir öll afbrot ykkar, og þannig
fullnægt öllu réttlæti, eignist þið Tótu
aftur að eilífu.-------------Farið nú í
guðs friði. Við fylgjum ykkur á leið.
KÓR bak við tjöldin:
„Hærra minn guð til þín
hærra til þín.
Enda þótt öll sé kross
upphefðin mín.
Hljóma skal harpan mín
hærra minn guð til þín,
hærra til þín“.
(Tjaldið).
Molar.
Eigingirnin er frumhvöt allra athafna
vorra, en munurinn er sá, að eigingirni
þroskaðrar manneskju leiðir af sér kær-
leiksríkar og nytsamar athafnir, en eigin-
girni hinna óþroskuðu illgjarnar og
óþarfar.
Því aðeins er lýgin hættuleg að hún er
venjulega klædd í einhverjar flíkur af
sannleika.