Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 42

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hann var ekki í burtu nema fáeinar mín-
útur og kom svo aftur með vatnsbelg.
Díana hikaði augnablik og datt í hug,
hvað ef til vill kynni að vera í belgnum,
en þó aðeins augnablik. Hún var alltof
þjáð af þorsta til þess, að hún gæti leyft
sér að vera drykkjarvönd eða sýna nokk-
urn tepruskap. Hún greip því rösklega
einn bollann, sem hafði oltið að fótum
hennar, skolaði hann vandlega og drakk
svo úr honum. Vatnið var volgt og hálf-
gert ýldubragð að því, en hún var of
þyrst til þess að skeyta neitt um það. Og'
þó það væri volgt, svalaði það hinum
brennandi þorsta og hressti hana ofurlítið.
Núbíu-svertinginn fór svo burt aftur, og
konan ein var eftir og bograði við glóðar-
kerið.
Díana gekk aftur yfir að fleti sínu og
fleygði sér örmagna niður í koddana.
Viðburðir þessara síðustu mínútna höfðu
reynt miklu meir á hana, heldur en hún
eiginlega hafði gert sér í hugarlund. Hún
skalf og riðaði á fótunum, og henni þótti
afar vænt um að geta setzt niður En nú
var hún ekki framar vitund niðurbeygð
og kjarklaus! Það hafði endurvakið
sjálfstraust hennar og aukið henni sið-
ferðilegt þrek, að hún var líkamlega
sterkari en konan þarna, og að stóri Nú-
bíu-svertinginn hafði orðið að hlýða vilja
hennar.
Hún var í hræðilegum kringumstæðum
-— raunverulega ægilegum — en vonin
lifði þó enn í brjósti hennar. Síðan hún
hafði raknað við aftur úr rotinu, hafði
hún ekki séð aðra en konuna og Núbíu-
svertingjann, og gat það verið vottur
þess, að Ibrahim Ómair væri fjarverandi.
Henni þótti ósennilegt, þó henni dytti
það í hug sem snöggvast, að hann af
ásettu ráði væri að draga tímann, áður en
hann kæmi til að líta eftir fanga sínum, í
því skyni að valda henni því meiri og
lengri sálarkvölum. Svo hnitmiðaða og
gerhugsaða fúlmennsku bjóst hún ekki
við, að hann ætti í fórum sínum. Fjar-
vera hans jók henni afl og hugrekki. Bara
að hann kæmi ekki, fyrr en Ahmed væri
kominn! Því að hún treysti því hiklaust,
að hann myndi koma. Bara að hann kæmi
nógu snemma! Það hlutu að vera margar
klukkustundir liðnar, síðan ráðist var á
þau úr launsátrinu. Það hafði verið að af-
liðnu hádegi, og nú sá hún, að komið var
kvöld, því að búið var að kveikja á
lampa. En hve langt var liðið á kvöldið,
vissi hún ekki: Nú hlutu menn að hafa
orðið vísari hvarfs hennar og Gastons og
fylgdarliðs þeirra. Og höfðinginn myndi
þegar skilja, hve þau væru í hættu stödd.
Og hún var alveg sannfærð um, að hann
myndi koma! Hún var ekki í minnsta vafa
um það, þrátt fyrir breytta framkomu
hans. Jafnvel þótt hann ef til vill væri
orðinn afhuga henni, myndi þó afbrýði-
semi Austurlandabúans, sem var svo rót-
gróin í eðli hans, ekki leyfa honum að
láta hana sleppa sér svo auðveldlega úr
greipum. Sjálfum gæti honum ef til vill
dottið í hug að losa sig við hana, en eng-
inn annar mundi óhegnt fá að ræna henni
frá honum. Hið næma kveneðli hennar
hafði greinilega skynjað afbrýðisemi þá,
er stjórnað hafði gerðum hans alla hina
gleðisnauðu daga, síðan Saint Hubert kom
til þeirra. Afbrýðisemi, sem bæði var til-
efnislaus og óréttmæt, en hún þó varð að
pínast undir að ósekju. Og þótt ekki væri
um neitt annað né meira að ræða, þá
myndi þessi stjórnlausa afbrýðisemi, sem
sat svo djúpt í honum, keyra hann áfi'am
til hennar. Hann myndi koma! Þrátt fyr-
ir allt myndi hann koma! Og hún hvísl-
aði orðunum upp aftur og aftur, eins og
jafnvel hljóðið eitt væri henni til hug-
hreystingar og huggunar.
Allt í einu hrökk hún við, er hún heyrði
karlmannsraddir í tjaldinu, sem var áfast
við litla tjaldið, sem hún var í. Hún greip