Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 38

32
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
á þyrpinguna umhverfis. Gaston. Hin fáu
ógreinilegu orð, sem þjónninn hafði getað
hvíslað, höfðu staðfest ótta þann, er hann
hafði barist við að bæla niður frá þvi
augnabliki, er hann varð þess var, að Dí-
ana var á brott.
Hann hafði séð Ibrahim Ómair aðeins
einu sinni á ævinni fyrir tíu árum síðan,
er hann hafði fylgt Ahmed Ben Hassan
eldri til Algeirsborgar, þar sem hinir
voldugu höfðingjar áttu að hittast undir
umsjá hinnar frönsku stjórnar, en endur-
minningin um ræningjahöfðingja þennan
hafði síðan staðið honum skýrt fyrir hug-
skotsjónum. Enn þann dag í dag sá hann
hann fyrir sér stórvaxinn, feitan og þung-
lamalegan með þrútið andlit og svipinn
mótaðan og merktan af löstum og óreglu.
Ibrahim Ómair og hin grannvaxna fín-
gerva litla kona, sem hann hafði metið
svo lítils. Díana! Hann beit saman tönn-
um gegnum vindlinginn í munni sér. Hin
átsæðulausa afbrýðisemi og reiði-ofsi, sem
gagnrýni Raouls hafði vakið hjá honum
kvöldið góða, hafði bitnað á hinni sak-
lausu orsök þessa. Það var hún, en ekki
Saint Hubert, sem hafði orðið fyrir bræði
hans. Hinni grimmúðugu skapgerð hans
hafði verið það nautn að sjá svipbrigðin á
andliti hennar, undrun, hik og ráðaleysi,
er skiftist á við óttann, er á ný hafði log-
að upp í bláum augum hennar, sem í tvo
mánuði höfðu horfst í augu við hann með
djarmannlegu trúnaðartrausti, og með
hörkulegum ruddaskap hafði hann gefið
henni í skyn óánægju sína, Síðast í gær-
kvöld hafði nærgætnisleysi hans og óbil-
girni og óvenjulegt önuglyndi gert hana
óttaslegna hvað eftir annað, og er Saint
Hubert var farinn til tjalds síns, hafði
hann horft á hana og lesið í augum henn-
ar, er störðu á hann í forviða undrun, og
í því illa skapi, er hann þá var í, vaknaði
hjá honum djöfulleg fýsn til að pína hana
og kvelja enn betur. Hin þögula ásökun,
er hann las í augum hennai’, hafði gert
hann ákaflega æstan, og vakið í honum
alla þá bræði og vonsku, sem hann hafði
barist við að bæla niður alla síðastliðna
viku. Og samt sem áður — er hann hélt
henni magnlausri og bjargarþrota í fangi
sér, og hún skalf og nötraði og kveið fyrir
faðmlögum hans, sem engin blíðuhót
voru, heldur aðeins útrás ofsa hans og
bræði, og er ásökunin í augum hennar
breyttist í þögula og auðmjúka bæn um
vægð, vildi það til á ný, að hann varð ekki
var þeirrar fagnaðarþrungnu sigur-vímu,
sem hann hafði búist við að finna til við
að sjá angist hennar, og hafði hann því
orðið enn óþolinmóðari og önuglyndari en
áður. Sterkur hjartsláttur hennar, grát-
hixti og andköf hennar, meðvitundin um
vald það, er hann hafði yfir henni, veitti
honum eigi þann djöfullega fögnuð, er
hann hafði búist við, og hann hafði þeytt
henni frá sér, formælt henni með hrotta-
legu orðbragði, unz hún hafði flúið inn í
hitt herbergið með hendur fyrir eyrum
til þess að heyra ekki meira. Og nú í
morgun hafði hann farið frá henni án
þess að mæla við hana nokkurt orð eða
gefa henni nokkurt merki, er ef til vill
hefði getað útmáð endurminninguna um
kvöldið áður. Að vísu hafði þetta ekki
verið tilgangur hans, en er Saint Hubert
færðist undan að fara með honum, visn-
uðu allar blíðutilfinningar í brjósti hans,
og bræði hans, sem blossaði upp á ný,
hafði knúið hann út úr tjaldinu án þess
að líta fyrst inn til hennar, eins og hann
hafði ætlað sér.
Og nú? Nú brann í hjarta hans eldheit
þrá eftir að halda henni í faðmi sér og
kyssa tárin af augum hennar og roðann
fram á bleikar varir hennar, og hann var
svo eirðarlaus, að hann gat varla beðið.
Á þessari stundu myndi hann glaður hafa
látið líf sitt til að sópa hverjum skugga