Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 36

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
heift, er jókst í sífellu og knúði hann að
lokum heim aftur löngu áður, en hann
hafði ætlað sér það. Og hann hafði þeyst
hest-djöfli sínum svo ákaft og óvægilega,
að jafnvel menn hans höfðu furðað sig á
því. Hinn illi grunur hans hafði þó dvínað
að mun, er hann kom heim og hitti Raul
við skrifborðið niðursokkinn í ritstörf sín,
og hann hafði því gengið inn í hitt her-
bergið og búist við að hitta Díönu þar, og
er hann kom þar að tómum kofum, hafði
kaldur kvíðahrollur gagntekið hann all-
an. í þessu tóma herbergi varð honum
skyndilega ljóst, hvers virði þessi unga
stúlka var honum, og augu hans fylltust
kvíðafullri örvæntingu, er settist þar að
og mótaði svip hans.
Hann gekk út undir sóltjaldið og klapp-
aði í hendurnar, og á svipstundu var einn
þjóna hans þar kominn. Honum gaf hann
fyrirskipanir sínar og beið svo kyrr,
stakk höndunum inn undir vestis-felling-
ar sínar, og milli samanbitinna tannanna
hafði hann nýjan vindling, sem hann
hafði gleymt að kveikja í.
Saint Hubert kom út til hans. „Hvað
heldurðu um þetta?“ spurði hann, og var
dálítill áhyggjublær í röddinni.
„Eg veit varla, hvað halda skal!“ svar-
aði hinn stutt.
„En er raunverulega nokkur hætta á
ferðum?“
„Það er alltaf hætta á ferðum í eyði-
mörkinni, og sérstaklega þegar þessi
djöfull er á kreiki!“ Hann kastaði til
höfði í áttina til landamæra Ibrahim
Ómairs þar suður frá.
„Hamingjan góða! Þú heldur þó ekki—“
Höfðinginn yppti aðeins öxlum og sneri
sér að Yusef, sem kominn var með hálfa
tylft manna. Spurningum og svörum var
skiftst á í skyndi, síðan gefnar stuttar
fyrirskipanir, og mennirnir þeystu af stað
í ýmsar áttir, en Ahmed Ben Hassan
sneri sér aftur að Saint Hubert.
„Þrír varðmanna vorra hér fyrir
sunnan sáu þau fyrir hádegið, en auðvit-
að var ekki þeirra hlutverk að hafa gætur
á ferðum þeirra, og hvort þau kæmu aft-
ur. Ég fer þegar af stað, eftir svo sem tíu
mínútur. Viltu fara með mér? Ágætt! Ég
hefi boðsent liðsauka, ef við skyldum
ekki vera komnir aftur að tólf stundum
liðnum“. Rödd hans var róleg og köld.
Það var því aðeins Raoul, er hafði þekkt
hann frá æskuárum, sem gat lesið hin
snöggu svipbrigði hans, um leið og hann
gekk inn aftur í tjaldið.
Greifinn dokaði við stundarkorn, en
honum skildist fyllilega, að á þessu
augnabliki var jafnvel ekki hans nær-
veru óskað þarna inni í tóma tjaldinu, og
hryggur í huga og með ofurlítilli gremju
varð honum hugsað til þeirrar innilegu og
sjaldgæfu vináttu og trúnaðartrausts, sem
í full tuttugu ár hafði tengt þá saman, en
myndi nú aldrei framar verða hið sama á
ný. Hann tók það sárt að hugsa til þess,
en nú virtist einhverjar ófærar tálmanir
vera komnar þeirra á milli.
En nú ráku áhyggjur hans út af Díönu
allar aðrar hugsanir á dyr, og honum var
þungt um hjarta, er hann gekk til tjalds
síns.
Tíu mínútum síðar þeysti Ahmed Ben
Hassan út á eyðimörkina með Saint Hu-
bert við hlið sér og all stóran hóp þögulla
manna. Enginn mælti orð af vörum, og
Raoul, sem var vanur hávaða og gaura-
gangi Araba, brá nú við. Geigvænlegur
grunur greip hann, er honum varð litið á
þessa alvarlegu og þungbúnu riddarasveit.
Hin næma skapgerð hans skynjaði þegar,
að þetta var annað og meira en venjuleg-
ur hjálpar-leiðangur. Orðstírr sá fyrir af-
burða hermennsku og hugprýði, er gert
hafði ættkvísl þess alkunna og skotið
óvinum hennar skelk í bringu í marga
mannsaldra, hafði stöðugt haldist ár frá
ári, og undir stjórn og forustu tveggja