Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 45

ARABAHÖFÐINGINN
39
Jþerraði hann hnífinn vandlega á fötum
konunnar, með kuldalega grimmd afmál-
aða í svip sínum, og stakk hnífnum á sig,
og þá fyrst fleygði hann konunni frá sér,
svo að lík hennar valt niður á gólfteppið
milli hans og Díönu.
Andartaksstund var dauðahljótt í tjald-
inu, og Díana heyrði — eins og langt að
-— dauf, reglubundin högg eins og tif í
stórri klukku, en varð þess vör, að þetta
voru hjartaslög hennar sjálfrar. Hún stóð
sem steini lostin, lömuð og dauða-skelfd
af hinum ægilegu viðburðum síðustu
mínúturnar. Það var eins og hún gæti
ekki slitið augun frá hreyfingarlausri
konunni, sem lá á gólfteppinu fyrir fram-
an hana, með hið djúpa sár á bi'jóstinu,
■sem blóðið rann ört úr og blettaði hinn
dökka búning konunnar og rann síðan
hægt út yfir gólfteppið. Hinar fáranleg-
ustu hugsanir flugu gegnum höfuð henn-
-ar. Hún hugsaði sljólega, að það væri
-Ijótu leiðindin, að blóðið skyldi setja
flekki í teppið — þetta var svo fallegt
teppi. Hvað skyldi það annars kosta mik-
ið í Biskra? — auðvitað minna heldur en
í Lundúnum. Svo gleymdi hún teppinu,
er henni var litið á andlit konunnar.
Munnurinn stóð opinn og blóðrákin var
farin að storkna, en Díana kom loksins til
sjálfrar sín aftur, er hún athugaði augu
hinnar dánu konu, sem voru eins og
sprengd út úr höfðinu og spegluðu enn
dauðaangistina og skelfingu þá, er á und-
an hafði gengið. Það var eins og að Díönu
yrði skyndilega ljóst, í hverri hættu hún
var stödd. Hún bældi niður hjá sér hina
megnu velgju, er brauzt upp í háls henn-
ar, lyfti höfðinu hægt og varð þess vör,
að Ibrahim Ómair starði á hana yfir
lík konunnar á gólfinu. Díana horfðist
djarflega í augu við hann — og hló!
Hlátur eða óp, það vissi hún ekki! Hárið
kfesstist svitstorkið ofan í ennið á henni,
°g hún var að velta fyrir sér, hvort hún
myndi nokkuru sinni framar geta opnað
harðkreppta hnefana. Hún mátti ekki láta
á því bera, að hún væri hrædd, og hvorki
hljóða né láta líða yfir sig, fyrr en Ah-
med kæmi. Ó, Guð minn góður, sendu
hann_fljótt, fljótt! Rödd hennar brást al-
gerlega, og hún beit á vörina. Hún varð
að hafast eitthvað að til þess að vera ekki
að hugsa um þessa hræðilegu, lífvana
konu, sem lá fyrir fótum hennar. Nærri
ósjálfrátt tók hún upp vindlingahylki
sitt, sem skjálfandi fingur hennar rákust
á í vasa hennar. Og nú sleit hún augu sín
af þessari ægilegu sjón, sem hafði haldið
þeim föstum, valdi sér góðan vindling í
hylkinu, kveikti hægt og letilega í honum
og fleygði svo logandi eldspýtunni kæru-
leysislega fyrir fætur svertingjans, sem
næstur stóð, og hafði ekki hreyft sig úr
sporum, frá því er hann hafði reynt að
stöðva Arabakonuna, en ekki tekist það.
Hinir svertingjarnir tveir höfðu einnig
staðið grafkyrrir eins og myndastyttur
og varla litið við hinum hræðilegu at-
burðum, sem fram höfðu farið fyrir aug-
um þeirra. En nú kinkaði höfðingi þeirra
kolli, og þá tóku þeir konulíkið og báru
það út. Einn þeirra kom að vörmu spori
inn aftur með nýhitað kaffi — svo hvarf
hann hljóðlega út aftur.
Þá laut Ibrahim Ómair fram á við og
brosti ægilega ísmeigilega, og með því að
klappa á koddann við hliðina á sér gerði
hann Díönu það skiljanlega, að hún
skyldi koma nær. Án þess áð láta nokkur
svipbrigði lýsa andstyggð þeirri, er gagn-
tók hana settist hún niður eins rólega og
kæruleysislega, og henni var framast
unnt. Henni varð flökurt af návist hans.
Af honum var megnasti svita- og fitu-
þefur og sterkja af illa hirtum hestum, —
þessi megna og óþægilega lykt, sem alltaf
loðir við þarlenda menn. Hún gat ekki lát-
ið vera að minnast annars manns — and-
stæðan var ægileg!