Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 51

BARNANNA VEGNA
45
kom að Baggers, var Henry einn hinna
íyrstu, sem varð fyrir barðinu á óláninu.
.Forstjórinn sagði, að sér þætti mjög fyrir,
«n hvað skal segja?
Er þau höfðu áttað sig og náð sér nokk-
'urnveginn eftir þetta mikla áfall, ræddu
J>au málið og ákváðu, hvernig þau skyldu
snúa sér við framtíðinni. Þau gátu ekki
hugsað sér annað, en að Henry hlyti inn-
an skamms að ná sér í eitthvað — og
enn betra. Og þangað til gætu þau vel
komist af. Þau höfðu ekki sparað neitt
-saman, en Elísabet átti dálítið fé á vöxt-
um, og þau höfðu gott lánstraust. Þau
■ áttu húsið sjálf og voru skuldlaus. Er
reikningarnir síðar tóku að streyma að,
urðu þau alveg hissa.
Börnin máttu eigi verða vör við neinar
breytingar. Þessvegna mátti aldrei minn-
ast neitt á peninga, og ekki drepa á, að
eigi væri allt eins og áður. Henry sagði
;,að þau gætu ekki látið þetta bitna á
börnunum. Auðvitað yrðu þau sjálf að
■spara — yrðu ef til vill að láta sér nægja
eina þjónustustúlku o. þ. h. En bílinn
gætu þau ekki selt. Það myndi skerða
lánstraust Henry’s, ef sannleikurinn yrði
heyrum kunnur. Þau gáfu því í skyn —
-án þess þó að segja það berum orðum —
• að Henry hefði sjálfur sagt lausri stöðu
sinni hjá Baggers, af því að hann ætti
betri stöðu í vændum, og eiginlega hefði
hann aldrei verið fyllilega ánægður þar.
En hann hitti ekki á neitt betra. Hann
vildi ekki lítillækka sig til að sækja um
stöður þær, sem hann hefði getað fengið.
Dg þær, sem hann sjálfur óskaði að fá,
fékk hann ekki. Engin verzlunarhús sótt-
ust eftir hálaunuðum auglýsingastjóra,
sem Baggers hefði eigi þótzt hafa brúk
fyrir. — Smámsaman tók að kvisast,
hvernig í öllu lá. í fyrstunni keyrði Henry
út í bílnum á hverjum morgni, brosandi
'°g vongóður. En er dagar og vikur liðu
árangurslaust, kom hann fyrr og fyrr heim
aftur — áður en börnin komu úr skóla —
ráfaði um stofurnar og hleraði eftir að
hringt yrði í talsímann. En það hringdi
aldrei, og hann reykti hvern vindlinginn
eftir annan.
Fyrrum hafði það verið hrein hátíð, er
Henry kom heim á daginn. Hann opnaði
hurðina upp að vegg og var sem vindsvali
léki um allt húsið. Elísabetu var því þung-
bært að þurfa að kvíða komu hans núna
— kvíða því að heyra þungt og þreytu-
legt fótatak hans á garðstéttinni og sjá
vonleysið í svip hans og hreyfingum. Og
ást hennar og meðaumkun voru honum
þyngsta og bitrasta raun sökum stærilætis
hans og mikilmennsku. Þau særðu og
móðguðu hvort annað á víxl, sökum þess,
að þau voru alltaf af reyna að forðast það.
Þau urðu kveistin og smásmugleg hvort
við annað.
„En í guðanna bænum, Henry, úr því
að Dybers hefir boðið þér stöðu, hvers-
vegna í ósköpunum þiggurðu hana þá
ekki? Það er þó betra heldur en ekki
neitt“.
„Viltu þá, að Pétur segi frá því í skól-
anum, að faðir hans hafi orðið að þiggja
skrifstofuvinnu hjá Dybers?“
Og öðru sinni: „Skollinn hafi það, Lísa,
þú þarft þó ekki að ausa svona peningum
í hárgreiðslukonuna“.
„Þú veizt að Kentholmshjónin aka
Betu heim úr skólanum og líta þá inn til
okkar um leið. Ég verð því að líta al-
mennilega út, þegar þau koma“, sagði
Elísabet hvassyrt.
Það strandaði ætíð á börnunum. Börn-
unum, og öllu því, sem þau þurftu með.
Henry og Elísabet gengu í gömlu fötun-
um sínum. Þau sögðu upp eldhússtúlk-
unni, og Elísabet þynnti og saltaði súpuna
með tárum sínum. Þau tóku veðdeildar-
lán út á húsið, notuðu peningana og tóku
lán út á annan veðrétt. Þau báðu skuld-