Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 52

46
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
heimtumennina að koma á þeim tíma,
sem börnin voru í skóla, og þau báru höf-
uðið hátt og lofuðu, að í næstu viku....
Þau héldu í bílinn, því Beta gat ekki far-
ið í skólann með strætisvagni. Og þau
héldu í húsið, því að Pétur gat ekki boðið
skólabræðrum sínum heim í litla leigu-
íbúð. Henry tók lán út á líftryggingu sína
til að borga upp í hin lánin. Og þegar Beta
og Pétur voru boðin í afmælisveizlu, höfðu
þau ætíð dýrar gjafir með sér.
En einu sinni er þau buðu náustu kunn-
ingjum sínum til miðdegisverðar, var sós-
an misheppnuð og steikin brermd. Þá var
það í fyrsta sinn, að þau buðu eigi hvort
öðru góða nótt með kossi. Og svo vöndust
þau smám saman alveg af því.
Smámsaman hættu þau að umgangast
kunningja sína. Það var voðalega hart að-
göngu, en þau urðu að varast að þiggja
gestrisni af öðrum án endurgjalds.
Henry varð að brjóta odd af oflæti sínu
og taka við stöðunni hjá Dybers, þótt
hann fyrirliti sjálfan sig fyrir að gera það.
En þau létu alltaf eins og ekkert væri að
og töluðu aldrei um peninga, svo börnin
heyrðu, né rifust í nærveru þeirra. Og
tækju börnin eftir því, að þau væru ekki
eins ástúðleg hvort við annað eins og áð-
ur fyrri, — nú, jæja, hvað þá? Foreldrar
Jens Randlers bjuggu ekki einu sinni
saman. ...
Svefnherbergishurðinni var hrundið
upp, og börnin komu þjótandi inn.
Beta reif af sér hvítu húfuna og þeytti
henni frá sér. Elísabet tók hana upp úr
gólfinu og burstaði af henni. Þegar húfan
var farin af höfðinu, hrundu allar björtu
krullurnar niður um kinnar Betu. Elísa-
betu fannst hún vera ljómandi falleg, en
hún tók eftir því, að Beta stillti sér fyrir
framan stóra búningsspegilinn og tók tvö-
þrjú dansspor. Elísabetu flaug í hug,
hvort Beta litla myndi ekki vera orðin
heldur fullorðinsleg eftir aldri.
„Mamma“, sagði Beta „ég verð að fá.
loðkápu!“
Elísabet vafði morgunkjólnum betur að'
sér, eins og hún fjmndi til kulda.
„En Beta“, sagði hún, „hvað ætlarðu
með loðkápu? Þú hefir alls enga þörf
fyrir hana“.
„Jú, ég hef það víst“, svaraði Beta.
„Veiztu nú hvað, þú sem ekur í skól-
ann og úr honum í lokuðum bíl —“
„Já, en ég þarj hennar samt“, svaraði
Beta. Inga Vinberg hefir fengið loðkápu.
Hún er úr gráu íkornaskinni og breið yfir
axlirnar með stórrnn kraga“. Elísabetu
fannst hún heyra til frú Vinberg í orðum
Betu. „Og það eru loðhnappar á henni".
„Er nokkuð að frakkanum þínum?"
sagði Henry hörkulega og nærri því ógn-
andi.
Betti rak fótinn fyrirlitningarlega í
svarta frakkann, sem hún hafði fleygt
frá sér á stól.
„Gamla tuskan sú ’arna“, sagði hún..
„Hann er frá því í fyrra“. Það hefði get-
að verið hlægilegt, hve telpan ósjálfrátt
apaði eftir fullorðinni stúlku, en það var
nú allt annað. „Jonna Frandsen á líka að
fá loðkápu. Hún segir að hún eigi að vera
úr bjórskinni“.
„Já, en þessvegna þarft þú ekki....“
„Jú, ég þarf þess“, sagði Beta. Svo fór
hún að gráta alveg stjórnlaust. „Ég hélt
annars, að þú vildir, að ég væri alveg
eins fín og hinar“, sagði hún með grát-
ekka.
Elísabet leit til Henry’s yfir höfuðið á
Betu, og Henry leit undan. Hún var svo
bjargarlaus og einmana. Það var alveg
vitlaust, það var henni fyllilega ljóst, —
en einnig hitt, að hvernig sem fram úr
því yrði ráðið, þá varð Beta að fá þessa
loðkápu.
„Ég skal hugsa um það“, sagði hún. Og
hún var þegar farin að hugsa. Hafði mað-
ur leyfi til að selja trúlofunargjöf sína