Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 43

ARAB AHÖFÐIN GINN
37
andann á lofti og kreppti hnefana. Þessi
hranalega rödd með óviðfeldna kokhljóð-
ið yfirgnæfði hinar og virtist útiloka
hverja von um frelsun og bjargráð. Hún
var óþægilega glymjandi og lét illa í eyr-
um, er henni varð hugsað til hinnar þýðu
og hljómdimmu raddar, sem hún þráði að
heyra. Ibrahim Ómair! Hann kom þá
fyrst! Hún beit saman tönnunum og dró
andann djúpt, og það fór hrollur um
hana. En hún hleypti í sig kjarki til að
rnæta því, er nú myndi að höndum bera.
Arabiska konan sneri sér við og horfði
á hana og brosti háðslega. Það spáði engu
góðu, en Díana leit varla við henni. Hún
stóð á miðju gólfi og trampaði fætinum
órólega ofan í mjúkt gólfteppið, og radd-
irnar í hinu tjaldinu nálguðust í sífellu, og
óskaði hún að lokum, að þetta ógnþráða
augnablik væri komið. Þessi óþolandi
eftirvænting var öllu öðru verri.
Og augnablikið kom! Fortjaldið var
aftur dregið til hliðar, og sami risavaxni
svertinginn og áður kom inn. Hann kom
beint til hennar, og hún greip aftur and-
ann á lofti með djúpu, blístrandi sogi
milli samanbitinna tannanna. —- En áður
en hann var alveg kominn til hennar,
hafði Arabakonan hent. sér í veg fyrir
hann og varnaði honum að komast lengra,
í æstum ástríðu-tryllingi, og vitfirrt æði
bálandi í augum. Hún rausaði og skvaldr-
-aði í ógurlegum æsingi og vissi tæplega,
hvað hún sagði. Núbíu-svertinginn sneri
sér önuglega að henni og fleygði henni
hranalega til hliðar, og er hann kom fram
til Díönu, rétti hann út höndina til að
þrífa í handlegginn á henni, en hún hörf-
aði snöggt undan, leit á hann leiftrandi
augum og bandaði honum frá sér með
hendinni, og hann hlýddi.
Hjartað lamdist í brjósti hennar, eins
°g það ætlaði að spi’engja það, en til að
sjá var hún róleg og stillt. Það voru að-
eins hendur hennar, sem titruðu ákaft, og
hún stakk þeim því djúpt niður í reið-
buxna-vasa sína, svo að þær skyldu ekki
sjást. Svo gekk hún hægt yfir að for-
tjaldinu og bandaði höfði til svertingjans,
að hann skyldi draga það frá, og síðan
gekk hún ennþá hægara inn í hitt tjaldið,
sem var öllu stærra en það, sem hún
hafði verið í, og jafn tómt og eyðilegt og
það. Hún sá allt þetta og sá það þó ekki:
augu hennar og öll athygli beindist
ómótstæðilega að manninum í miðju
tjaldinu.
Ræningjahöfðinginn Ibrahim Ómair lá
letilega á geysimikilli svæflahrúgu á
miðju gólfinu. Hann var stór vexti og
feitlaginn. Við hlið hans stóð greyptur
set-skemill, og á honum kaffibolli, og að
baki honum sá hún enn tvo Núbíu-svert-
ingja, hreyfingarlausa, eins og þeir væru
steyptir í eir, og svo nauðalíkir þeim, sem
inn hafði komið, að þeir minntu helzt um
þrjár standmyndir, steyptar í sama mót.
Díana staðnæmdist augnablik innan við
forhengið og stóð þar ung og beinvaxin
og bar við dökkt forhengið. Svo lyfti hún
höfði og gekk borginmannlega á stráka-
vísu yfir þykkt gólfteppið og nam staðar
frammi fyrir höfðingjanum og horfði
ósvífnislega á hann með hálf-lygndum
augum og hæðnisglott um munninn.
Það var henni ægileg raun að látast
vera róleg og kaldgeðja. Hún stóð tein-
bein, en kreppti hnefana í vösunum, svo
að neglurnar sukku inn í lófana. Hana
langaði mest til að hljóða hátt upp yfir
sig, snúa við og hlaupa í spretti út úr
tjaldinu og reyna að forða sér eitthvað
út í myrkrið. En henni var ljóst, að það
var algerlega vonlaust. Þótt hún kynni að
komast út úr tjaldinu, myndi hún verða
tekin aftur til fanga, áður hún hefði tek-
ið mörg skrefin. Einasta bjargarvonin var
að leika yfirlætisfullan gortara og bera
sig borginmannlega. Það eitt gat haldið
henni uppi. Hún varð að fá þá til að