Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 37

ARABAHÖFÐINGINN
31
-hinna síðustu höfðingja — þeirra, er báð-
ir báru hið gamla ættarnafn — hafði
hann eflst og aukist svo mjög að áliti og
virðingu, að til þessa höfðu engar aðrar
kynslóðir árætt að bjóða þeim byrginn
né véfengja yfirburði þeirra og yfirráð.
Og árum saman hafði afburða her-
mennska þeirra aldrei þurft neitt á sig að
reyna. - Raoul skildi nú, að þessi leiðang-
ur hafði aðeins eitt markmið: Stríð —það
stríð, sem menn þessir höfðu stundað
eftir alla sína ævi, og nú loksins bar að
höndum, af óvæntri tilviljun, er nú veitti
dálitlum hóp þeirra tækifæri það, sem
félagar þeirra hundruðum saman höfðu
þráð alla ævi og nú olli því, að þeir
fylgdu höfðingja sínum gagnteknir af
vígahug og hrifningu, kærulausir um það,
hvort liðsauki sá, sem var boðsendur,
kæmi í tæka tíð eður eigi.
Hið skammvinna rökkur var nú horfið,
og glæsilegur máni stóð hátt á lofti og
varpaði skærri, hvítri birtu út yfir landið.
Venjulega myndi Raoul hafa notið þessar-
ar dýrðlegu austrænu næturreiðar af öllu
hjarta, þessari þeysireið í hópi hrikalegra
vopnaðra manna. Hin listræna og næma
skapgerð hans, æðruleysi hans og ævin-
týraþrá myndi hafa gert leiðangur þenn-
an að ógleymanlegum atburði, er hann
alls eigi vildi hafa farið á mis við. En hin
geigvænlega orsök þess, að þeir höfðu
lagt af stað í för þessa, hætta sú er vofði
yfir hinni ungu stúlku, sem hann svo
óvænt var orðinn ástfanginn í, lagðist
þungt á hann, og alvöruþrungin eftir-
vænting greip köldum höndum um hjarta
hans.
Og úr því honum sjálfum var þannig
farið, hvernig myndi þá manninum líða,
er reið samhliða honum? Spurning sú, er
Ahmed Ben Hassan hafði neitað svo
hæðnislega fyrir viku síðan, hafði nú í
hvöld hlotið annað svar í svipbrigðum
þeim, sem allra snöggvast hafði brugðið
fyrir á andliti hans. Hann hafði ekki
mælt orð af munni, síðan þeir lögðu af
stað, og Saint Hubert hafði enga tilhneig-
ingu til að rjúfa þögnina. Nú voru þeir
komnir yfir flatneskjuna og inn á milli
bylgjumyndaðra sandhóla í löngum röð-
um. Kollar þeirra voru silfurhvítir í
björtu tunglsljósinu, en skorurnar á milli
þeirra skuggasvartar, eins og djúpar og
dimmar tjarnir í logni.
Niðri í einum þessara sandhólabotna
nam höfðinginn allt í einu staðar og blót-
aði í hljóði út á milli samanbitinná tanna.
Hvítklædd mannvera lá á grúfu í sandin-
um með útbreiddan faðminn, og er þeir
nálguðust, snautuðu tveir mjódregnir
skuggar burt og læddust út í myrkrið.
Höfðinginn og Henri komu samtímis að
og Saint Hubert því sem nær. Hann að-
gætti manninn í skyndi og rannsakaði sár
hans. Kúla sú, sem rotað hafði Gaston,
hafði aðeins strokist við enni hans, en
sært hann illilega, og aðrar kúlur, er
höfðu hitt hann í sömu svifum, höfðu
farið gegnum öxl hans, og hafði það sár
blætt mikið. Hann hafði síðan dregist
áfram í áttina heim á leið liðuga enska
mílu, unz hann hafði hnigið niður af
þreytu og blóðmissi. Saint Hubert gerði á
honum lífgunartilraunir, og sem allra
snöggvast kom hann til meðvitundar og
leit sljóum augum upp á höfðingjann,
sem kropið hafði á kné við hlið honum.
„Monseigneur — madame — Ibrahim
Ómair“, hvíslaði hann lágt og seig svo
aftur inn í sama rænuleysis-mókið.
Sem allra snöggvast litust þeir í augu,
höfðinginn og Saint Hubert yfir líkama
Gastons, svo reis Ahmed Ben Hassan upp.
„Flýttu þér eins og þú frekast getur!“
sagði hann og gekk að hesti sínum. Þar
stóð hann og studdist upp við Haukinn,
og meðan fingur hans þukluðu vélrænt
eftir vindlingi og kveiktu í honum, starði
hann sljóum augum, eins og utan við sig,