Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Page 22

G8
SAGA MÖÐRUDALS Á EFRA-FJALLI
N. Kv.
inn, sem fylgdi honum fast á hæla, hélt, að
enn væri ný hindrun í vegi. Hann skalf
eins og lauf í vindi af ótta, ef nokkurt hik
kom á félaga hans. Þó þorði hann ekki að
spyrja neins, en byrgði sig grafþögull nið-
ur, þangað til Gomez rétti sig upp á ný og
skreið niður að vatninu. Þá sá hann, hvað
vakið hafði athygli félaga hans: Fast við
bakkann, í skjóli sefsins, lá- bátur með
þremur árum og nokkrum ullartepþum.
Báturinn var sýnilega eign indíánanna,
hann var með eikjulagi, eintrjáningur,
högginn í sveran trjábol.
Þótt von þeirra glæddist að nýju við
þenna fund, þá voru engar líkur til, að
þeir væru búnir að yfirstíga allar hættur.
Rauðskinnarnir, sem héldu sig í grendinni,
mundu vafalaust heyra til þeirra, er þeir
settu bátinn á flot.
„Flýtum okkur! flýtum okkur!“ hvíslaði
Gomez og steig upp í bátinn. Er þeir höfðu
vafið ullarteppunum um árarnar, stjökuðu
þeir honum frá og settust undir árar. Bát-
urinn skreið hljóðlega frá landi. Ekki voru
þeir þó komnir nema fáa faðma undan, er
reiðiöskur indíánanna kvað við úr skógar-
jaðrinum. Þustu þeir fram á bakkann og
sendu kúlna- og örvadrífu á eftir flótta-
mönnunum, sem hertu róðurinn eftir
mætti. Var ekki annað sýnna en að þeir
myndu þá og þegar verða fyrir skotum
fjandmanna sinna, því að kúlurnar skullu
á vatninu allt í kringum þá. Er þeir höfðu
þannig róið lífróður nokkra stund, lenti
báturinn í frálandsstraumi, sem bar hann
óðfluga út á fljótið.
Þegar þeir töldu sig vera úr mestu hætt-
unni, gátu þeir ekki stillt sig um að reka
upp siguróp, en indíánarnir svörðu því
með geigvænlegu öskri, svo að undir tók í
frumskóginum.
Þótt mesta hættan virtist vera hjá liðin,
töldu þeir félagar hyggilegast að hraða
flóttanum sem mest. Þrátt fyrir þreytuna,
sóttu þeir róðurinn af kappi, svo að eikjan
hentist eftir vatninu, eins og kólfi væri
skotið. Fljótið var á þessum slóðum hálfa
mílu á breidd, svo margt gat hent, áður en
þeir næðu hinum bakkanum. Straumur
var þungur og bar þá stöðugt nokkuð af
leið.
Allt í einu sáu þeir hvar stór indíána-
eikja með sjö manna áhöfn veitti þeim
eftirför og nálgaðist óðfluga. Án þess að
mæla orð frá vörum hertu þeir félagar róð-
urinn yfir að bakkanum. Svitinn bogaði af
þeim, og þeim fannst mátturinn óðum
þverra.
Rauðskinnarnir stefndu í veg fyrir þá,
og sýnilegt var, að óðum dró saman.
Flóttamennirnir gátu nú greint andlit
þeirra, sem í bátnum voru.
„Þetta er þýðingarlaust!" stundi
Banderas og kastaði frá sér árinni, „þeir
munu 'ná okkur áður en við komumst yfir
fljótið".
„Það virðist svo“, svaraði Gomez þung-
búinn.
Banderas greip nú til skammbyssu
sinnar.
Rauðskinnamir sáu, að þeir félagar
hættu róðrinum. Þeir ráku upp óp mikið
og bjuggust til að veita þeim atlögu.
„En að við reynum að róa upp í straum-
inn?“ hvíslaði Gomez.
„Það er gagnslaust", svaraði Banderas
og hristi höfuðið, „enda er eg orðinn alveg
uppgefinn“.
„Gerðu síðustu tilraun“, mælti Gomez,
„fljótaþokan er nú að detta á, og rétt fyr-
ir sólaruppkomu verður hún ennþá dimm-
ari, svo ekki er með öllu vonlaust, að okk-
ur takist að komast undan í skjóli hennar"
Banderas greip aftur árina og nú beindu
þeir eikjunni upp í strauminn og neyttu
síðustu krafta sinna, til þess að komast
undan á þann hátt.
Indíánarnir breyttu samstundis urU
stefnu og héldu eltingaleiknum áfram,
móti straumi og öldu. Gekk svo nokkra