Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Page 39

N. Kv.
RU GGUHESTURINN
85
Hægt, gagntekin af nístandi ótta, sneri
hún snerlinum.
Það var dimmt í herberginu. Þó heyrði
hún og sá eitthvað sveiflast fram og aftur
1 nánd við gluggann. Hún starði á það með
Undrun og skelfingu.
Svo kveikti hún allt í einu ljósin og sá
-°n sinn í grænum náttfötum sitja á
rugguhestinum og vagga sér með æðis-
§eugnum tilburðum. Ljósið lýsti hann upp,
Þar sem hann sat á hestinum og hvatti
hann ofsalega áfram, og hana, þar sem hún
stóð í dyrunum, ljóshærð, í ljósgrænum
kiól, settum perlum.
»Poul!“ æpti hún. „Hvað ertu að gera?“
..Það er Malabar!" hrópaði hann vold-
annarlegri röddu. „Það er Malabar!"
Hann leit andartak á hana með undar-
IeSum og skynlausum augum, um leið og
kann hætti að hvetja tréhestinn. Svo féll
úann eins og steinn á gólfið. Hún hljóp til,
e§ hin særða móðurtilfinning flæddi um
ana eins og bylgja, um leið og hún tók
Uaun upp.
hann var meðvitundarlaus. Hann
atði fengið heilabólgu. Hann talaði í óráði
°g bylti
sér fram og aftur í rúminu, og
^óðir hans sat hreyfingarlaus við hlið
unns.
..IVlalabar! Það er Malabar! Bassett,
assett, ég veit að það er Malabar!"
Þannig hrópaði barnið í sífellu og
^eyndi að rísa upp og knýja áfram ruggu-
fstlnn, sem blés honum í brjóst þessari
Vlssu.
>.Hvað á hann við með Malabar?" spurði
^óðirin.
”Ég veit það ekki,“ sagði faðirinn.
..Hvað á hann við með Malabar?“ spurði
Un Oscar bróður sinn.
_ »Það er einn af hestunum, sem taka á
1 Oerby-veðreiðunum,“ svaraði hann.
^ g Oscar Cresswell gat ekki stillt sig
segja Bassett frá því,' og sjálfur
Jaði hann þúsund pundum á Malabar,
sem sigraði, og gaf fjórtán á móti einum í
vinning.
A þriðja degi leit út fyrir, að breyting
mundi verða á líðan Pouls. Hann bylti
höfðinu fram og aftur á koddanum, svo að
langir, liðaðir hárlokkarnir breiddu úr sér
í kring um höfuðið. Hann svaf ekki, en
fékk heldur ekki meðvitund, og augun
voru eins og bláir steinar. Móðir hans sat
hreyfingarlaus og fannst eins og hjartað
í sér væri orðið að steini.
Oscar Cresswell kom ekki um kvöldið,
en Bassett spurðist fyrir um það, hvort
hann mætti koma inn til Pouls rétt sem
snöggvast. Móðir Pouls reiddist í fyrstu
þesari frekju, en við nánari íhugun féllst
hún á það. Drengurinn var eins. Ef til vill
gæti Bassett vakið hann til meðvitundar.
Garðyrkjumaðurinn var lágur vexti,
með lítið brúnt yfirskegg, og lítil, brún,
stingandi augu. Hann læddist á tánum
inn í herbergið, heilsaöi móðurinni með
því að bera hendina upp að enninu, gekk
yfir að rúminu og starði með litlum,
glampandi augum á barnið, sem bylti sér í
sífellu.
„Poul!“ hvíslaði hann. „Poul! Malabar
vann, hann var fyrstur, lang-fyrstur! Ég
gerði eins og þú sagðir mér. Þú hefir grætt
yfir sjötíu þúsund pund, þú átt meira en
áttatíu þúsund pund. Malabar varð fyrst-
ur, Poul!“
„Malabar, Malabar! Sagði ég Malabar,
mamma? Sagði ég, Malabar? Heldurðu að
ég sé heppinn, mamma? Eg vissi, að Mala-
bar mundi minna, var það ekki? Meira en
áttatíu þúsund pund! Það getur maður
kallað heppni, finnst þér það ekki,
mamma? Meira en áttatíu þúsund pund!
Ég vissi það, vissi ég það ekki? Malabar
varð lang-fyrstur. Ef é,g rið hestinum mín-
um, þangað til ég er alveg viss, þá get ég
sagt þér það, Bassett, að þér er óhætt að
fara eins hátt og þú vilt. Veðjaðirðu öllu,
sem þú áttir, Bassett?“ v