Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Blaðsíða 45

N. Kv.
FRÁ AUSTFJÖRÐUM TIL EYRARBAKKA
91
Kí til kirkju að Silfrastöðum. Næsta.dag
höfðu Vötnin minnkað svo, að þau héldu
afram ferð sinni seinni hluta dagsins. Svo
Var vatnið þó djúpt, að frúnni sýndust
hestarnir hvað eftir annað grípa sundtökin,
en hún horfði upp í loftið, svo að hana
sundlaði ekki. Þau voru fimm stundar-
fjórðunga að komast yfir Vötnin, enda var
staðnæmzt við og við á eyrum til þess að
^áta hestana blása. Seint um kvöldið náðu
Þau í náttstað undir fjallinu, sem lagt
skyldi á að morgni.
Fjallferðin hófst 30. ágúst. Tvo fyrstu
^agana var kyrrt og bjart veður. Ferða-
fólkið var í góðu skapi, spjallaði og söng.
Við og við var farið af baki og safnað
Þvannarótum, sem komið gátu að góðu
kaldi, ef þau lentu í þoku og yrðu að dvelja
ani kyrrt uppi á fjöllunum. Á kvöldin
tjolduðu þau þar, sem hagi var, kveiktu
^jás, mötuðust og hvíldust, meðan hest-
arnir voru á beit í kringum tjaldstaðinn.
riðja morguninn var enn bezta veður, en •
er kom fram á daginn tók að hvessa og
aður en varði var kominn stormur. Sandur-
lan rauk upp, svo að ferðafólkið sá varla
°rt til annars, og hann lamdist í nef,
augu og eyru. Það var bundið um
barnanna, til að verja þau gegn
Sandfokinu. Frúnni tók nú að verða órótt
höfug
ltlrianbrjósts, og hugmyndaflug hennar jók
h^ttr
le,
runa mjög, frá því sem hún raunveru-
§a var. Hún óttaðist mest, að lestin mundi
na sundur, og þau missa hvert af öðru,
1 að enginn fékk litið upp fyrir sand-
0g grjóthríð, en samt treysti hún á ratvísi
nzku hestanna, sem reyndir eru í hvers
v^ns örðugleikum. Stundum, segir hún,
, r sandfokið þykkt sem snjódrífa og sá
g Þá í þann, sem næstur mér reið, þess á
I 1 k var það svo svart, að ekki sá niður
^rir fætur hestanna. En í hættunni verð-
s ^aður sterkur, hversu hrædd og veik
ég var, stýrði ég þó alltaf sjálf hesti
^aaum.
Nokkrar klukkustundir lá leiðin yfir
hraun. I því voru brattir og hvassir kamb-
ar, sem hestarnir stildruðu yfir mðe aðdá-
unarverðri fótvísi. Þegar þeir stóðu hjá
slíkum kömbum, settu þeir fyrst gætilega
annan framfótinn upp á hraunkambinn.
Þegar hann hafði náð fótfestu, fluttu þeir
hinn framfótinn upp, en jafnframt stóðu
þeir með afturfæturna fast við kambinn.
Þá renndu þeir framfótunum ofan af
kambinum, en hoppuðu samtímis með aft-
urfæturna upp á hann, og við næstu fót-
mál voru þeir komnir ofan í dældina. Mað-
ur finnur að það fer sem allra snöggvast
titringur um líkama dýrsins, en jafnskjótt
heldur það áfram hinum örðuga gangi.
Eftir nokkurra stunda reið komust þau
út úr hrauninu og sandauðnin hófst á ný.
Frúin var veik og lémagna og þarfnaðist
hvíldar, en ekkert viðlit var að reisa tjald
í lausum sandinum, þar sem ekki var unnt
að festa tjaldhælana. Nokkru síðar komu
þau að grjótbyrgi einu eða vörðu,' og af-
réðu að hvíla sig þar um hríð í skjólinu,
því að ekki væntu þau þess að finna haga-
blett fyrr en seint um kvöldið. Þegar þau
komu að byrginu, vantaði stúdentinn og
annan fylgdarmanninn ásamt nokkru af
áburðarhestunum, sem báru tjaldið, mat-
væli og fatnað. Hinn fylgdarmaðurinn
vildi þegar í stað ríða á móti þeim. En frú-
in varð þá gripin skelfingu, því að henni
flaug í hug, að hann kynni einnig að villast
frá þeim, og bað hún hann í guðs bænum
að. yfirgefa þau ekki. í sáma bili heyrðu
þau hrópað úti í sandbylnum og svöruðu
þau þegar í stað. Brátt komu hinir týndu
í ljós með sinn hluta lestarinnar.
Eftir skamma hvíld var aftur lagt af
stað. Þegar frúin kom út úr byrginu, varð
hún skelfd af að sjá kolsvört óveðursský
framundan. Hún féll um háls manni sínum
og sagði: „Líttu á þetta, Guð er okkur
reiður. Þegar óveðrið, sem í skýjum þess-
um býr, skellur yfir okkur, munum við
12*