Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 13

N. Kv.
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
47
duft, svo sem eina teskeið um leið og ég
bæri á mig áburðinn. Með þetta fór ég síðan
sama daginn heim aftur í Ingjaldsstaði.
Notaði ég svo dyggilega smyrslin eftir fyrir-
sögn Hólmfríðar í eina viku, en varð ekki
var neins bata. Fór ég þá að taka inn brenni-
steinsduftið, og eftir tvo daga fóru útbrotin
að hverfa, og kláðinn að minnka. Viku síð-
ar varð ég albata og öll sárin gróin.
Fyrst ég arinars fór að geta um lækningar
Hólmfríðar á Hjalla, held ég að ég verði
einnig að geta um tvö önnur tilfelli, sem
hún læknaði alveg dásamlega. Það var einu
sinni að vorlagi, að ég sat heilan dag við sil-
ungsveiði með dorg gegnum ís á Engivatni,
sem er á Fljótsheiði. Snjór var á allri heið-
inni, svo að ekki sá á dökkan díl. Hafði ég
enga hlíf fyrir augum, en steikjandi sólskin
var allan daginn. Þegar ég kom heim um
kvöldið, hafði ég óþolandi kvalir í augun-
um af snjóbirtu. Ég sofnaði ekki dúr um
nóttina, og daginn eftir var ég engu betri.
Á heimilinu var þá kona, sem var með barn
á brjósti. Ráðleggur þá Hólmfríður mér
það að láta konuna mjólka sig í opin augarn
á mér, og var það gert. Og aldrei hef ég vit-
að sneggri umskipti frá sárustu kvölum til
fullkomins bata. Því að á sömn stundu voru
kvalirnar horfnar, og ég albata.
Þá var það annað sinn, að ég fékk ristil.
Hann byrjaði framan á kviðárholinu með
smábólu, og síðan kom hver bólan af ann-
arri út hægra megin, og þannig hélt hann
áfram þvert yfir bakið og á vinstri hlið. Var
þá leitað ráða Hólmfríðar. Þótti þetta mjög
alvarlegt, því að gömul trú var þá sú, að ef
ristilendarnir næðu saman, væri bráður
bani vís. Vissi Hólmfríður ráð eitt, sem tal-
ið væri óbrigðult; en það var að skera kross-
skurð við báða enda ristilsins. En vandinn
var sá að skera krossana nákvæmlega rétta.
En til þess sagðist hún ekki treysta sér, þar
sem hún væri orðin svo skjálfhent. Vildi
nú enginn skera krossana. Ég var mikið
veikur og hafði háan hita. Þegar ekki voru
eftir nema 2—3 þumlungar milli ristilend-
anna, tekur Hólmfríður rakhníf og segir:
„Jæja þá, í herrans nafni, drengurinn er
bráðum dauður, hvort sem er.“
Og síðan ristir hún tvo krossa á milli rist-
ilendanna, svo að ofurlítið blæðir úr skurð-
unum, og síðan bindur hún vandlega utan
um mig með léreftsræmu. Daginn eftir var
ég hitalaus og nokkuð frískur. Voru þá um-
búðirnar teknar af, og reyndist þá hver ein-
asta bóla uppþornuð, og þann sarna dag fór
ég á fætur og var albata eftir skamman tíma.
Fyrir nokkrum árum sagði ég lækni ein-
um frá lækningaaðgerðum þessum, og sagði
hann, að þetta hefði verið heillaráð. Því að
oft dygði það vel að hleypa út blóði til að
hefta útbreiðslu ristils. En auðvitað væri
ekkert aðalskilyrði að skorinn væri kross,
heldur hitt að spretta í skinnið, svo að
blæddi.
Vík ég nú aftur að veru minni á Ingjalds-
stöðum.
Þetta haust settist veturinn snemma að og
var allharður. Þurfti því snemma að taka fé
í hús, en sjálfsagt var að beita því svo lengi,
sem það gat krafsað í jörð. Ég þurfti því allt-
af að fylgja fénu eftir í hagann, og þegar
vont var veður, varð ég að standa yfir því
frá morgni og fram í myrkur. Væri veður
gott, rak ég féð í hagann á morgnana, og
kom það þá vanalega sjálft heim, þegar
dimma tók á kvöldin. En hverja stund, senr
afgangs var fjárliirðingunni, var ég látinn
vinna við tóskap. Húsbóndi minn var öðru
livoru með mér við féð fram yfir nýárið, en
eftir það settist liann alveg að heima. Var
þá búið að spinna í einn vef. Jóhannes var
vefari góður, enda sat hann í vefstólnum
alla daga og óf af miklu kappi. Unr haustið
var tekin kerling til að spinna, og spann hún
allan veturinn. Var hlutverk mitt að kemba
fyrir lrana, og mátti ég aldrei láta standa á
kembum, lrvað mikið sem ég hafði að gera
úti. En nú hafði ég einn alla fjárhirðinguna
og hafði því sannarlega nóg að gera. Svo átti