Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 28

62
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
það sjálíur að ég hef ekki einu sinni byssuna
mína meðferðis.“
„Stundum borgar sig að fara gætilega. Eg
kannast nú enn við hvellinn í minni eigin
byssu, sem ég var svo ólánssamur að gefa
þér.“
„Það hlýtur að hafa verið einhver annar,
sem skaut,“ svaraði Ib, sem leið strax betur,
er hann fann, að Sveinn var ekki eins erfið-
ur viðureignar og hann lrafði gert ráð fyrir.
„Ég fór út í skóg í dag til þess að tína dálít-
ið af einiberjum, sem þessi fróði læknir í
Præstö, notar í smyrslin sín.“
„Elvað á þetta að þýða?“ spurði Sveinn
um leið og hann benti á blóðblett í laufinu,
þar sem ráhafurinn hafði fallið.
„Nú trúir þú mér víst áreiðanlega ekki,
en ég fékk svo miklar blóðnasir áðan, að ég
er varla búinn að jafna mig ennþá.“
„Og þessi laufhrúga þarna!“ hélt hinn
áfram í því að hann benti á þann stað, þar
sem ráhafurinn lá falinn.
„Úr því að þú ert búinn að reka augun í
hann líka, þá sé ég mér ekki annað vænna
en gangast við glæp mínum,“ sagði Ib, og
hann brosti um leið dálítið kankvíslega. „Ég
hef skotið pínulítinn rádýrskálf. Það er
minn glæpur.“
Sveinn gekk að laufhrúgunni og ýtti
nokkrum laufblöðum til hliðar með byssu-
skaftinu. Horn ráhafursins komu von bráð-
ar í ljós. Ib sá nú fram á, að hann gæti ekki
sloppið án þess að spila fram sínu síðasta
trompi. Hann tók kjark í sig, breytti um
tón og hrópaði:
,, Jæja þá, ég skaut þennan rákálf, en hvers
vegna óskapast þú svona út af því, Sveinn
minn? — Þú ert mágur minn og þekkir vel
þau lífskjör, sem fátæklingur eins og ég verð
að búa við. Það er þröngt í búi hjá mér og
einhvern veginn verð ég að reyna að fleyta
fram lífinu.“
„Þú getur sjálfum þér um kennt,“ svarði
Sveinn í ásökunartón. „Ef þú hefðir reynzt
maður til þeirrar vinnu, sem ég kom þér í
í maí, þá hefðu húsbændurnir á J ungshöfða
ráðið þig sem skyttu og þá hefði hag þínum
verið borgið, en þú straukst í burtu og
varst á flækingi með óþokkum og öðrum
misindismönnum.“
„Það er hverju orði sannara," svaraði Ib
með meiri alvöru en áður,“ en mér nú samt
nokkur vorkunn. Æi, Sveinki litli! Þú get-
ur ekki gert þér í hugarlund, hvernig mér
verður innanbíjósts í hvert sinn sem líður
að vori, þegar sólin skín og lævirkinn syng-
ur á grein. Þá líður mér eins og fuglinum,
sem vei'ður að flúgja um loftin blá. Ég eiri
ekki heima, og verð að leita til manna, sem
eins og ég hafa fengið flökkueðlið í vöggu-
gjöf. Þannig liefur það verið frá því ég man
eftir mér, og ég hygg ég hætti ekki að flakka
fyrr en ég má til með það. En við skulum
ekki orðlenga það meir, því að við getum
hvort sem er aldrei hugsað á sama máta. Lof-
aðu mér nú að hafa rákálfinn, þar sem þú
veizt, að ég hef ekki úr of miklu að moða og
snúðu aftur til vina þinna inni í skóginum,
sem eru víst áreiðanlega farnir að ókyrrast
út af þér.“
„Hvað áttu við?“
„Heldurðu, að ég hafi ekki séð systur
hallarfrúarinnar og þig, þegar þið riðuð
á veiðar inn í skóginn. Sól og vindar hai'a
gert vanga þinn rauðan, Sveinn Gönge,
en hann varð samt enn rauðari í návist
hennar, þegar þið riðuð þarna samhliða
og svo nálægt hvort öðru, að hestar ykkar
snertust næstunr því. En það er þó ekki
nema sanngjarnt, þú ert ástfanginn í henni
og hún stendur ennþá í þakkarskuld við
þig fyrir þann greiða, sem þú gerðir henni.“
„Hvað veizt þú um það, Ib? Ég hélt,
að þetta mál væri ekki í vitorði nokkurs
manns."
„Já, sem betur fer er það á fárra vit-
orði, Sveinn minn! En ég veit samt svo
mikið, að það var einu sinni komið að þér,
þegar þú sazt við fætur stúlkunnar og svo
snerir þú þig út úr því með því að þykj-