Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 41

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
75
„Til allrar hamingju er auðvelt að ganga
úr skugga um það,“ sagði lénsmaðurinn,
„þar sem ritari minn, sá hinn sami er færði
höfuðsmanninum skipun konungs, er hér á
næstu grösum. Hann mun geta sannfært
yðar hátign um þessa ófyrirleitnu ósann-
sögli höfuðsmannsins.“
Kaj brosti að þessum heiftyrðum. Hann
stóð þarna hinn öruggasti og lét engan bil-
bug á sér finna.
„Lénsmaðurinn virðist alveg gleyma sér
í návist konungsins, annars neita ég því
ekki, að hann kunni að hafa sent þessa
margumræddu skipun, en aðeins því, að ég
Itafi tekið á móti henni.“
Eftir þessar vífilengjur, sem sýndu svo
greinilega þá klípu, sem Kaj var kominn í,
leit hann biðjandi til drottningarinnar, eins
og hann væri að leita sér liðs hjá henni.
Og Soffía Amalía brást heldur ekki gæð-
ingi sínum. Htin lagði hvíta hönd sína á
hönd konunginum, brosti til lians og leit á
hann nreð sínum fögru augum, en út úr
þeim Ijómaði öll sú töfrandi viðkvæmni og
blíða, sem bjó í brjósti þessarar tígulegu
konu. Þetta angurværa augnaráð drottning-
arinnar mýkti skap konungsins að mun.
Hún sagði:
„Ég vona að yðar hátign fyrirgefi mér
þótt ég blandi mér í þetta mál. Jafnvel þó
að Lykke höfuðsmanni hafi yfirsézt lítils-
háttar, sem lénsmaðurinn hefur þó varla
sannað, þá á hann svo auðvelt með að af-
plána fyrir vanrækslu sína, að ég geri ráð
fyrir að yðar hátign muni standa í æfilangri
þakkarskuld við hann. Kaj Lykke hefur í
dag bjargað lífi mínu.“
„Lífi yðar! Hvernig má það vera?“
Drottningin lýsti í nokkrum orðum við-
ureigninni við villisvínið. Hún minntist að
vísu á flækinginn, en hún gerði samt meira
úr frammistöðu höfuðsmannsins en hann
átti í raun réttri skilið.
Kaj stóð rólegur og lotningarfullur við
enda borðsins og studdist við sverð sitt.
„Það var ljóti leikurinn," stundi konung-
urinn. „En Körbitz riddari," bætti hann
við, „hvar var hann á meðan?“
„Körbitz!“ . endurtók drottningin hlæj-
andi, um leið og hún sneri sér við og virti
riddarann fyrir sér með augnatilliti, sem
minnti eitthvað á grimmd kattarins. Við
þessa hreyfingu datt vasaklúturinn hennar
á gólfið. Körbitz gekk eitt skref áfram og
tók vasaklútinn upp og lagði hann á stól-
bríkina á hægindastól drottningarinnar, í
sömu andránni hvíslaði hann þessu eina
orði: „Miskunn!“ Og hann var svo biðjandi
á svipinn, að drottningin virtist næstum
komast við út af því.
„Körbitz riddari,“ endurtók drottningin
var vant við látinn annars staðar, þegar
þetta gerðist. En mér finnst að við bæði,
yðar hátign og ég eigum Lykke höfuðsmanni
miklar þakkir að gjalda.“
„Já ,sannarlega,“ svaraði konungurinn og
ég ætla að láta mína smekkvísu drottningu
eina um það, hvernig þetta afrek verði bezt
launað. Hvað yður snertir, herra lénsmað-
ur, þá munum við láta þetta mál niður
falla. Ef eitthvað hefur verið gert á yðar
hlut, þá skuluð þér fá rétting yðar mála
seinna."
„ Yðar liátign sýnir mér of mikla misk-
unn,“ svaraði Brokkenhuus hrærður. „Eftir
það ,sem ég hef bæði heyrt og séð, þá álít
ég að Lykke höfuðsmaður hafi haft á réttu
að standa, þegar liann bar mér það á brýn,
að sjón mín og minni væru álíka sljó.“
Þessi ósérhlífni lénsmannsins vakti aðdá-
un allra viðstaddra. Sérstaklega féll hún í
góðan jarðveg hjá drottningunni, sem sneri
sér til Brokkenhuus og brosti til hans í við-
urkenningarskyni fyrir þessa drengilegu
framkomu hans.
III. Nótt í höllinni.
Þegar hallarklukkan sló tíu, bjóst kon-
ungurinn að ganga til náða. Hann lét
vísa sér og drottningunni til herbergja
10*