Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 39

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
73
boiðið til þess að geta virt þennan einkenni-
lega mann betur fyrir sér. Hin frjálsmann-
lega og óþ\ ingaða iramkoma lians og hin
ófeimnu svör lians voru tvo frábrugðin og
stungu svo í stúf við þá auðsveipni, sem
Soffía Amalía krafðist og hver hirðmaður
sýndi henni.
Sveinn var eitthvað um 35 ára gamall í
þann mund. Hann var einmitt á því aldurs-
skeiði, þegar fríðleiki k'arlmannsins stendur
í sem mestum blóma. Hann var einn þeirra
fáu manna, sem vekja traust rnanns við
fyrstu sýn, og það sem var meira um vert var,
að hann brást aldrei þessu trausti, sem menn
fengu á honurn við fyrstu kynningu.
Konungurinn svaraði: „Þú hefur sannar-
lega valið heppilegan tíma til þess að koma
með þetta tilboð. Varla nokkurn tímann
áður hefur Danmörk haft jafnmikla þörf
fyrir aðstoð manna sinna og á þessum þreng-
ingartímum. Þess vegna skaltu safna þínu
liði saman að nýju og á meðan ekkert betra
býðst, þá ætla ég að fela Ólafi Brokkenhuus
forustuna fyrir þessum liðsafla, sem finnst
hér um slóðir. Þú getur lagt höndina á plóg-
ínn með því að reisa þá varnargarða, sem
hann samkvæmt vorri skipan á að gera hjá
Præstö.“
Sveinn skaut augunum til lénsmannsins,
hleypti brúnum og leit upp fyrir sig.
„Þú þegir, Sveinn Gönge! Hvernig lízt
þér á uppástungu mína?“
„í einlægni sagt ekki vel, minn háttvirti
konungur.“
„Og hvers vegna?“ spurði konungurinn
forviða.
„Er yðar liátign það ekki Ijóst, að sá hest-
ur, sem dugar ekki í hernaði, er látinn
vinna á heimaökrunum?"
„Þú gleymir því, Sveinn Gönge, að það
var ég, sem fól lénsmanninum þetta starf,
sem þú talar um af svo mikilli lítilsvirð-
ingu.“
„Nei, það er einmitt vegna þess að mér er
það enn í fersku minni, að ég færist undan
að koma nálægt þessu. Sér í lagi þar sem
lénsmaðurinn og ég eigum ekki skap sam-
an.“
„Já, illdeilur á milli ykkar væri það
versta, sem gæti komið fyrir.“
„Nei, það versta, sem gæti hent yðar há-
tign, væri að leggja fæð á mig, þar sem ég
myndi áreiðanlega sigra lénsmanninn í
stríði.“
Hið opinskáa sjálfstraust Sveins kom kon-
unginum til að brosa. Hann sagði: „Hvaða
starf myndir þú þá kjósa handa þér og þín-
um mönnum?"
„Yðar hátign lætur lénsmanninn reisa
víggarðinn, vegna þess að honurn er tervst-
andi til þess, en látið mig og mína menn um
vörnina."
„Hversu fjölmennu liði hefurðu á að
skipa?“
„Á að gizka hundrað."
„Svo marga?“
„Já, og enn fleiri, ef við metum okkur á
sama máta og Gyldenlöve.“
„Hvað áttu við?“
„Yfirmaður minn hefur sjálfur sagt, að
hver okkar væri á borð við þrjá venjulega
hermenn. Og ég held, að yðar hátign gæti
nokkurn veginn reitt sig á hans mat.“
„Gott og vel,“ sagði konungurinn hlæj-
andi um leið og hann sló Svein á öxlina. „Ef
það reynist satt, sem þú segir, þá skulum
við líka launa þér höfðinglega. Hvar getum
við liaft upp á þér, þegar við þurfum á Jrér
að halda?“
„Hérna í Jungshöfðahöllinni, ég er ráð-
inn hér sem veiðimaður hjá lénsmanninum,
og betra starf gæti ég varla kosið mér, nema
ef vera skyldi yðar.“ Sveinn kvaddi og kon-
ungurinn tók undir kveðju lians með því að
kinka til hans kolli.
„Segðu mér nokkuð," sagði drottningin
við Gabel, „hvaðan eru Jressir Göngekapp-
ar ættaðir?“ Hvorki geta þeir verið mjög
fjölmennir né sérlega þekktir, þar sem ég
hef aldrei heyrt þeirra getið fyiT en í kvöld.“
10