Nýjar kvöldvökur - 01.04.1950, Blaðsíða 22

56
LÁNIÐ
N. Kv.
ljósblik. Þú varðst þess greinilega var, að
án allrar viðleitni og orða gerði ást þeirra
þau að raunverulegri einingu. Hljóðlát,
ánægjuleg og örugg varpaði hún á þau svo
laugandi hita, að þú hlauzt að finna til
hans.
Eg drap á það áðan, að þau gáfu aldrei
í skyn né þættust vera gift. Eftir að ég
hafði kynnst þeim, var eg samt einu sinni
svo líðilegur að hnísast í gestabók „Rán-
dýrsins". Þar höfðu þau leigt tvö herbergi
og skráð sig Finching og ungfrú þetta eða
hitt — ég er búinn að gleyma nafninu. En
eftir að þau höfðu keypt „Meyjarnar“,
bjuggu þau saman algerlega og opinber-
lega.
Það var mjög eftirtektarvert, þar sem
Jiorpsbúar eru ætíð sjálfum sér líkir — og
þér er kunnugt, hvernig þeir geta verið —
að Finshing-hjónaleysin skyldu sleppa með
þetta. Þau gerðu það heldur ekki í fyrstu.
Sumir Jrorpsbúa voru nærgöngulir og
ruddalegir í orðbragði. En hreinn máttur
þessara glæsilegu persónuleika eyddi brátt
allri andúð, og að ári liðnu voru þau orðin
sem ein úr okkar hóp. Og nú hlýtur að
vera orðið langt síðan, að nokkur minntist
þess, að þau væru ekki gift.
Hvað þau höfðust hér að? O! Þau settust
hér að sveitalífi eins og efnafólk venjulega
gerir. Þau höfðu ríkuleg fjárráð — bíl,
veiðar — þau fóru í útreiðar og á fiskiveið-
ar. Hún var fyrirtaks reiðkona. Þau voru
mjög gefin fyrir garðrækt og breyttu jörð
sinni brátt í glæsilegt skemmtisetur. Þau
tóku mikinn þátt í sveitalífinu. Hún sagði
mér, að hún hefði aldrei eignast barn, en
hún var alveg dásamleg í viðmóti og um-
gengni við börn. Hann hafði gaman af að
tefla skák, og ég tefldi við hann tvö-þrjú
kvöld í viku. Eg bakaði mig — það var
einmitt rétta orðið — í hamingju-geislum
þeirra!
Þau bjuggu hér áfram, og vinátta okkar
óx með ári hverju. Einstöku sinnurn fóru
þau bæði á brott og voru þá stundum all-
lengi burtu. Eg veit ekki hvar. Þau minnt-
ust aldrei á það né spjölluðu um sig sjálf
og sína hagi. Eg hafði áhuga fyrir þeim
sjálfum, en ekki hvað þau hefðust að.
Við Stella vorum orðin gamlir og nánir
vinir. Eg var læknir hennar, en hún var
alveg stórkostlega lieilbrigð, og að undan-
skildu einu smávægilegu tilfelli af kven-
legum lasleika vissi ég aldrei af neinum
alvarlegum veikindum hennar allt fram að
jrví, er ég nú mun segja þér frá.
Hún lagðist óvænt með kuldahrolli, er
síðan snerist upp í inflúensu. Hún hresst-
ist brátt, en sló niður aftur. Þar við bætt-
ust ýmsir samkvillar, sem ég þarf ekki að
lýsa fyrir þér, og loks snerist það upp í
lungnabólgu. Eg iiélt að ég hefði gert allt,
sem unnt var að gera. Guð minn góður!
Nú veit eg, að ætíð er eitthvað eftir, sem
hægt væri að gera. Okkur lærðist Jrað báð-
um — og það af leikmanni. En eg hef enn
ekki neina glögga hugmynd um, hvað það
var, sem hann gerði.
Eg sagði, við báðir, því að eg hafði þegar
gert boð eftir sérfræðingi. Það var að vísu
kjaftshögg á mig að verða að viðurkenna,
að svona miklu yngri maður mér skyldi
geta verið svo framúrskarandi fær í starfi
sínu. En Jrað verð eg að segja, að þótt ung-
ur væri, kunni hann starf sitt til fullnustu.
Sjúkdómsgreining hans var rétt og frábær.
Eg var afar liræddur um hana, og við
tækifæri skýrði eg Finching frá því, í hverri
hættu kona hans væri. Dögum saman hafði
hann ráfað fram og aftur aðgerðalítill, og
aðeins til óþæginda fyrir hjúkrunarkon-
urnar. Eg vildi reyna að rnýkja og draga
úr áfalli því, sem ég vissi að væri í vænd-
um. En er eg nefndi, að Stella mundi
sennilega deyja, hló hann hátt.
„Nei! Nei, góði gamli vinur,“ sagði
hann. „Gerðu þér engar áhyggjur út af J)ví.
Stella mun ekki deyja. Eg vil ekki heyra