Nýjar kvöldvökur - 15.11.1928, Blaðsíða 8

166
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
væri nú nær að fara að læra að slá, svar-
aði Magnús. — Hið glaðlega viðinót þessa
nýja vinar hans gerði hann öruggan og
honum þótti vænt um að fá mann tii að
tala við í einverunni. — En presturinn vill
nú hafa þetta svona, bætti hann við og
andvaipaði. Tiúboðinn brosti blíðlega.
— Nú, þú ert hjá prestinum — sá held
ieg geti nú kent þjer eilthvað meira en
fræðin!
— Og það gengur nú hálfillla, mælti
Magnús einlæglega — en maður verður að
læra þetta til þess að verða fermdur.
— Ertu þá ekki fermdur ennþá? spurði
tiúboðinn. Magnús roðnaði við og þóttist
nú hafa mælt of mikið. Trúboðinn sá það
og brosti ennþá blíðlegar en áður. —
— Pað er nú líka mesti óþarfi með
þetta kver, sagði hann svo til teynslu —
mesti óþarfi! Magnús iðaði í skinninu —
þarna var þó loksins maður sem talandi
var við !
— Og með ferminguna kannske líka?
áræddi hann að segja.
— Og rneð ferminguna líka, mælti hinn,
— þeir eru bara fullir af hjátrú og hindur-
vitnum þessir lúthersku prestar! Magnús
vissi nú reyndar ekki hvað »lútherskur« var
en hann brosti samjciykkjandi.
— Pú ættir heldur að taka okkar trú
hjelt trúboðinn ræðu sinni áfram — þar er
ekkert kver.
— Pú ert þó aldrei einn af þessum —
þessum Mormónum? Magnús hopaðt ó-
sjálfrátt eift skref aftur á bak. Mormóninn
sat kyr og brosti sínu blíðasta brosi.
— Finst þjer það svo voðalegt?
— Nei, ó-nei — ekki eiginlega, svaraði
Magnús, en hvað heldurðu að presturinn
segði?
— Ef þú fekur okkar trú og fyllist
heilögum anda, verður þú í öllu meiri mað-
ur en presturinn, sem lifir í myrkri og
fjötrum vantrúarinnar, mælti trúboðinn.
— Parf maður þá ekkert að læra til þess
að fá ykkar trú ? spurði Magnús.
— Nei, þegar þú verður skírður og heil-
agur andi kemur yfir þig, kennir hann þjer
alt, sem þú þarft að vita, svaraði hinn
hátíðlega.
— Á nú líka að skíra mig upp — það
væri annars nógu gaman að reyna, hvern-
ig ler! Magnús hló. — Og þú segir að
jeg verði yfir prestinum, honum síra Jó-
hennesi?
— Sá, sem trúir og er fullur af heilög-
um anda, er alt af yfirmaður hins, sem
ráfar í villu vantrúarinnar.
— Og jeg get gert alt, sem mjer sýnist?
— Pú getur gert það sem þjer sýnist —
eða rjettara sagt eins og andinn býður þjer
að gera. — Jeg get skírt þig hjerna í
læknum núna strax, eí þú vilt.
— Getur þú skírt mig? Jæja, gerðu það
þá — ekki jaykir mjer svo gaman að rorra
yfir rollunum hans síra Jóhannesar! sagði
Magnús.
Mormóninn Ijet ekki segja sjer það tvis-
var. Hann leiddi Magnús niður á lækjar-
bakkann, Ijet hann fara úr fötunum og
draslaði honum svo út í lygnan poll. Eftir
hæfilegan tíma dró hann strák upp úr, en
í því hann kom upp, sá hann mynd sjálfs
srns í vatninu, var hún æði kvikul og óskýr,
því að vatnið var í hreyfingu. í sama bili
spurði trúboðinn hátíðlega, hvort andinn
eigi kæmi yfir lrann. Magnús mintist nú
sögunnar um kerlinguna, sem eigi hafði
sjeð heilagan anda og því verið dýft í,
þangað til hún var komin að dauða. Hann
starði á mynd sína í vatninu og flýlti sjer
að svara:
— O, það held jeg nú — hann er víst
að fluksast hjerna! Trúboðinn Ias nú bæn
eftir sið sinnar trúar og söng sálm á er-
lendu máli. Magnús klæddist á meðan; svo
spurði hann, hvort það væri nú öldungis
víst, að hann væri fullur af heilögum anda