Nýjar kvöldvökur - 15.11.1928, Blaðsíða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
171
kunni bijefritari er hinn sami og sa, er kom
upp um Narcone.«
»Jeg hefi spurt sjflfan mig hins sama,«
mælti Donelly í vandræðum. Jeg veit enga
lausn á þessu, nema ef það væri þá per-
sónuleg hefnd. Pú skalt sjá til. Innan 10
daga fæ jeg aftur brjef.«
Svo varð sem Donelly spáði. Á 10. degi
fjekk hann enn viðvörun. Par stóð, að ó-
vinir hans hefðu enn einu sinni breytt ráða-
gerð sinni, en að þeir myndu nota hvert
tækifæri til hefnda. Pað var ekki upplýst
hvar og hvenær sú hefnd yrði framkvæmd.
Lögreglustjórinn var beðinn að fara burt
úr bænum.
Auðvitað skoðaði Doneily þetta sem
fullnaðarsönnun fyrir því, að alt þetta væri
gert til þess eins að hræða hann. Póst-
stjórnin gat ekkert sagt um, hvaðan brjefið
væri sent og O’Connell upplýsti, að papp-
írinn væri mjög almennur brjefapappír.
Pað virtist því vonlítið, að geta fundið
hinn óþekta brjefritara og Donelly hætti
því, að hugsa nokkuð frekar um þetta, en
gengdi öðrum skyldustörfum eins og ekkert
hefði ískorist.
En Norvin Blake átti verra með að taka
þessu með jafnaðargeði. Hann þekti La
Mafia af eigin reynd, og því meir, sem hann
hugsaði málið, því áhyggjufyllri varð hann.
Hann skammaðist sín, að láta Donelly vita
um hræðslu sína, en var á hinn bóginn
mjög illa við, að lögreglustjórinn legði sig
í ónauðsynlega hættu. Hann reyndi því,
að vera eins mikið með honum eins og
hann gat, enda þótt hann með því tæki á
sig mikla hættu.
Pað var komið fram í október. Sumar-
hitinn var um garð genginn og menn hrestu
sig að nýju í hinu milda vetrarveðri. Menn
yfirgáfu baðstaðina og vetrarskemtanirnar
hófust.
Undirbúningurinn undir grímudansleikinn
í febrúar var bráðum um garð genginn
og Blake hugsaði með gleði um það, að
nú fengi Myra Nell uppfylta innilegustu
ósk sína. Hann hafði neytt Bernie til þess,
að taka hjá sjer lán, sem var svo hátt, að
hvaða dansleiksdrotning sem var hefði lát-
ið sjer þá upphæð nægja, og nú hafði hann
verið hjá henni mörg ánægjuleg kvöld og
skemt sjer yfir ráðagerðum hennar.
Honum var ánægja að því, að vera'hjá
henni. Hann var ætíð í góðu skapi, þegar
hann fór frá henni — hugsaði hvorki um
hætlur nje ótfa. Næsti dagur leið fyrir
honum eins og skemtilegt æfintýri fult af
draumsýnum.
Miðvikudagskvöld eitt var hann einmitt í
slíku skapi eftir heimsókn hjá henni. Hann
raulaði glaðlega eins og berfættur drengur
að vorlagi á heimleiðinni.
Pegar hann nálgaðist heimili Donelly’s,
ákvað hann að líía inn til hans og fá sjer
vindil. Víðskifti höfðu hindrað hann frá,
að heimsækja Iögreglustiórann og hann
fann til samviskubits.
En annaðhvort var D■ eily háttaður eða
ókominn heim af lögreglusföðinni, því að
það var hvergi Ijós í g'ugga há honum,
svo að Norvin gekk sömu leið til baka
aftur. Hinum megin götunnar stóðu nokkrir
menn og töluðu saman fyrir framan skó-
verkstæði eitt, og rjett um leið og hann
leit yfir göfuna, opnuðust dyrnar á bak við
þá, og í birtunni sem lagði út, þekti hann
Larubio, gamla ífabka skósmiðinn. Hann
var rjett að því kominn að spyrja, hvort
Donelly myndi vera kominn heim, en hætti
við það.
Larubio og fjelagar hans sáust greinilega
í birtunni úr verkstæðisdyrunum og Blake
tók sjerstaklega eftir manni í gúmmíkápu.
Honum datt alt í einu í hug, að þessir
menn væru ítalir og því meðlimir La Mafia,
en þetfa kvöld var engin smuga til í höfði
hans fyrir tortryggni.
Hann brosti að orðunum, sem hann
heyrði Myru Neli segja um afleiðingu of
mikils súkkulaðsáts. í sömu andránni rakst
22*