Nýjar kvöldvökur - 15.11.1928, Page 10

168
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
yfirdrepslaust í Ijós álit sitt á atferli Magn-
úsar. Samt gleymdi hún ekki að bjarga
því, sem eftir var af sælgætinu, leit hún á
skaðann og þótti Magnús hafa verið ærið
stórvirkur á jafn stuttii stundu. Magnús
reyndi að leiða henni fyrir sjónir, að hann
væri ekki lengur óbreyttur smalaslrákur, en
heldri maður — maður með rjettri trú og
þar af leiðandi yfirmaður allra á heimilinu
— já, í sveitinni. En er hann eigi fjekk
annað en skæting fyrir fortölur sínar, þagn-
aði hann um síðir, rixaði upp á baðstofu-
Ioft og lagðist til svefns. En húsfreyja
hjelt raunamædd út á tún til þess að skýra
manni sínum frá málavöxtum.
— O, svei, sagði hún meðal annars, hann
þykist hafa meðtekið heilagan anda þetta
ófjeti — og svo er hann nú búinn að gera
stelpubjálfan alveg vitlausa iíka. Pú varst
til nokkurs að taka strákskrattann að þjer.
— Láttu mig um það, heillin. Æíli jeg
reki ekki andann út af honum! svaraði
prestur stuttur í spuna. Hann sendi ann-
an ungling til að vitja urn ærnar, en ljet að
öðru leyti, sem ekkert helði ískorist.
Pegar síra Jóhannes nokkru seinna sá
Magnús koma út á hlaðið, f'ýtti hann sjer
heim, tók ofan fyrir honum og spurði
hæversklega, hvort sjer væri rjett hermt, að
hann hefði meðtekið heilagan anda. Pessu
hafði Magnús eigi búist við, og varð hann
sneiptur, þó kvað hann það ijett hermf.
Prestur Ijet vel yfir því og bað hann að
koma með sjer út í kiikju. Magnús var
nú eiginlega ekki upplitsdjarfur, en fór
þó með.
— Jeg skil það svo sem, að þjer hæfir
ekki að vinna nokkurt verk, sagði prestur,
þegar þeir komu inn í kirkjuna — það var
nú annars bagalegt, því að jeg var búinn
að hugsa mjer að láta þig ganga að slætti,
þegar ekki þyrfíi að sitja hjá ánum lengur.
Þeíía var of mikil freisting fyrir Magnús.
— Ætlið þjer virkilega að lofa mjer að
slá! hrópaði hann. Prestur hristi höfuðið.
— Ekki með heilögum anda — mikil ó-
sköp, nei, sagði hann.
— Ef jeg bara hefði vitað þetta! sagði
Magnús.
— Ef þú vilt læra að slá, verður þú að
láta mig reka andann út af þjer, mælti
presfur. — En r.ú var Magnús búinn að
ná sjer aftur.
— Jeg er nú hræddur um að hann aldrei
vilji fara fyrir svo lítið, sagði hann og
brosti hrekkjalega.
-- Jeg var nú líka að hugsa urn að
ferma þig með haustinu, sagði prestur, en
auðvitað gelur það nú ekki komið til mála
núna, úr því að andinn er yfir þjer, og held
jeg nú samt, að foreldrum þínum sárni.
— Ætlið þjer þá að lofa mjer að fara
að slá núna og svo ferma mig í haust, ef
andinn verður rekinn buttu? spurði Magn-
ús ofboð einfeldnisiega.
— Já. jeg hefi hugsað mjer það.
— Nú fór hann!
— Hver?
— Nú, en andinn!
— Jæja, geyið mitf, sagði prestur góð-
látlega, þú ert brellinn, og þetta var reynd-
ar óþarfa spaug. — En jeg sfend við það,
sem jeg hefi lofað.
27h> — ’28.