Nýjar kvöldvökur - 15.11.1928, Blaðsíða 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
167
og yfirmaður síra Jóhannesar. Mormóninn
fullvissaði hann um að svo væri, ræddi svo
við hann enn um stund til þess að styrkja
hann í hinni nýju trú og skýra frá siðum
hennar. Að því loknu kvöddust þeir með
virktum, og Mormóninn hjelt ferð sinni
áfram.
Þegar Magnús var einn eftir sat hann
stundarkorn og hugsaði sig utn, og var
eigi laust við að hrekkjabros ljeki um varir
hans, svo sióð hann á fætur og gekk í
hægðum sínum heimleiðis.
Pað var heldur en ekki uppi fótur og fit
á staðnum, þegar smalinn kom heim frá
ánum um miðjan dag, gekk rakleiðis inn í
mjólkurbúrið á hlaðinu og drakk úr rjoma-
trogunum, án þess svo mikið sem að gera
tilraun til að leyna því. Síðan fór hann
inn í eldhús og skipaði eldakonunni að
sækja bæði hangikjöt og lundabagga.
Kvaðst hann nú vera orðinn slíkur maður,
að sjer hæfði eigi önnur fæða, en það besta
sem til væri.
— Hvað, ertu þotinn fiá ánum, ódráttur-
inn þinn! sagði stúlkan — ætli hún madama
Katiín fari nú að gefa þjer hangikjöt fyrir
bölvuð svikin!
— Kona, talaðu gætilega við þann, sem
meðtekið hefir heilagan anda! svaraði Magn-
ús drembilega.
— Þykist þú nú hafa meðtekið heilagan
anda? o, svei attan. Jeg gæti betur trúað,
að fjandinn hefði hlaupið í þig!
— Sæktu lundabaggann og hangikjötið
strax stelpa — annars ferðu til helvítis!
greip Magnús fram í. Stúlkunni fór nú
ekki að lítast á blikuna, tók hún til fótanna
og inn í hús þeirra presthjóna. Var prest-
kona ein inni, því að maður hennar var úti
á túni hjá vinnumönnum. Þegar stúlkan
náði andanum, sagði hún prestkonu frá,
hver málefnin væru, og bætti við að strák-
urinn hann Mangi væri sjálfsagt orðinn
bandvitlaus.
Prestkonan fór nú fram, og fann hún
Magnús sifjandi við búrborðið — og með
hangikjötið og lundabaggan fyrir framan
sig. Jórunn dóttir hennar sat á kyrnu rjett
hjá honum. Hafði hann hitt hana að máli
og skýrt henni frá, hvílík umskifti væru
orðin með sig. Fanst henni ekki nema
sjálfsagt, að slíkur maður fengi það, er
hann fór fram á, og setti þegar fram ijetfi
þá, er hann hafði heimtað. Nú var hann
í óða önn bæði að jeta hangikját og boða
henni hina nýju trú og hún bæði horfði
og hlýddi á með aðdáun.
— Það er ágætt, sagði hún, í því að
prestkonan kom í búrdyrnar — alveg Ijóm-
andi golt, þá getum við gert alveg eins og
okkur sýnist! Og svo gifíum við okkur
auðvitað!
— Já, auðvitað gerum við það, sagði
Magnús hugsandi og spekingslega um leið
og hann skar stóra sneið af hangikjöts-
lærinu — það er svo sem sjálfsagf. En
jeg ætla að minsta kosti að eiga tvær
aðrar!
— Nei, það vil jeg ekki, mælti Jórunn.
— Viltu ekki — hver heldurðu nú faii
að spyrja þig um það? Jeg geri alveg eins
og andinn býður mjer.
— Jæj a, jeg held líka að mjer sje sama,
mælti hún, en andinn er þegar yfir mjer,
og hann býður mjer að ráða hverjar það
verða. Þú átt að eiga hana Siggu spuna-
konu og hana Halldóru höltu!
— O, haltu þjer saman, andinn kemur
ekki fyr en maður er skírður. Jeg held jeg
eigi þær sem mjer sýnist, hvað sem þú
segir.
— Sjer er nú hvað bölvað óþarfa þvaðrið
— og hver hefir gefið ykkur Ieyfi til að
taka hangikjötið? Þetta var það, sem prest-
konan lagði til málanna, í því að hún held-
ur gustmikil snaraðist innar eftir búrgólfinu.
— Heilagur andi............hóf Magnús
máls regingslega, en prestkona rak honum
í sama bili utanundir. — Jórunn lagði á flótta.
Prestkonan var hin reiðasta og Ijet alveg