Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 8

ísland.
Hver, sem litur, elskar þig, vort yndisfagra land:
Ægir flytur mansöngva klökkur viö sand.
Með sælubrosi himinn þín tjöll í faðmi vefur.
Svo fagurbúinn vorskrúða alfaðir þér gaf,
að röðullinn ei augnablik Sólmánuðinn seíur.
— Hann situr upþi’ í töfrum, og skyggnist vítt um liaf.
En heitast er þér unnað í hjörtum barna þinna,
því hvergi sælu’ á jörðu þau annarstaðar finna.
Heill sé þér vort jöklum krýnda, frána fjallaland.
Frelsi þú svo unnir, að lijóstu hvert band,
sem tengdi þig í árdaga austurheimi og vestur
— svo alfrjáls lypti drottningin fald við norðurskauí.
Og þegar svo með Austmönnum hæst lét byggðar-brestur,
við brjóst þín sælu landræka frelsishetjan naut.
Hví skyldi nokkur sonur þess lands og þjóðar líða
þá læging, sem að ófrjálsar þjóðir meiga bíða.
Hvergi rís úr öldum þvílíkt æfintýra-land.
Unaðsfagur gróður við bruna og sand
skiptist, eins og sólbros við svartan þrumuflóka,
og sælt er neðra í byggðum, þó efra drottni mjöll.
Peir kraptar, sem hér bundnir í blíðu vorsins móka
í berserksgangi vetrar slá þungt svo nötra fjöll.
Frá morgni tímans hildur liér stóð með ísi og eldi.
— Pess alls vér berum merki að lífsins hinsta kveldi.