Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 69
Sumargjöf.
65
drepur þá, nier þá sundur, kyrkir þá, tætir þá í suud-
ur, hana, sem elskar rautt blóðið úr þeim, augu
þeirra tindrandi af hitasóttinni, húðina lirukkótta og
skorpna, hvítt hárið og dauðahrygluna.
Eldurinn dofnaði. Ég kastaði nýju eldsneyti á
glæðurnar og vermdi mér á bakinu ; svo kalt var mér.
Éig vonaðist þó í það minsta eftir að deyja í
snotru herbergi. með meðalaflöskur á smáborði og
lækna við rúmið.
Og þessar konur höfðu verið einsamlar heilan
sólarhring í þessum kofa eldlausar — með hrygluna
á hálmfletinu.........
Þá bar hófaspark og vagnskrölt að eyrum mín-
um. Vökukonan kom inn í kofann, róleg, ánægð yfir
að hafa fengið eitthvað að gera, og alls ekki hissa á
því eymdarástandi, sem fyrir augu liennar bar.
Ég skildi dálítið af peningum eftir og flúði svo
burt með hundinn minn, flúði eins og glæpamaður,
þaut út í regnið, hljóp eins hart og ég gat — og alt
af fanst mér ég heyra hrygluna í báðum sjúklingun-
um — og ég flýtti mér eftir megni, heim til mín, þar
sem góður kvöldverður beið mín.
En því mun ég aldrei gleyma, aldrei, því — og
mörgu öðru, sem heimurinn hefir kent mér að hata.
Vernliarður Porsteinsson þýddi.
Sumargjöf IV, ár.
5