Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 25

Sumargjöf.
21
ekki aí því berginu brotinn að staðfesta né ráðdeild
verði í þér. Dettur þér í liug að ég geíi þér barnið
mitt, vafagimbillinn þinn, sem hefir flækst öll þín lífs-
ár eins og hundur um sveitina . . . . og svo er eitt
enn — ég veit hvernig óhófs eldið bennar Gránu er
fengið — —, ég liefi þagað þó mér sé kunnugt um
það þokkabragðið þitt. Hjá þér vil ég ekki vita
barnið mitt, ég bíð ekki eftir atorkunni þinni né
manndómi, pútusonurinn«.
Svo hratt hann mér frá stofuborðinu og þá brast
mig þollyndið. Eg kom fyrst engu orði upp, bara
hélt um báða úlfliðina á lionum, sá hann fölna og
þagna, þá gætti ég mín og slepti tökonum.
»Mamma er heiðvirð kona — það veistu sjálfur
ómennið þitt að hún er það. Stattu við hitt, þorp-
arinn þinn, að fóðrið hennar Hrímu sé stolið. Stattu
við það ef þú þorir«.
»Hefirðu vítni? . . Þú rennir víst grun í það
hverjum hollast sé að fara ekki í hámæli með þann
manndómsvottinn þinn«, sagði karlskrattinn og hló
kaldahlátri.
Mér lá við að missa valdið yfir reiði minni og
taka fyrir kverkarnar á honum, en hamingjan forð-
aði mér frá því slysi — því slys hefði það orðið ef
ég hefði þá tekið fastatökum á karlbeygjunni. Eg
vildi ekki lengra viðtal og geklc burtu; það leit ekki
byrvænlega út fyrir okkur Guðnýu.
Eg liafði sömu verk á höndum fram að skil-
daganum og gerði þau engu miður en áður. Mér
dátt ekki í hug að gera þeim það til geðs, að hlaupa
úr vistinni, en það var ömurlegt þetta vor. Við
hjónin gat ég ekkert talað, þau létu sem þau sæu
mig ekki og um Guðnýu var setið rækilega; þó náð-