Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 55

Sumargjöf.
51
Geneviéve:
En hvað hún er víst slæm hún mamma þín.
Marthe:
Nei, nei! Hún er svo ákaílega góð. Pá þarft
ekki að vera hrædd við hana. Kíki og ég erum ekki
hrædd við hana. Hún lemur okkur aldrei nokkurn
tíma. Þegar hún hefir lokið vinnu sinni tekur hún
okkur í kjöltu sína og kyssir okkur. »Hver skyldi
eiga þenna litla dreng? Hver getur átt þessa litlu
stúlku? Hver á þetta nef? og þessa litlu svörtu auga-
steina? og þessi litlu fallegu augu? Það er líklega
nágrannakonan? Svo kinkum við kolli eins og við
vildum segja: Já, nágrannakonan á okkur. Þáþyk-
ist mamma verða hrygg og reið og lætur olckur fara
niður á gólf. »Farið þið heim til ykkar! Farið þið
til hennar mömmu ykkar!« En þá klifrumst við uþp
í kjöltuna á henni aftur og kyssumhana: »Nei, nei!
við erum þín börn. Þú mátt ekki gráta«. En hún
er ekki að gráta — hún hiœr — Ó, það er svo skemti-
legt. So erum við í úlfaleik við pabba. Pabbi leik-
ur úlfinn — en ekki er hann harðleikinn; þvi það
vrll liún mamma ekki heldur þó það sé í gamni. Ó,
hún er so inndæl, hún elsku mamma min. Þú þarít
alls ekki að vera hrædd; þér gerir hún aldrei ilt.
Hún vill bara ljósla föður þinn ....
Kinnhest!
Geneviéve:
Já.
Marthe:
Geneviéve:
En hversvegna?
4*