Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 63

Sumargjöf.
59
ef ekki er um slíkt að ræða þá hve vel hún leikur
og fyrirdæmir hana svo þegjandi ef það skynjar að
hún annaðhvort er fólsk eða leikur illa.
Skáldið er hvorttveggja leikari og áhorfandi bæði
gagnvart sjálfum sér og öðrum og þó er það aldrei
einungis leikari, eins og þessir lieiðarlegu menn, sem
lifa líli sínu gallalaust. Alt lífið kringum það verð-
ur gagnsætt einsoggler: lijörtun verkin, hinar leyni-
legustu hvatir og hann kvelst af einkennilegri veiki:
hann hefir í sér tvennskonar sál, sem gerir hann að
svo frámunalega æstri, margbrotinni veru, sjálfum sér
til byrði.
Þetta mikla æsingaeðli, sem næstum má kalla
sjúkleik, særir hann svo bæði á líkama og sál að
sérhver æsing verður honum beinlínis að kvölum.
Eg minnist margra þess háttar sorgardaga þegar
hjarta mitt tættist svo sundur af sorg yfir atburðum,
sem fyrir mig báru eitt augnablik, að endurminning-
in um þá fyrirburði er mér enn kvalafull.
Það var einu sinni um liádegisbilið — ég kom
einmitt frá söngleikaliöllinni — að ég skyndilega varð
var við eitthvað kvilct, sem eiginlega ekki var liægt
að Hkja við neitt, ganga fram lijá mér gegnum mann-
fjöldann glaðan og drukkinn af yndi maísólarinnar.
Það var gömul og lotin kona; utan á henni héngu
einhverjir tötrar, sem einhverntíma liöfðu verið föt
og á höfðinu liafði hún rifinn svartan stráhatt, en
þessi eina prýði sem hún bar hafði verið svift bönd-
um og blómum fyrir æfalöngu. — Hún hröklaðist
áfram ári þess að líta á nokkurn eða nokkuð, skeytli
hvorki um hávaðann, mennina né sólina. — Hvert
fór hún? — í hvaða sorphýsi bjó hún? —, Húnhélt
á einhverju í hendinni. sem var vafið inn í pappír.